Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli ktoś szuka książki o wyjątkowej literackiej urodzie, niech sięgnie po inną. Ale tym, którzy chcą poznać refleksje człowieka, który kiedyś jako społecznik pomagał bezdomnym, potem sam się nim stał, a teraz chce o tym opowiedzieć - warto zajrzeć. A jeśli ktoś chce wesprzeć Jacka Pikułę w wychodzeniu z bezdomności - warto nawet kupić, przymykając oko na brak korekty.

Jeśli ktoś szuka książki o wyjątkowej literackiej urodzie, niech sięgnie po inną. Ale tym, którzy chcą poznać refleksje człowieka, który kiedyś jako społecznik pomagał bezdomnym, potem sam się nim stał, a teraz chce o tym opowiedzieć - warto zajrzeć. A jeśli ktoś chce wesprzeć Jacka Pikułę w wychodzeniu z bezdomności - warto nawet kupić, przymykając oko na brak korekty.

Myślę, że to dobra i ważna książka. Choć trochę racji mają Ci, którzy się czepiają warstwy językowo-stylistycznej. Pani Siedlecka nie należy może do wirtuozów słowa. Gdyby tak było być może sama pisałaby powieści. Cieszę się, że jednak pisze o faktach. A te są ciekawe. Warto wiedzieć którzy z pisarzy okresu PRLu donosili na swoich kolegów, przyjaciół, kochanków a którzy byli ich ofiarami, często do końca życia nieświadomymi zdrady; którzy z nich czerpali korzyści z haniebnej współpracy z SB, a którzy mimo nagabywań nigdy na nią się nie zgodzili. Opisane historie nie budzą jednak pogardy do opisanych TW. Raczej litość. Sami też, jak wynika z kart książki często zapłacili wysoką cenę za swoją uległość. Co nie jest dla nich usprawiedliwieniem. A jednak koleje ich losu pokazują, że za wszystko jakoś w końcu trzeba zapłacić. Pewnie więc i Ci, którzy wciąż cieszą się przywilejami bagatelizując wagę swojej współpracy ze służbami opresyjnego ustroju, powinni o tym pamiętać. Książka może być świetną inspiracją do odkrycia na nowo autorów, których udało się ówczesnej władzy zmarginalizować. Bo o Annie Kamieńskiej, Marii Kownackiej, czy Janinie Porazińskiej pewnie niewielu z nas pamięta. Warto więc docenić Joannę Siedlecką za przywracanie tej pamięci.

Myślę, że to dobra i ważna książka. Choć trochę racji mają Ci, którzy się czepiają warstwy językowo-stylistycznej. Pani Siedlecka nie należy może do wirtuozów słowa. Gdyby tak było być może sama pisałaby powieści. Cieszę się, że jednak pisze o faktach. A te są ciekawe. Warto wiedzieć którzy z pisarzy okresu PRLu donosili na swoich kolegów, przyjaciół, kochanków a którzy...

Mój numer jeden, od lat.

Mój numer jeden, od lat.