Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wertując pierwsze strony, miałam wrażenie, że to jedna z wielu książek dla młodzieży, która tyczy się ich codziennych spraw. Gimnazjalista Bartek jest spokojnym, uczniem, który nie do końca ma ochotę chodzić do jednej klasy ze starszym od siebie kolegą z osiedla. Dziara za dużo o nim wie. Jest dla niego niewygodnym świadkiem wydarzeń, które nie są powodem do chluby. W szkole dochodzi do kradzieży. Z ust Bartka pada oskarżenie skierowane w stronę Jarka (Dziary). Bartek, gdyby wiedział co z tego wyniknie, to nigdy by nie zapędził się w oskarżeniach. Ze szkolnych murów przenosimy się na wycieczkę do Sztolni. Autor bardzo szczegółowo przedstawia czytelnikowi przygnębiające oblicze tego podziemnego świata. Zdarzenie, do jakiego doszło w tym miejscu, zamienia zwykłą wycieczkę w tajemniczą i pełną grozy podróż. Czy będąc na wycieczce w jakiejkolwiek kopalni, mięliście ochotę zajrzeć w ciemność zamkniętych dla zwiedzających korytarzy? Czy lęk, jaki wam towarzyszył idąc ciemnymi, wilgotnym i wąskim korytarzami dał się okiełznać? Czy przerażała was myśl, że może nie być powrotu z tego miejsca? Siedząc wygodnie w fotelu, rysuje się nam w głowie scenariusz, który ma pozytywne zakończenie. Przecież ktoś zauważy nasza nieobecność, ktoś zareaguje, ktoś zacznie szukać. Co przez ten czas będzie się działo z nami? Pomijając wszelkie „przygody”, jest szansa na...poznanie samego siebie i swojej siły. Historie opisywane w książce wymuszają na niepozornym chłopcu ogromną walkę z samym sobą, z kruchością ludzkiego ciała oraz nagłym brakiem jednego ze zmysłów, jakim jest wzrok.


Dla kogo jest ta książka?
Dla młodzieży, również tej dużo starszej. Mój dziesięciolatek jednak się wstrzyma z jej czytaniem. Nie jest to książka do czytania przed snem dla takich dzieciaków. Sama momentami się bałam.
Jedyną nieprawdopodobną rzeczą, jaka mi dorosłej kobiecie, wydaje się przesadzona, to pancerne ciało Bartka. Biorąc pod uwagę opisy sytuacji, nie powinno być zdolne do tak dużych wyzwań, jakie stawia mu autor książki. Biorę jednak poprawkę na to, z tego względu, że jest to książka dla młodzieży i pisana przez mężczyznę, który też pewnie w dzieciństwie chciał być niezniszczalny.

Jak się czyta?
Szybko i z ciekawością. Każda kolejna strona buduje napięcie, które nie pozwala na odłożenie książki, bez wyjaśnienia sytuacji, w jakiej znaleźli się bohaterowie.

Moja ocena: 8/10

Wertując pierwsze strony, miałam wrażenie, że to jedna z wielu książek dla młodzieży, która tyczy się ich codziennych spraw. Gimnazjalista Bartek jest spokojnym, uczniem, który nie do końca ma ochotę chodzić do jednej klasy ze starszym od siebie kolegą z osiedla. Dziara za dużo o nim wie. Jest dla niego niewygodnym świadkiem wydarzeń, które nie są powodem do chluby. W...

Kiedy książka zawitała do naszych progów, pierwszy przeczytał ją mój mąż. Kolejną osobą był mój syn. Ciekawa ich opinii o książce usłyszałam tylko: „Świetnie się czyta i wciąga”. Nie zostało mi nic innego jak samej przeczytać i dowiedzieć się co kryje się pod tymi słowami.

Mieli racje. Kartki przekłada się szybko, treść jest przejrzysta i zrozumiała. Czyta się z dużą przyjemnością i ciekawością. Do tego książka wzbogacona jest czarno białe ilustracje, które oddają obraz z mojej wyobraźni! Jak dla mnie znaczy to, że opisy sytuacji w książce są bogate na tyle, że można bez problemu przenieść się w ten świat. Nie są też te opisy męczące i dzięki temu zapamiętuje się szczegóły. Dla grupy wiekowej, dla której przewidziana jest ta książka, jest to dosyć istotne. ( Chociaż nie wiem czy sama treść jest odpowiednia. )

Książka opowiada o dwóch braciach (Alrik i Viggo), którzy skrzywdzeni przez dorosłych muszą ponosi konsekwencje ich błędów. Dzięki rodzinie zastępczej trafiają oni do miasta, które jak się okazuje, bardzo ich potrzebuje. Dwójka, która z góry traktowana jest przez otoczenie jak „problem”, odnajduje swoje powołanie w obronie tajemniczej biblioteki. Czy do końca chcą być powołani do takich wyrzeczeń? Są to jeszcze dzieci, które mają za zadanie walczyć z ciemnymi mocami. Brzmi groźnie i tak jest! W „Pax. Pal przekleństwa” połączone zostały dwa światy. Dorastających nastolatków oraz mroczne problemy, o których przeciętny mieszkaniec miasta Mariefred nie ma pojęcia.
Zakończenie książki mnie nie zaskoczyło. Jestem zadowolona, że ta część historii przeniosła mnie do jeszcze bardziej do świata, jaki został stworzony przez autorki książki. Mam ochotę sięgnąć po kolejną książkę z tej serii.
Dodam, że elementem, który bardzo mi się podoba, to umieszczenie całej tej nieprawdopodobnej historii w realnym świecie. Takie wplatanie mistycznych stworów w świat, który na co dzień wypiera wszystko, co nie jest wytłumaczalne przez naukę.

Polecam i ciekawa jestem kolejnych części.

Kiedy książka zawitała do naszych progów, pierwszy przeczytał ją mój mąż. Kolejną osobą był mój syn. Ciekawa ich opinii o książce usłyszałam tylko: „Świetnie się czyta i wciąga”. Nie zostało mi nic innego jak samej przeczytać i dowiedzieć się co kryje się pod tymi słowami.

Mieli racje. Kartki przekłada się szybko, treść jest przejrzysta i zrozumiała. Czyta się z dużą...