Po trwającej wiele długich lat budowie statek, mający być jedyną opcją na przetrwanie zagłady, nareszcie jest już na ukończeniu. Wszystkie zwierzęta znalazły już swoje miejsce na pokładzie, a na ziemię spadają pierwsze krople deszczu. Jednak zanim statek będzie miał okazję oprzeć się falom Potopu, musi przetrwać atak zdesperowanych ludzi szukających ocalenia. Po stronie Noego stają Strażnicy szukający odkupienia u swego Stwórcy, po przeciwnej – ludzie skazani przezeń na zagładę. Rozpoczyna się walka, również ta z czasem. Jeśli Noe zawiedzie, Potop zabierze nie tylko niegodziwych.

Z jednej strony, (niby) nie wiem co myśleć; z drugiej – po cichu właśnie na taki kolejny tom czekałem. Coś jak cisza, a potem wielka burza. Ten zeszyt jest trochę jak u Hitchcocka: już od pierwszych stron zaczyna się ulewa, zaraz dochodzi epicka rozwałka i tym podobne rzeczy, a dalej napięcie tylko rośnie. Praktycznie każda strona jest pełna dynamicznej fabuły, co rusz obfitującej w ciekawe zwroty akcji. Panowie po wielkiej labie w poprzednim tomie, wzięli się ostro do roboty - teraz chyba dali z siebie, ile tylko mogli. Fabuła sprytnie lawiruje pomiędzy czystą akcją na zewnątrz arki a dramatem rodziny wewnątrz niej. Plansze ponownie powalają realizacją, nie tylko dodając epickości wydarzeniom tego tomu czy podkreślając dynamizm wielkiej bitwy, ale często stanowiąc małe dzieła sztuki, które chętnie powiesiłbym na ścianie.

Tym razem trudno byłoby porównać historię do „Mody na sukces”. Zakończenie tym bardziej. Takiego cliffhangera mogłyby komiksowi pozazdrościć niektóre dobre seriale. Niby znam klasyczną historię o Potopie, a głowię się nad tym, co wydarzy się w kolejnym tomie, czym będzie wypełnione następnych 50 stron, jak daleko autorzy odejdą o oryginalnej wersji wydarzeń. Liczę, że utrzymają świetny poziom trzeciego tomu i zaserwują czytelnikom piękny finał, będący adekwatnym zwieńczeniem całości. Aż nie mogę się doczekać!

Robert Fryga