Katarzyna Rupiewicz wszelkiej maści istoty magiczne powrzucała do jednego kotła i pozwoliła im ze sobą żyć - koegzystować, a nawet się nie zjadać na wzajem. Poznajemy dzięki temu zwyczaje poszczególnych gatunków, ich cechy i charaktery. Sprawia to, że powieść nabiera smaku, staje się pełna humoru, ale i też gorzkich momentów, które dowartościowują całą książkę.

Całość narracji obserwujemy z poziomu Słodkiego - sympatycznego i empatycznego tytana, który nieoczekiwanie staje się właścicielem karczmy. A dlaczego tak się stało i gdzie się podział Szef troll, o tym już musicie przeczytać sami.

Rupiewicz przedstawia swoistą postapokalipsę, informacje o niej przetaczają się delikatnie przez karty Redlum. W Karczmie mówi się o niegdysiejszej potędze człowieka i zapomnianych technologiach i wiedzy, która kryje się już tylko w fundamentach starych miast. Ludzkość zaczęła się od początku i podzieliła się światem z potworami.

Okazuje się, że postacie magiczne wcale nie mają tak łatwo, zostały zamknięte i otoczone murami, od ludzi dzieli je wyraźna granica. Rupiewicz stara się pokazać dobrego potwora, któremu może nawet należy współczuć... podobnie, jak w świecie ludzi, i tu są dobre i złe stwory i tu są knowania i intrygi, jednak nie każdy jest zły no bo gwałty i morderstwa owszem często, ale kradzieże nigdy.

W Redlum czasy się zmieniają, karczma rośnie w siłę, przybywają nowi osiedleńcy zza muru, pojawia się więcej ludzi, przybywa tajemnicza Nana i coś niepokojącego zaczyna wisie w powietrzu, krąży bowiem przepowiednia, że karczma spłonie, a z nią i całe miasto, a jak będzie na prawdę?

Zapraszam do Redlum do miasta, karczmy i stanu umysłu...

Grzegorz Śmiałek