Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tendencyjna, wypełniona opiniami autorki rzadko uzasadniana np. badaniami, do których zamieszczone zostało źródło. Raziło mnie powoływanie się na np. dwa zdania wypowiedziane przez tego czy innego psychologa w telewizyjnym wywiadzie. Kuriozalny wydał mi się rozdział, w którym cytowana jest "jakaś" pani twierdząca, że kłótnie między rodzeństwem mogą być powodowane chęcią wprowadzenia równowagi, która została zaburzona ponieważ mama tego rodzeństwa poroniła pomiędzy ciążami, w których była ze wspomnianym rodzeństwem. Paradoksalnie wartość książki podbijają ostatnie, esencjonalne w treść strony. Książka jest manifestacją popularnego dziś (a także oczywiście szeroko w gronie badaczy, pedagogów i psychologów uznanego) stylu wychowania, który określić można jako rodzicielstwo bliskości. Merytorycznie jednak pozycja ta nic nowego nie wnosi. Marketingowa otoczka maksymalnie praktycznego poradnika także pozostaje w mojej opinii jedynie marketingową narracją - ja osobiście po lekturze nie wyniosłem żadnych praktycznych metod działania w konkretnych sytuacjach. Tym bardziej, że pomiędzy moimi dziećmi, zdaniem autorki, różnica wieku jest zbyt mała przez co w swojej publikacji skupia się na rodzeństwach o większej rozpiętości wiekowej.

Tendencyjna, wypełniona opiniami autorki rzadko uzasadniana np. badaniami, do których zamieszczone zostało źródło. Raziło mnie powoływanie się na np. dwa zdania wypowiedziane przez tego czy innego psychologa w telewizyjnym wywiadzie. Kuriozalny wydał mi się rozdział, w którym cytowana jest "jakaś" pani twierdząca, że kłótnie między rodzeństwem mogą być powodowane chęcią...

Z początku pozycja ta wydawała mi się mało odkrywcza. Dopiero w trakcie czytania zdałem sobie sprawę, że książka ta ma już swoje lata. A że widziałem choćby niejedno TEDexowe wystąpienie p. Brown to tematy tu poruszane nie były dla mnie nowe. Na teraz, po lekturze, myślę jednak że są to treści, które warto odświeżać. Mnogość życiowych przykładów przywołuje nasze własne doświadczenia, w których poddajemy się wstydowi i ukrywamy własną wrażliwość. Dla mnie to aspekty bardzo istotne, w których mam wiele do zrobienia. Ujął mnie też ostatni rozdział w książce, dotyczący rodzicielstwa. Ujął to może złe słowo - zdecydowanie mnie poruszył i zainspirował do wprowadzenia zmian w moim "byciu tatą".

Z początku pozycja ta wydawała mi się mało odkrywcza. Dopiero w trakcie czytania zdałem sobie sprawę, że książka ta ma już swoje lata. A że widziałem choćby niejedno TEDexowe wystąpienie p. Brown to tematy tu poruszane nie były dla mnie nowe. Na teraz, po lekturze, myślę jednak że są to treści, które warto odświeżać. Mnogość życiowych przykładów przywołuje nasze własne...

Daję 10/10 ale... nie do końca wiem dlaczego. Od jakiegoś czasu sięgam po kolei po powieści Kinga, od debiutanckiej Carrie. Ta była piąta, czytana tuż po genialnym Bastionie (oryginalnie wydanym w 1978 r.). Natomiast zamykając czytnik po zakończeniu tej lektury, czułem że to powieść kompletna - doskonale zrealizowany koncept autora. Ta "dycha" jest za klimat, za przyciąganie, za historię w tle, za "to coś", po prostu. Widocznie idealnie trafiła w moje gusta. Na chwilę obecną, moja ulubiona Kinga.

Daję 10/10 ale... nie do końca wiem dlaczego. Od jakiegoś czasu sięgam po kolei po powieści Kinga, od debiutanckiej Carrie. Ta była piąta, czytana tuż po genialnym Bastionie (oryginalnie wydanym w 1978 r.). Natomiast zamykając czytnik po zakończeniu tej lektury, czułem że to powieść kompletna - doskonale zrealizowany koncept autora. Ta "dycha" jest za klimat, za...