Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szukałem, szukałem i nie znalazłem. Ciekawi mnie postać autora. Prawda, że to dopiero debiut, ale miałem nadzieję na jakąś wzmiankę. Zastanawia mnie, ile ma lat, bo język i styl, którym pisze jest prosty, łatwy, ale zarazem doskonale buduje napięcie i prowadzi narrację. To typowe cechy dla młodszego pokolenia pisarzy, jednak problemy, których dotyka wskazują na osobę raczej starszą. Rozważania podstarzałego księdza są po prostu genialne, a trudno mi uwierzyć, że osoba młoda mogła mieć do czynienia z podobnymi problemami.
Kto by pomyślał, że opisy miejskiej rzeczywistości z perspektywy sześćdziesięciopięciolatka będą takie wciągające i będą wzbudzać tak skrajne emocje. Próby poradzenia sobie z komputerami, telefonami, motoryzacją wywołują uśmiech na twarzy, a jednocześnie pozwalają się głębiej zastanowić nad otaczającym światem. To podkreślenie przepaści między współczesnym, a peerelowskim pokoleniem jest fantastyczne. Dawno nie czytałem czegoś takiego.
I w zasadzie trudno mi zakwalifikować tę pozycję do jakiegoś konkretnego gatunku. Jest tutaj kryminał, sensacja, trochę fantastyki, ale też odrobina obyczajowości i filozofii. Nie wpływa to jednak negatywnie na odbiór, a wręcz przeciwnie. Dzięki tej różnorodności czyta się to szybko i przyjemnie.

Szukałem, szukałem i nie znalazłem. Ciekawi mnie postać autora. Prawda, że to dopiero debiut, ale miałem nadzieję na jakąś wzmiankę. Zastanawia mnie, ile ma lat, bo język i styl, którym pisze jest prosty, łatwy, ale zarazem doskonale buduje napięcie i prowadzi narrację. To typowe cechy dla młodszego pokolenia pisarzy, jednak problemy, których dotyka wskazują na osobę raczej...

Z dziennikami, jak z całą twórczością Gombrowicza, jest ten problem, że można je czytać po prostu od początku do końca jak każdą inną książkę albo pochylić się nad nią głębiej i czytać między wierszami. Jeśli wybierzemy pierwsza opcję, to będzie to lektura męcząca, pełna bezsensownych fraz, o której będzie się chciało jak najszybciej zapomnieć. Jeśli wybierzemy drugi wariant, to będzie to lektura jeszcze cięższa, ale już nie tak bezsensowna. Trudność sprawi to, że poddając ją interpretacji dojść możemy do dziesiątek różnych wniosków, z których każdy może okazać się tak samo właściwy jak i mylny. Lektura zdecydowanie dla wytrwałych, bo jedno przeczytanie to stanowczo za mało, a objętość też może zniechęcić.

Z dziennikami, jak z całą twórczością Gombrowicza, jest ten problem, że można je czytać po prostu od początku do końca jak każdą inną książkę albo pochylić się nad nią głębiej i czytać między wierszami. Jeśli wybierzemy pierwsza opcję, to będzie to lektura męcząca, pełna bezsensownych fraz, o której będzie się chciało jak najszybciej zapomnieć. Jeśli wybierzemy drugi...

W Mistrzu i Małgorzacie najbardziej cenię to, że można ją czytać na kilka, jeśli nie kilkanaście, sposobów i za każdym razem daje się odkryć coś nowego. Nic nie stoi na przeszkodzie, by traktować ją jako powieść fantasy albo powieść realistyczną z elementami fantastyki, albo jako paszkwil na ówczesną Rosję, albo jako szyderę wiary chrześcijańskiej. Można też wszystko wymieszać albo znaleźć kolejną płaszczyznę, w oparciu o którą podejmie się nowe rozważania. I to jest dla mnie najwartościowsze - to, że mogę tę samą pozycję czytać po raz kolejny i kolejny i za każdym razem jest to coś nowego. Polecam wszystkim o otwartych umysłach.

W Mistrzu i Małgorzacie najbardziej cenię to, że można ją czytać na kilka, jeśli nie kilkanaście, sposobów i za każdym razem daje się odkryć coś nowego. Nic nie stoi na przeszkodzie, by traktować ją jako powieść fantasy albo powieść realistyczną z elementami fantastyki, albo jako paszkwil na ówczesną Rosję, albo jako szyderę wiary chrześcijańskiej. Można też wszystko...