Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W kilku słowach: dobry styl, błyskotliwy humor, świetny klimat. Masa oryginalnych pomysłów: lustrzanki, dowcipy o czarodziejach, kotka Bansh z chorobą zawodową, chodzący-po-czasie, koń z newsletterem, urzędniczki ubezpieczone od uroków, magiczne inkantacje odtwarzane z iPoda, no i oczywiście sama posada załatwiaczki! Książka buduje ciekawy świat i zostawiła mnie z ochotą na więcej. Chętnie dowiedziałabym się czegoś jeszcze na temat tajemniczej Korporacji i jeszcze bardziej tajemniczego Klanu.

Ale, ale! Książka nie jest, jak się okazuje, powieścią, lecz zbiorem opowiadań. Fakt ten nie jest przedstawiony nigdzie na okładce, można się jedynie domyślić, gdy przeczytawszy kilka rozdziałów coś nam "nie gra". Posiadłszy tę wiedzę, można podejść nieco bardziej wyrozumiale do ciągłego przedstawiania na nowo (w każdym dosłownie rozdziale!) znanych już czytelnikowi postaci, w tym i tytułowej Załatwiaczki. Jednak nawet mimo tej świadomości można stracić cierpliwość - bo ileż razy można czytać, że Małgorzata nosi ogrodniczki? Książka chce udawać powieść (ciąg zdarzeń jest wyraźnie chronologiczny), lecz opowiadania wyglądają na zamieszczone bez żadnej korekty. Fabuła nie zmierza w żadnym konkretnym kierunku, wręcz nie trzyma się kupy, a potencjał wykreowanych postaci marnuje się: przykładowo Phillip znika z niej na trzy czwarte książki po to jedynie, by na sam koniec powrócić i posłużyć jako pionek w niesatysfakcjonującym zakończeniu, również postać Dominika po prostu znika na zawsze, a plany Małgorzaty do wykręcenia się z kontraktu zostają nagle porzucone bez dobrego wyjaśnienia...

Zresztą wiele spraw pozostaje niewyjaśnionych lub niedopowiedzianych. Jakim, u licha, cudem Małgorzata jeszcze studiuje? Dlaczego właściwie załatwianie jest takie męczące - bo czy naprawdę dzwonienie i odbieranie przesyłek wymaga naprawdę tyle wysiłku i tabletek antysennych - i jak właściwie przebiegają takie telefoniczne rozmowy? Dlaczego Małgorzata po prostu nie wyjaśniła Joannie, co się stało, zamiast żądać zakazu zbliżania? Za co Kasandra została zawieszona? Jakie właściwie konsekwencje dla druidki Shannon spowodował jej zgon? Jaka jest cena załatwiania i jaki Korporacja ma w tym interes? (To konkretne pytanie nurtowało mnie przez całą powieść: tyle insynuacji, że składanie zamówień tylko z pozoru nic nie kosztuje, a w rzeczywistości cena jest ogromna - i żadnego wyjaśnienia). Kontrakt zwalnia Małgorzatę z odpowiedzialności prawnej za załatwiane zleceń i nie można odmówić ich wykonania - w porządku, ale dlaczego Małgorzata przywołuje tę zasadę tak, jakby regulamin zwalniał ją także z odpowiedzialności moralnej? Takich pytań jest mnóstwo.

Mimo tego, "Załatwiaczkę" ogólnie polecam! Zwłaszcza mając na uwadze, że są to opowiadania. Chętnie przeczytałabym kolejne. Pod szyldem powieści wypada gorzej. Dziury fabularne można wybaczyć, bo to, co w książce dobre, jest naprawdę bardzo dobre.

W kilku słowach: dobry styl, błyskotliwy humor, świetny klimat. Masa oryginalnych pomysłów: lustrzanki, dowcipy o czarodziejach, kotka Bansh z chorobą zawodową, chodzący-po-czasie, koń z newsletterem, urzędniczki ubezpieczone od uroków, magiczne inkantacje odtwarzane z iPoda, no i oczywiście sama posada załatwiaczki! Książka buduje ciekawy świat i zostawiła mnie z ochotą na...