Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Absolutna rewelacja, choć gdy brałem do rąk książkę nie zachwycał mnie tytuł, to zagłębienie się w problematykę sprawiło, że jeszcze bardziej polubiłem Pereza-Reverte, ma niebywały talent do opisywania otaczających go problemów, rozgrywka szachowa na obrazie jest prowadzona po mistrzowsku, tekst aż chce się nie odrywać od fabuły, która z każdym przeczytanym zdaniem wprost wciąga na maksa. Emocjonalne, świetne, bezapelacyjnie genialne postaci, trojga głównych bohaterów. Szachisty, introwertycznego homofila i pewnej zagubionej konserwatorki obrazu zwanej "Księżniczką", która poprzez fragment płótna z XV wieku odnajduje prawdę o samej sobie i tym kim jest zabójca mordujący jej przyjaciółkę, byłego kochanka i gotów zamordować ponownie by ją miec tylko dla "siebie"

Absolutna rewelacja, choć gdy brałem do rąk książkę nie zachwycał mnie tytuł, to zagłębienie się w problematykę sprawiło, że jeszcze bardziej polubiłem Pereza-Reverte, ma niebywały talent do opisywania otaczających go problemów, rozgrywka szachowa na obrazie jest prowadzona po mistrzowsku, tekst aż chce się nie odrywać od fabuły, która z każdym przeczytanym zdaniem wprost...

Jestem zafascynowany biografią Napoleona. Niepozorny, zamyślony generał rzucił do swych nóg połowę Europy. O jego dokonaniach świadczy obecny król Szwecji, który jest potomkiem francuskiego marszałka Bernadotta. Ten za zasługi został "obdarowany" przez cesarza koroną Szwecji. Te informacje nie wzbudziły we mnie tak wielkiego szoku. Jednak to, że "Fouche w okresie władzy cesarza Napoleona był francuskim ministrem policji. Nieformalnie pan minister współpracował z wywiadem angielskim i austriackim, będąc zarazem szeregowym agentem wywiadu rosyjskiego"* Pikanterii tym okolicznościom dodaje to, że jako wysoki dygnitarz walczył z wywiadem antynapoleońskim. Zarazem z nim współpracował(sic!) Byłem świadomy, iż okres I Cesarstwa był burzliwą epoką. Jednak opisane wydarzenia wprawiły mnie w stan osłupienia.
Szachista to nie jest typowa powieść o genialnych posunięciach Wielkiej Armii. To znamy z kart historii. Łysiak na podstawie notatek Memoriału, które opisują te wydarzenia wiernie udokumentował przebłysk inteligencji Cesarza Francuzów. On otaczając się takimi ludźmi jak generał ochrony Savary, asa wywiadu wszechczasów Karola Ludwika Schlumeister, marszałków Douvota i Neya. Umożliwili Napoleonowi życie w poczuciu komfortu psychicznego. Były to jego oczy i uszy. Zwłaszcza za sprawą Savarego i Schlumeistera, których dokonania stały się kanwą książki. Kiedy to w Londynie triumwirat (lord Castlereagh, hrabia Perceval i Henry Bathurst) uknuli porwanie Napoleona. Jego miejsce miał zastąpić sobowtór. Sam pomysł wydaje się nie do zrealizowania. Do czasu, gdy na scenie pojawia się znawca Szekspira Beniamin Bathurst. Sprawy się komplikują i od tej chwili nic nie jest proste. Na przełomie 1806/1807 roku mają porwać Napoleona. Samego cesarza, gdy go powiadomiono o tym był zainteresowany wziąć osobisty udział. Generał Savary ostrzegał go, że to zły pomysł, ale władca się upierał. Napoleona o szczegółach planów zamachu uświadomiono dopiero 1809. Pomysł usunięcia cesarza był świetny. Znając zamiłowanie Napoleona do gry w szachy sprowadzono dla niego do Szamotuł nieopodal Poznania mechanicznego "Turka", który stworzony przez barona von Kempelena miał być "jedynym na świecie" androidem grającym z szachistami. To było jednak oszustwo, gdyż urządzenie było skonstruowane by pomieścić wybitnego szachistę. Jak się domyślamy to on wygrywał ze śmiałkami rzucającymi wyzwania "Turkowi".
Czy Napoleon skusił się na grę w szachy? Czy to odmieniło bieg historii? Zdradzając to pozbawiłbym was wiele przyjemności z czytania książki. Nie jest łatwa w odbiorze, ale szczerze polecam by poznać łańcuch śmierci oplatający bohaterów powieści.

tamże, str 269

Jestem zafascynowany biografią Napoleona. Niepozorny, zamyślony generał rzucił do swych nóg połowę Europy. O jego dokonaniach świadczy obecny król Szwecji, który jest potomkiem francuskiego marszałka Bernadotta. Ten za zasługi został "obdarowany" przez cesarza koroną Szwecji. Te informacje nie wzbudziły we mnie tak wielkiego szoku. Jednak to, że "Fouche w okresie władzy...

Otwierając tę przepastną knigę spodziewałem się, że po oszałamiającej okładce rozłoży mnie na łopatki równie niesamowita treść. To zrozumiałe, że oczekiwania rosną w miarę czytania. Jakie było moje zdumienie, gdy zamiast przyjemności z przeczytania o głównym wątku podanym, jako najlepsze danie, na które to składa się śmiertelna rozgrywka, w której stawką jest panowanie nad światem. Autorka raczyła mnie potrawką z odgrzanych kotletów. Miałem na myśli utarte schematy, które nie zachęcają do pasjonowania się losami bohaterów. Interesujące epizody, jak te mające miejsce między innymi w pałacu carycy Katarzyny II(wł. Sophie Friederike Auguste zu Anhalt-Zerbst, Екатерина II Алексеевна: Jekaterína II Alekséjewna).(1) Schodzą na dalszy plan, gdyż w zamyśle pisarki rolę przewodnią grają wynurzenia flegmatycznej Catherine Velis i jej przyjaciółki Lilly.

„Lilly przywodziła na myśl rzeźbę Maillola- jej cienkie pęciny przechodziły w zaokrąglone łydki, które rozrastały się coraz bardziej, osiągając apogeum w nieopisanej obfitości trzęsąc się w fałdach tłuszczu” (2)

Opisane tło historyczne wraz z dokonaniami monarchini Wszechrosji. Nie wystarczy by umiejętnie przykuć uwagę czytelnika nakarmionego tego typu faktami na lekcji historii. Wobec tego jest jeszcze wzmianka o Maracie i krwawej rewolucji francuskiej, nie mogło oczywiście zabraknąć podań o Talleyrandzie i samym Napoleonie, który określił swojego ministra spraw zagranicznych gównem w pończochach. To zbyt mało jednak by pobudzić wyobraźnie, która ze zmęczenia już nie jest w stanie rozeznać się w zagmatwanych historiach, które przeplatają się i niweczą całą akcję powieści. Znudzenie i rozgoryczenie spotyka mnie także w chwili, gdy gra planszowa, o której opowiada historia nie jest wcale interesujące, ba odnoszę wrażenie, że autorka nie znajduje dla niej stosownego miejsca. Mimo że to szachy z Montglane są najważniejszym tematem powieści.
Książka pod tytułem Ósemka wśród innych tytułów na półkach w księgarniach wyróżnia się. Jej kolor przybiera kolor amarantowy i skutecznie skupia wzrok. Nie oceniaj książki po okładce to stara i mądra rada, która pozwala zaoszczędzić czas. Nie ukrywam, że są osoby, którym sposób w jaki pisarka formułuje myśli może przypaść do gustu. Podejrzewam jednak, że czytelnicy, którym odpowiada ten charakter thrillerów są w mniejszości. Zwracają oni uwagę na książki, dzięki którym odpoczną po ciężki dniu w pracy. Powieści, która umili czas podczas urlopów i świąt. Moim zdaniem ta pozycja nie przekonuje do siebie, ale faktem jest, ze odciąga uwagę od problemów. Tylko pytanie o sposób w jaki to zrobi. Niestety w wypadku tej pozycji historia przedstawiona przez autorkę nie jest w stanie bronić się sama przed niezadowoleniem, jakie wzbudza we mnie ten kryminał. Oczekiwania są spore i nie wystarczy tylko wkomponować w treść dobrze znaną historię by sukces na rynku wydawniczym był murowany.

(1) http://www.eastway.pl/katarzyna+II+wielka

(2) Tamże, str. 89


Opublikowane na: http://illumien.blogspot.com/2012/10/osemka.html

Opublikowane także na: http://www.facebook.com/ZapachKsiazek?ref=hl

Otwierając tę przepastną knigę spodziewałem się, że po oszałamiającej okładce rozłoży mnie na łopatki równie niesamowita treść. To zrozumiałe, że oczekiwania rosną w miarę czytania. Jakie było moje zdumienie, gdy zamiast przyjemności z przeczytania o głównym wątku podanym, jako najlepsze danie, na które to składa się śmiertelna rozgrywka, w której stawką jest panowanie nad...