Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie jest zwykła książka podróżnicza. To nie kolejna książka z serii towarzyszenia autorowi krok w krok w jego podróży. Taką książkę może napisać każdy. Zapiski nosorożca to rezultat wyprawy Łukasza Orbitowskiego, pisarza dotąd znanego czytelnikom fantastyki, do Republiki Południowej Afryki. Wsiadając w samolot Orbitowski nie miał chęci spisania wrażeń ze swojej wyprawy. Książka powstała, bo jego znajomi mieli dosyć niekończących się opowieści z podróży. Spisana z notatek, które autor tworzy podczas podróży. Zastrzega sobie jednak, że to nie jest reportaż czy książka podróżnicza a sam nie stawia się w jednym rzędzie z Kapuścińskim czy Jagielskim.
Przygotowania do tej podróży trwały długo. Zaczęły się od propozycji towarzyszki życia Łukasza Orbitowskiego, która zaproponowała wyjazd na afrykański ląd. Przygotowania, planowanie, wysłuchiwanie ostrzeżeń o niebezpiecznych miejscach. Pokonane stereotypy i strach przed nieznanym i niebezpiecznym lądem zaowocował w książkę Zapiski nosorożca.
Osobista i prywatna relacja z podróży po Afryce miesza się z literacką fikcją przedstawionej w formie afrykańskim legend. Niezwykłe karty tej książki. Legendy niezwykłe, bo teoretycznie tych legend nigdy nie powinniśmy czytać. Powinniśmy je, zgodnie z ich pierwotnym założeniem, wysłuchać. Powinien nam je opowiadać czarnoskóry człowiek, mieszkaniec tego niezwykłego lądu. Orbitowski nie chce pisać kolejnego zbioru legend, którymi przeplata opowieść o swojej wyprawie. Doskonale bawi się tymi legendami – łączy, dzieli i miesza. Po co? Chyba nic nie przybliża jakiejkolwiek kraju niż to, co możemy usłyszeć z ust tubylców. A tak się czyta legendy w książce Orbitowskiego.
Mamy wysyp książek reporterskich, podróżniczych. Autor zrobił coś innego – ani to książka reportaż ani książka podróżnicza. To książka, którą trudno sklasyfikować, bo takie jest założenie samego autora. Trzeba tą książkę przeczytać, by wybrać się razem z Orbitowskim w tą niezwykłą podróż…

To nie jest zwykła książka podróżnicza. To nie kolejna książka z serii towarzyszenia autorowi krok w krok w jego podróży. Taką książkę może napisać każdy. Zapiski nosorożca to rezultat wyprawy Łukasza Orbitowskiego, pisarza dotąd znanego czytelnikom fantastyki, do Republiki Południowej Afryki. Wsiadając w samolot Orbitowski nie miał chęci spisania wrażeń ze swojej wyprawy....

To książka o tym jak można pięknie się starzeć. O tym, że starość to nie kilka godzin w kolejce do lekarza specjalisty, ale kilka godzin w Lesie Kabackim. Kilka godzin spędzonym po to, by uniknąć swojego miejsca w kolejce do lekarza.
Antoni Huczyński, czyli internetowy Dziarski Dziadek zaistniał w sieci kiedy jego wnuk nagrał z nim kilkuminutowy film, na którym pokazuje jak wykonuje ćwiczenia fizycznie. Kilka dni wystarczyło, by film obiegł polski internet a sam Antoni Huczyński stał się jego gwiazdą. Rozpoczęły się wywiady, wystąpienia w telewizji, kolejne filmy aż wreszcie powstała książka. Książka, w której pokazuje, że mając 93 lata można zawstydzić niejednego 18 latka. Zawstydzić i zmotywować do działania. W książce pokazuje jak dojść do jego wieku w tak rewelacyjnej formie. Nie jest to jakaś tajemna wiedza, której nikt nie może zdobyć ani wykorzystać. Proste rzeczy wdrożone w codzienność i sposób na długowieczność gotowy! Dziarskiemu Dziadkowi udało się trzymać czas z daleka – pokazać, że starość to nie siedzenie w fotelu i czekanie na kolejną dawkę leków, ale aktywne życie.
Czasami mam wrażenie, że roczniki przedwojenne i wojenne są wykonane jakby ze stali. Niezniszczalni. Dla nich nic nie jest trudnego, wydają się być wykonani z innego materiału niż inni, pokazują, że mogą i potrafią więcej niż sobie młodsi. Z tego pokolenia jest właśnie Pan Antoni.
Sekret długowieczności Pana Antoniego? Ćwiczenia umysłu, ćwiczenia fizyczne, zahartowanie przez zimno oraz odpowiednia dieta. Proste? Niby tak, ale spróbuj wdrożyć to w swoje życie. Sekret Pana Antoniego jest w czym innym. W jego motywacji i determinacji. Nie odpuści, nie szuka wymówek, wie że każdy wysiłek włożony w ćwiczenia fizyczne to kolejny dzień życia.
Niewątpliwie Pan Antoni wzbudza naszą sympatię, podziw i szacunek. Należy mu się to, jak mało komu. Nie lepiej jednak do naszego podziwu dołożyć jeszcze jedno – próbę naśladowania Dziarskiego Dziadka?

To książka o tym jak można pięknie się starzeć. O tym, że starość to nie kilka godzin w kolejce do lekarza specjalisty, ale kilka godzin w Lesie Kabackim. Kilka godzin spędzonym po to, by uniknąć swojego miejsca w kolejce do lekarza.
Antoni Huczyński, czyli internetowy Dziarski Dziadek zaistniał w sieci kiedy jego wnuk nagrał z nim kilkuminutowy film, na którym pokazuje...

Kiedy bierzemy do ręki książkę Meike Ziervogel z okładki spogląda na nas, wydawać by się mogło, całkiem normalna rodzina. Ze zdjęcia spogląda uśmiechnięta twarz matki otoczonej gromadką dzieci, a nad wszystkim czuwa ojciec. Pozór i iluzja. W rzeczywistości ze zdjęcia spogląda na nas Joseph Goebbels – nazistowski minister propagandy, jeden z najbliższych współpracowników Adolfa Hitlera, jego żona – Magdalena Goebbels oraz szóstka ich dzieci. Rodzice tej szóstki są tak owładnięci złem, że aż trudno uwierzyć w to, co robią. Zafascynowani do końca złem. Złem, które przybiera ludzką postać. Magda Goebbels zafascynowała się małym człowieczkiem o postawie giganta, dla którego była zrobić wszystko, co najgorsze wierząc, że tak trzeba. Fascynacja ta była obustronna. Adolf Hitler nazywał ją Matką Narodów, ikoną narodu niemieckiego ukazując ją jako wzór do naśladowania. W małżeństwie z Josephem Goebbelsem urodziła szóstkę dzieci: pięć córek i syna. Dzieci, które w imię ideologii i miłości do Adolfa Hitlera zabiła.
Co doprowadziło Magdę Goebbels do czynu tak okrutnego? Skąd się bierze zło? Gdzie jest jego źródło? Z pomocą przychodzi Meike Ziervogel – urodzona w Niemczech, mieszkająca w Wielkiej Brytanii dziennikarka, dla której książka „Magda” jest literackim debiutem. W odpowiedzi na to pytanie umiejętnie miesza fakty historyczne z fikcją literacką. Prowadzi nas do matki Magdy Goebbels, która ukazuje nam dzieciństwo i młodość swojej córki. Pokazuje drogę z domu rodzinnego, belgijskiej szkoły przyklasztornej, do której uczęszczała, znajomość i małżeństwo z kanclerzem Josephem Goebbelsem. Widzimy zwichrowane relacje córki z matką. Pokazuje jak człowiek może zostać zafascynowany złem drugiego człowieka. Do tego stopnia, że w obliczu nieodwracalnej klęski Trzeciej Rzeszy nie widzi innego rozwiązania niż odebranie sobie i dzieciom życia. Do końca trwała przy swojej chorobliwie złej fascynacji ideologią nazizmu nie widząc w tym nic złego. Wydawać mogłoby się, że mądrzejsza od swojej matki jest najstarsza córka, dwunastoletnia Helga, która z berlińskiego bunkra spisuje pamiętnik. Doskonale wie, że wpajana ideologia o potędze wujka Adolfa jest fikcją.
Temat niełatwy, ale warto sięgnąć po tą książkę. Pisana przez Niemkę. Autorka nie boi się tematu krytycznego podejścia do historii swojego kraju. Niezwykle umiejętnie ukazuje nam obraz kobiety, dla której chora miłość do wyidealizowanego wodza była silniejsza niż miłość do własnych dzieci. Książka niewielka nie jest w istocie biografią Magdy Goebbels, ale historią rodzącego się zła, z którego nie widzi ona innego wyjścia niż śmierć.

Kiedy bierzemy do ręki książkę Meike Ziervogel z okładki spogląda na nas, wydawać by się mogło, całkiem normalna rodzina. Ze zdjęcia spogląda uśmiechnięta twarz matki otoczonej gromadką dzieci, a nad wszystkim czuwa ojciec. Pozór i iluzja. W rzeczywistości ze zdjęcia spogląda na nas Joseph Goebbels – nazistowski minister propagandy, jeden z najbliższych współpracowników...