Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczygła czytałam z miłością (dokładnie tak), Tajemną historię z wypiekami na twarzy, ale Mały przyjaciel mnie wykończył i gdyby nie fakt, że zawsze wszystko doczytuję do końca, to pewnie nie przebrnęłabym przez granicę setnej strony. A przecież wygląda to tak pięknie, opis na obwolucie jest taki tarttowski, spodziewasz się tajemnicy, skrzących się dialogów, fascynujących bohaterów, dorastania, pierwszej miłości i studium skomplikowanych stosunków rodzinnych z morderstwem w tle…

Co więc poszło nie tak? Moim zdaniem największą siłą książek Tartt są bohaterowie. Może to kwestia wieku – bohater Szczygła jest moim równolatkiem, bohaterowie Tajemnej historii są ode mnie kilka lat młodsi, co uruchamia spiralę skojarzeń ze studencką fazą (na szczęście mniej dionizyjskich niż w ich przypadku) alkoholowo-intelektualnych rozrywek. Troszkę pogubieni, troszkę pretensjonalni, troszkę za bardzo pozują, w gruncie rzeczy wiemy, że jak wszyscy boją się odrzucenia i marzą o wielkiej miłości – ta mieszanka sprawia, że zawsze czuję wobec nich ogromną czułość, jak wobec przyjaciela, którego nie można nigdy traktować do końca serio, ale i tak się go kocha. Sensacyjne/traumatyczne wydarzenie, wokół którego osnuta jest akcja (w Szczygle to zamach terrorystyczny, w Tajemnej historii zbiorowe morderstwo) w książkach Tartt schodzi z reguły na dalszy plan i staje się pretekstem do studiowania psychologii bohaterów i dynamiki ich wzajemnych relacji. Dodajmy do tego kulturalne smaczki, poczucie humoru i umiejętność budowania napięcia – wychodzi powieść-ideał, którą czyta się lekko, ale jednak z refleksją.

Zdawałoby się, że ten schemat i w Małym przyjacielu zadziała bez zarzutu – mamy tragedię (śmierć brata), mamy intrygę (główna bohaterka chce sama wymierzyć sprawiedliwość jego domniemanemu mordercy) i mamy bohaterów z potencjałem (Harriet i jej przyjaciel-sekundant Hely są na granicy dzięcięctwa i nastoletniości, ona go wykorzystuje, on jest w niej zakochany…). Szybko się jednak okazuje, że w gruncie rzeczy nic z tego nie wynika – Mały przyjaciel to koszmarny snuj. Bohaterowie coś tam sobie robią, podejmują ważne moralnie decyzje i borykają się z ich konsekwencjami, ale jest to tak rozlazłe i mgliste, że w połowie książki zupełnie przestało mnie interesować. Sama Harriet jest antypatyczna i mało wiarygodna, zbudowana na pogardzie, egoizmie i zemście, jakby w postać 12-latki autorka zapakowała szablon pochmurnego młodzieńca z gotyckiej powieści.

W ogóle dużo jest w Małym przyjacielu amerykańskiego gotyku: niepokojące sny, opuszczone budynki, deformacje ciała, lęki rasowe i klasowe, dziwni kaznodzieje i węże. A nade wszystko: klimat dusznego lata w Missisipi, gdzie wszystko śmierdzi zgnilizną, a od upału robi się słabo. To właśnie ta słabość dotyka niemal wszystkich bohaterów – funkcjonują półprzytomni, na granicy jawy i snu, otumanieni rodzinną tragedią (Dufresnesowie) albo narkotykami (bracia Ratcliff). W świecie wykreowanym w Małym przyjacielu dni i godziny ciągną się w nieskończoność, a z podejmowanych przez bohaterkę rozpaczliwych działań nic nie wynika – nie przynoszą ulgi ani rozwiązania zagadki. Wszystko jest brudne, przegniłe, lepkie, a każda próba wprowadzenia do tego świata wesołości i energii (Hely) zostaje zduszona w zarodku.

Więcej tutaj: http://www.calm-station.pl/donna-tartt-maly-przyjaciel/

Szczygła czytałam z miłością (dokładnie tak), Tajemną historię z wypiekami na twarzy, ale Mały przyjaciel mnie wykończył i gdyby nie fakt, że zawsze wszystko doczytuję do końca, to pewnie nie przebrnęłabym przez granicę setnej strony. A przecież wygląda to tak pięknie, opis na obwolucie jest taki tarttowski, spodziewasz się tajemnicy, skrzących się dialogów, fascynujących...

Mimo że książkę czytałam na ostatnią chwilę przed egzaminem, sprawiła mi ogromną przyjemność. Fantastyczny, szczegółowy i świetny merytorycznie przewodnik po szkole CBT, napisany przystępnym językiem, zilustrowany licznymi przykładami z praktyki autorek.

Mimo że książkę czytałam na ostatnią chwilę przed egzaminem, sprawiła mi ogromną przyjemność. Fantastyczny, szczegółowy i świetny merytorycznie przewodnik po szkole CBT, napisany przystępnym językiem, zilustrowany licznymi przykładami z praktyki autorek.

Glukhovsky jest wizjonerem – mistrzem kreowania mrocznych i sugestywnych światów, w których na pewno nie chcielibyśmy mieszkać. Także wizji przedstawionej w "Futu.re" nie można odmówić rozmachu, zwłaszcza że poza książką w pakiecie dostajemy też ilustracje i muzykę – świata koszmarnej utopii można doświadczyć wszystkimi zmysłami. Na tym koniec. Uwielbiam "Metro 2033", bo pod płaszczykiem postapo moim zdaniem kryje się moralitet i apel o poszanowanie odmienności, nawet takiej, której nie jesteśmy w stanie pojąć. Z "Metrem 2034" było już gorzej, głównie ze względu na koszmarny wątek miłosny – pomyślałam sobie wtedy, że Glukhovsky nie umie pisać o kobietach. "Futu.re" pokazuje to z całą mocą. Postaci kobiece są koszmarne, potraktowane bardzo stereotypowo (anielska Annelie – dobrze, że nie dostała na imię Angelique! – i Helen, żona Schreyera-Szatana), służą bohaterowi wyłącznie do pukania / zapładniania / ekspresji swojej nienawiści do matki / ewentualnie uwalniania z nihilizmu, w który wpędziły go internat i wykonywana profesja. Czytając opisy seksu, aż zgrzytałam zębami z zażenowania – Glukhovsky najwyraźniej inspirował się filmikami porno w najbardziej szowinistycznym wydaniu. Drażnił mnie także sposób prowadzenia narracji w stylu akapit opisu akcji – jedno zdanie filozoficzno-metaforycznej puenty, które w większości przypadków ocierały się o grafomanię. Mam zresztą poczucie, że cała ta mroczna i fantastyczna wizja powstała jako pojazd na Unię Europejską – dużo się w "Futu.re" mówi o tym, jak to Europa podkreśla swój humanitaryzm w porównaniu z "barbarzyńską Rosją" – w utopii Glukhovsky'ego panuje w końcu dyktatura wiecznej młodości, wolności seksualnej i miłosierdzia. "Futu.re" spodoba się eurosceptykom i tym, którzy uważają ostatnią kampanię Fundacji Mamy i Taty za trafioną ;) W innym przypadku nie polecam – chyba, że macie ochotę ZNOWU dowiadywać się, że homoseksualizm to zboczenie, a kobieta kiedy mówi "nie", tak naprawdę myśli "tak".

Glukhovsky jest wizjonerem – mistrzem kreowania mrocznych i sugestywnych światów, w których na pewno nie chcielibyśmy mieszkać. Także wizji przedstawionej w "Futu.re" nie można odmówić rozmachu, zwłaszcza że poza książką w pakiecie dostajemy też ilustracje i muzykę – świata koszmarnej utopii można doświadczyć wszystkimi zmysłami. Na tym koniec. Uwielbiam "Metro...

Można mieć trochę dosyć Szczepana Twardocha – poza tym, że w październiku dostał Nike od czytelników GW, pojawiał się w różnych dziwnych miejscach (w tym – jakże ironicznie! – np. na Pudelku). Łatwo też zniechęcić się do Morfiny. Na początku miałam duży problem z wczytaniem się w tę powieść: jej eksperymentalny język chwilami wydawał mi się przekombinowany i nazbyt irytujący, podobnie jak fabuła sprowadzająca się do morfinistycznych peregrynacji i długich monologów wewnętrznych o seksie i Polsce. Jednak po stu stronach historia mnie wciągnęła, a narkotyczna narracja zaczęła zachwycać. Niektóre sceny i niektórzy bohaterowie są napisani po prostu fenomenalnie, inne epizody ocierają się o straszny kicz (być może celowo, pasowałoby). Mój kolega mówi, że Morfina jest kwintesencją polskości – trudno mi się z nim nie zgodzić, choć jest to wizja dość żałosna i smutna.

Można mieć trochę dosyć Szczepana Twardocha – poza tym, że w październiku dostał Nike od czytelników GW, pojawiał się w różnych dziwnych miejscach (w tym – jakże ironicznie! – np. na Pudelku). Łatwo też zniechęcić się do Morfiny. Na początku miałam duży problem z wczytaniem się w tę powieść: jej eksperymentalny język chwilami wydawał mi się przekombinowany i nazbyt...

Miłoszewski się nudzi, więc otwiera nowy plik .doc i wpada na pomysł "pobawię się w Dana Browna". Wyszło dobrze, bo "Bezcenny" smutną twórczość autora "Kodu da Vinci" w wielu miejscach przypomina, przede wszystkim STĘŻENIEM GŁUPOTY. Doprawdy, ta książka jest momentami tak absurdalnie śmieszna, że po prostu nie umiem uwierzyć, iż Miłoszewski – bądź co bądź inteligentny i bardzo ceniony przeze mnie autor – pisał to na serio. Będę wierzyć, że "Bezcenny" to parodia, w której autor postanowił skompresować i wyśmiać wszystkie tanie sensacje naraz. Jest wszystko: i sekrety historii sztuki, i szpiedzy, i płatni mordercy, i zamach terrorystyczny na Kasprowym(..?!), międzynarodowy spisek, inwektywy pod adresem polskiego rządu, na deser lapsusy jak z "Benny'ego Hilla". Zabrakło tylko jednego – SENSU :(

Miłoszewski się nudzi, więc otwiera nowy plik .doc i wpada na pomysł "pobawię się w Dana Browna". Wyszło dobrze, bo "Bezcenny" smutną twórczość autora "Kodu da Vinci" w wielu miejscach przypomina, przede wszystkim STĘŻENIEM GŁUPOTY. Doprawdy, ta książka jest momentami tak absurdalnie śmieszna, że po prostu nie umiem uwierzyć, iż Miłoszewski – bądź co bądź inteligentny i...

Przyzwoity kryminał. Momentami nazbyt kiczowaty, ale jest w nim wszystko, co w kryminale być powinno: dający się lubić bohater-mężczyzna po przejściach, trochę seksu, trochę makabry, częste zwroty akcji i przestroga moralna na deser. Mimo że "Pierwszy śnieg" jest chyba siódmym tomem cyklu, czytałam go bez znajomości poprzednich części i nie miałam żadnych problemów ze zrozumieniem fabuły.

Przyzwoity kryminał. Momentami nazbyt kiczowaty, ale jest w nim wszystko, co w kryminale być powinno: dający się lubić bohater-mężczyzna po przejściach, trochę seksu, trochę makabry, częste zwroty akcji i przestroga moralna na deser. Mimo że "Pierwszy śnieg" jest chyba siódmym tomem cyklu, czytałam go bez znajomości poprzednich części i nie miałam żadnych problemów ze...

Dostałam w ramach żartu. Początkowo myślałam, że może wbrew wszystkiemu książka mi się spodoba i trzeba będzie ukrywać przed znajomymi fascynację "Zmierzchem" jako guilty pleasure. Szczęśliwie, im dalej w las, tym gorzej i Stephanie Meyer rozwiała moje złudzenia. Fabułę znałam wcześniej, więc podczas lektury zaskoczyło mnie tylko to, jak mizernie napisana jest ta książka. "Oj! – jak to mówi Bella całując Edwarda – nie polecam, nawet w charakterze ogłupiacza :D

Dostałam w ramach żartu. Początkowo myślałam, że może wbrew wszystkiemu książka mi się spodoba i trzeba będzie ukrywać przed znajomymi fascynację "Zmierzchem" jako guilty pleasure. Szczęśliwie, im dalej w las, tym gorzej i Stephanie Meyer rozwiała moje złudzenia. Fabułę znałam wcześniej, więc podczas lektury zaskoczyło mnie tylko to, jak mizernie napisana jest ta książka....

Bardzo dobra w pierwszej części, opowiadającej biografie (świetnie napisana historia o Brechcie). Część właściwa, zatytułowana "Pisanie", dużo mniej mi się podobała.

Bardzo dobra w pierwszej części, opowiadającej biografie (świetnie napisana historia o Brechcie). Część właściwa, zatytułowana "Pisanie", dużo mniej mi się podobała.

cudowna bajka!

cudowna bajka!