Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co zobaczyłaś, kiedy umarłaś? - Uśmiecha się półgębkiem, niepewnie, jakby czuł się zażenowany własnymi słowami. - Bo chyba nie Morze Spokoju?(...) - Twój garaż.

Co zobaczyłaś, kiedy umarłaś? - Uśmiecha się półgębkiem, niepewnie, jakby czuł się zażenowany własnymi słowami. - Bo chyba nie Morze Spokoju...

Kocham cię, Słoneczko - mówię szybko, żeby się nie rozmyślić. -i mam w dupie, czy tego chcesz czy nie.

Kocham cię, Słoneczko - mówię szybko, żeby się nie rozmyślić. -i mam w dupie, czy tego chcesz czy nie.

Masz przed sobą wspaniałe życie. Przeżyj je co do minuty. Zacznij już teraz.

Masz przed sobą wspaniałe życie. Przeżyj je co do minuty. Zacznij już teraz.

Niech cię piekło pochłonie! - Wybacz kochanie, ale już w nim jesteśmy.

Niech cię piekło pochłonie! - Wybacz kochanie, ale już w nim jesteśmy.

-Co to jest wojna? Szary zamyślił się. - Jest taka choroba, która czasem dopada lisy. Sprawia, że przestają być sobą i atakują obcych. Wojna to taka choroba, tylko u ludzi.

-Co to jest wojna? Szary zamyślił się. - Jest taka choroba, która czasem dopada lisy. Sprawia, że przestają być sobą i atakują obcych. Wojn...

Podczas ulewnych deszczy zawsze miał wrażenie, że czas staje w miejscu. Jakby następowało zawieszenie, swego rodzaju antrakt, podczas którego można było spokojnie odłożyć to, co się akurat robiło, by po prostu stanąć przy oknie i całymi godzinami patrzeć ze zdziwieniem na ten spektakl opadającej bez końca kurtyny łez.

Podczas ulewnych deszczy zawsze miał wrażenie, że czas staje w miejscu. Jakby następowało zawieszenie, swego rodzaju antrakt, podczas któreg...

Właśnie o to chodzi w życiu, o ludzi i zachody słońca.

Właśnie o to chodzi w życiu, o ludzi i zachody słońca.

Jest niespotykanym promykiem słońca. Nie tylko szuka jasnych stron... ale nimi żyje.

Jest niespotykanym promykiem słońca. Nie tylko szuka jasnych stron... ale nimi żyje.

Obojgu nam groziła śmierć. Taka była zimna, bezwzględna prawda. Nie zamierzałam zmarnować tych ostatnich minut, jakie być może nam pozostały. Nie chodziło tu o pożądanie. To była gwałtowna, paląca potrzeba. Gorąca afirmacja życia. Jude przyciągnął mnie mocno do siebie. Nawet jeśli sprawiałam mu teraz niechcący ból, zdawał się tym w ogóle nie przejmować. Pocałował mnie łapczywie. Byliśmy ż y w i. I to bardziej niż kiedykolwiek, choć w obliczu śmierci. - Przepraszam, że ci nie wierzyłam - wydusiłam z siebie. - Myliłam się. Popełniłam ogromny błąd. Teraz ci wierzę. Ufam ci, Jude.

Obojgu nam groziła śmierć. Taka była zimna, bezwzględna prawda. Nie zamierzałam zmarnować tych ostatnich minut, jakie być może nam pozostały...