Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Andrea Cremer miała dzieciństwo pobudzające wyobraźnię. Puszczała wodze fantazji, włócząc się po lasach i wśród jezior malowniczego północnego Wisconsin. Uczyła się tak pilnie, że zabrakło szkół, do których mogłaby chodzić. Skończyła więc edukację na doktoracie, specjalizując się w historii nowożytnej. Ale zawsze fascynowały ją czary i walka. Teraz mieszka z mężem (oraz mopsem, border collie i papugą) w Minnesocie i wykłada w college'u. Jako fanka Christine Feehan uwielbia romanse paranormalne. W swoim Cieniu Nocy wykreowała niezwykle ciekawy i bogaty świat klanów i zależności, i powołała do życia oryginalnych skomplikowanych bohaterów. Wypełniona akcją i suspensem powieść rozpoczyna serię, do której prawa po burzliwych aukcjach kupili wydawcy w 20 krajach. Cień Nocy został ogłoszony na portalach czytelniczych w USA najlepszą książką młodzieżową 2010.


„Właściwie nigdy nie miałem przyjaciół, a przynajmniej bliskich. Pewnie dlatego tyle czytam. Książki były moim najlepszym towarzystwem.”

Opis książki ani trochę mnie nie zachęcił do kupna. Dopiero dobre recenzje, przyzwoita cena i darmowa dostawa (xD) sprawiły, że "Cień Nocy" pojawił się na mojej półce. Nie zawiodłam się.

„-Nie śpiesz się. Chcę, żebyś mi ufała. Nie ty jesteś problemem. Ja nie ufam sobie.”

Bohaterów jest wielu, ale każdy jest niepowtarzalny. Calla, główna bohaterka, czasami jest trochę samolubna. Jest strasznie niezdecydowana, co z czasem zrobiło się irytujące. Polubiłam ją, lecz gdybym była na jej miejscu, podejmowałabym całkiem inne decyzje. Niekoniecznie zawiodłam się na jej decyzjach, ale dla mnie były one niekiedy po prostu głupie.

„Chciałam tylko wziąć gorącą kąpiel, iść spać i się nie obudzić. Nigdy.”

Książka jest napisana bardzo fajnym językiem. Fabuła jest wciągająca, ale przewidywalna. Co jest chyba największym minusem. Bohaterka plącze się w sowich uczuciach, nie wie kogo wybrać - Shaya cz Rena? Mnie osobiście doszczętnie owładnął urok Rena, Shay był uroczy, ale przy naprawdę srogich sytuacjach zachowywał się jak dziecko. Jednak mogłam łatwo utożsamić się z bohaterką.

„Muszę być silna. I nic poza tym.”

Bardzo polubiłam książkę jak i autorkę. Nie mam za dużo zastrzeżeń, co bardzo dobrze wróży dla następnej części. Nie mogę się już doczekać, aż wpadnie w moje ręce "Blask Nocy". :)

„Nikt nie może mieć takiej władzy nad twoim życiem. To szaleństwo.”

Zapraszam na:
http://co-za-ksiazka.blogspot.com/

Andrea Cremer miała dzieciństwo pobudzające wyobraźnię. Puszczała wodze fantazji, włócząc się po lasach i wśród jezior malowniczego północnego Wisconsin. Uczyła się tak pilnie, że zabrakło szkół, do których mogłaby chodzić. Skończyła więc edukację na doktoracie, specjalizując się w historii nowożytnej. Ale zawsze fascynowały ją czary i walka. Teraz mieszka z mężem (oraz...

Cassandra Clare - pisarka, urodzona w amerykańskiej rodzinie w Teheranie, mieszkała w Francji, Anglii i Szwajcarii zanim skończyła 10 lat. Od szkoły średniej mieszkała w Los Angeles i Nowym Jorku, gdzie pracowała w redakcji. W 2004r. zaczęła pracę na powieścią Miasto Kości, jej natchnieniem był krajobraz Manhattanu. W fandomie związanym z Harrym Potterem znana dzięki opowiadaniu Draco Trilogy. Cassandra Clare to jej pseudonim artystyczny.


„-Nie zakochałeś się jeszcze we właściwiej osobie? -Niestety, moją jedyną miłością pozostaję ja sam. -Przynajmniej nie martwisz się odrzuceniem, chłopcze. -Niekoniecznie. Od czasu do czasu się odtrącam, żeby było ciekawiej.”

"Miasto kości" zalicza się do książek, o których słyszałam wiele dobrego. I nie zawiodłam się. Książka już od pierwszych stron wciągnęła mnie w niezwykłą historię Nocnych Łowców.


„Kochać to niszczyć, a być kochanym, to zostać zniszczonym”

Główni bohaterzy - Clary i Jace. Nie są ani doskonali, ani sztuczni. Byłam, i dalej jestem obezwładniona urokiem Jace'a. Zawładnął moim sercem na długo. Jest jednym z tych bohaterów, o których się nie zapomina. Clary, dziewczyna z drygiem do rysowania. Ciekawa postać. Odważna, zadziorna, z chwilami słabości, jak każda nastolatka, która stara się zrozumieć kim jest.


„Sarkazm to ostatnia deska ratunku, dla osób o upośledzonej wyobraźni"

Zaczynam już czytać trzecią część cyklu, "Miasto szkła". Nie ukrywam, że ciągle zadaje sobie pytanie, "czy tej osobie na pewno można ufać?". Pewnie nie tylko ja mam takie wątpliwości. Jednak książka rzuciła mnie na kolana. Narracja trzecioosobowa idealnie wciąga w niezwykłą historię. Pokochałam tą książkę nie tylko z powodu historii, ale za styl jakim została ona opowiedziana. Niesamowity charakter pisania pani Clare, wspaniała kreacja świata i bohaterów. Jak już stwierdziłam wcześniej, powalają na kolana.


„– Tamte dziewczyny po drugiej stronie wagonu gapią się na ciebie. Jace przybrał dość zadowoloną minę. – Oczywiście, że tak. Jestem oszałamiająco atrakcyjny. – Nie słyszałeś, że skromność to atrakcyjna cecha? – Tylko u brzydkich ludzi. Potulni może kiedyś odziedziczą Ziemię, ale w tej chwili należy ona do zarozumiałych, takich jak ja.”

"Miasto kości" jest idealną lekturą dla nastolatek jak i osób dorosłych. To nie jest kolejny zwykły paranormal romance, tylko najprawdziwsza opowieść przygodowo - fantastyczna, w której możemy spodziewać się wszystkiego. Dlatego bardzo polecam tą lekturę. Przyznam jednak, że bardzo zawiodłam się na końcówce. Do teraz nie mogę się po tym pozbierać. Nie rozumiem, jak autorka mogła zrobić, taki ruch. Jednak nie zdradzę Wam jaki. Nie chcę Wam odbierać przyjemności. :D

„Gdybyś był w połowie tak zabawny za jakiego się uważasz, mój chłopcze, byłbyś dwa razy bardziej zabawny niż jesteś.”

Zapraszam na:
http://co-za-ksiazka.blogspot.com/

Cassandra Clare - pisarka, urodzona w amerykańskiej rodzinie w Teheranie, mieszkała w Francji, Anglii i Szwajcarii zanim skończyła 10 lat. Od szkoły średniej mieszkała w Los Angeles i Nowym Jorku, gdzie pracowała w redakcji. W 2004r. zaczęła pracę na powieścią Miasto Kości, jej natchnieniem był krajobraz Manhattanu. W fandomie związanym z Harrym Potterem znana dzięki...

Dorotea De Spirito ma osiemnaście lat, mieszka w Viterbo we Włoszech i chodzi do liceum. Jako szesnastolatka zadebiutowała w 2008 roku książką o grupie Tokio Hotel, która odniosła sukces nie tylko we Włoszech, została przetłumaczona też na język niemiecki. Anioł, wydana w 2009 roku druga książka młodej autorki, to nastrojowa romantyczna opowieść o wyobcowaniu, trudnych wyborach, pokonywaniu własnych lęków i o nastoletnich bohaterach połączonych jak Romeo i Julia niebezpieczną miłością.


„Kiedy czytasz, świat przestaje istnieć, możesz udawać, że to, co jest w książce, jest rzeczywistością, albo że rzeczywistość po prostu znika. Możesz być tym, kim chcesz, dobrowolnym bohaterem książki...”

Kupiłam tę książkę z istnej ciekawości, czy tak młoda autorka poradziła sobie z zadaniem. Po samej mojej ocenie widać, że jestem zadowolona. Jest tu kilka niedociągnięć. Nie poznajemy powodu śmierci Alessii, ani dlaczego główna bohaterka nie ma skrzydeł - choć mieć powinna. Mimo, że książka napisana jest prostym językiem, jest łatwa w odbiorze to niestety jest do bólu przewidywalna.


„Miłość nie jest aniołem- jest demonem, pięknym i uwodzicielskim, ale jednak demonem”

Główni bohaterzy - Vittoria i Guglielmo. Nie irytowali, co już jest dużym plusem. Ciekawili, rozbawiali, intrygowali i zdobywali moją sympatię. W 100% im się udało. Jest jednak coś, co mnie denerwuje. Guglielmo, nadal nie wiem, czy dobrze napisałam to imię. Cały czas wkurzałam się, bo nie mogłam nauczyć się go dobrze wymawiać. Może we Włoszech to imię jest znane i nie winię autorki, że właśnie je wybrała, bo jest ładne, ale bez przesady, można połamać sobie język.


„Niektóre złośliwości nie ranią, niektóre objęcia nie otulają, niektóre uśmiechy nie rozweselają, a czasem dłoń na dłoni nie oznacza niczego... Oczywiście to zależy od tego, czyja to dłoń.”

Podziwiam młodą autorkę, że odważyła się w tak młodym wieku, mając zaledwie 17 lat, wydać książkę, w dziedzinie, w której ciężko o oryginalność. Nie do końca jej wyszło, gdyż ile było już paranormali o aniołach? Krótko mówiąc, sporo. Jednak pomysł o aniele bez skrzydeł jest naprawdę intrygujący, aczkolwiek, jak już wspomniałam wcześniej, brakuje mi wytłumaczenia, dlaczego bohaterka ich nie ma. Zakochałam się w języku, jakim posługuje się autorka. To on najbardziej zawyżył ocenę. Dogłębne opisy uczuć i przemyślane cytaty. Nie spodziewałam się tego w takiej książce.


„Czytanie jest jak krew w moich żyłach, jak narkotyk i jest... magiczne.”

"Anioł" jest miłą lekturą na jeden wieczór. Książkę czyta się szybko i przyjemnie. Choć po przeczytaniu byłam troszkę rozczarowana, wynagradza to wiek pani De Spirito. Jest jeszcze bardzo młodziutka i jak będzie dalej kształcić się w pisaniu, to mam nadzieję, że w przyszłości napisze rewelacyjną książkę. Bardzo mocno trzymam za nią kciuki i nie mogę doczekać się kolejnej książki pani Dorotei.


„Nigdy, nigdy nie żałuj, że zrobiłaś cokolwiek, jeśli robiąc to, byłaś szczęśliwa”

Zapraszam na:
http://co-za-ksiazka.blogspot.com/

Dorotea De Spirito ma osiemnaście lat, mieszka w Viterbo we Włoszech i chodzi do liceum. Jako szesnastolatka zadebiutowała w 2008 roku książką o grupie Tokio Hotel, która odniosła sukces nie tylko we Włoszech, została przetłumaczona też na język niemiecki. Anioł, wydana w 2009 roku druga książka młodej autorki, to nastrojowa romantyczna opowieść o wyobcowaniu, trudnych...