Trudno sklasyfikować „Numer 11” jako całość, bo rozdziały książki wydają się minipowieściami należącymi do odrębnych gatunków, jakby autor bawił się różnymi konwencjami literackimi: powieść obyczajowa, thriller, powieść detektywistyczna i elementy fantastyki przeplatają się ze sobą i wzajemnie uzupełniają. Mimo swojej różnorodności poszczególne części łączą się w spójną historię i ostateczny rezultat okazuje się zaskakująco korzystny. Co więcej, dzięki tej gatunkowej mieszance czytelnik nie wie czego się spodziewać i rozwój wydarzeń okazuje się przyjemnym zaskoczeniem.

Pod tymi zabawami formą kryje się głęboka treść. Z jednej strony książka przedstawia różne relacje międzyludzkie: między przyjaciółkami, małżeństwem, matką i córką, pracodawcą i pracownikiem. Poza tym porusza ważne tematy społeczne i dotyka problemów współczesnego świata: konsumpcjonizm, nierówność społeczna, pogoń za sławą i bogactwem. Te trudne tematy zostały wplecione w historię życia zwykłych ludzi, dzięki czemu mocniej przemawiają do czytelnika, równocześnie nie dominując akcji powieści. Do tego całość została okraszona pewną dawką stonowanego humoru.

Jonathan Coe, jeden z bardziej uznanych współczesnych brytyjskich pisarzy, w „Numerze 11” w błyskotliwy sposób rozwija przed czytelnikiem złożoną, wielowątkową opowieść. Pewnie można mu zarzucić niekonsekwencję w kwestii doboru gatunków literackich, ale dla mnie zabieg ten był jednym z głównych atutów powieści. Różnorodna, zabawna, a jednocześnie skłaniająca do refleksji lektura godna polecenia.

Agnieszka Kruk