Chiaretta i Maddalena zostały porzucone przez matkę na progu sierocińca dla dziewcząt Ospedale Della Pieta. Tylko dzięki prośbie umieszczonej przez nią w liście, sióstr nie rozdzielono. Z czasem wyrosły na kobiety piękne, muzycznie utalentowane i zdecydowane, czego oczekują od życia. A ono owe oczekiwania weryfikowało, czasem bardzo boleśnie...
„Wenecja Vivaldiego” to zachwycająca podróż do świata muzyki, historii i... uczuć. To one grają tutaj pierwsze skrzypce (bo w orkiestrze Piety gra je oczywiście Antonio Vivaldi). Marzenia, oczekiwania, zmaganie się ze sobą, rozczarowania i radości dwóch kobiet wypełniają strony tej fascynującej powieści. Autorka w niezwykły sposób pokazuje nam zmieniające się z upływem lat charaktery, rozluźniającą się siostrzaną więź, która w końcu pozwala młodym kobietom wybrać własną drogę i pójść w różnych kierunkach.

Gdybym poprzestała na tym opisie, byłabym bardzo niesprawiedliwa, pozostawiwszy czytelnika w przeświadczeniu, że powieść składa się z ckliwych opisów stanów uczuciowych dwóch młodych niewiast. Ależ skąd! To także bardzo malowniczy i niezwykle dokładny obraz barokowej Wenecji, żyjącej od karnawału do kulturalnego wydarzenia i kolejnego karnawału, pełnej sprzeczności, tajemnic, instytucji i tradycji, po której dzisiaj nie ma już śladu. Autorka zadała sobie sporo trudu docierając do źródeł historycznych. Opowiada o tym w wywiadzie zamieszczonym pod koniec książki. Dokładnie odtworzyła realia życia w domu i szkole dla dziewcząt, sięgnęła nawet po faktycznie istniejące postaci! Nie trzeba oczywiście nikogo przekonywać, że pierwszą z nich jest Antonio Vivaldi, którego Laurel Corona przedstawiła jako pełnego zapału, rudego księdza o dobrym sercu, komponującego i nauczającego w Piecie. Istnieją dokumenty potwierdzające, że znany kompozytor współpracował z tym ośrodkiem i właśnie dla jego wychowanek tworzył najpiękniejsze dzieła. Same dziewczęta noszą prawdziwe imiona, zaczerpnięte z rejestrów Piety. Możliwe więc, że Vivaldi naprawdę je uczył!

Z zasady nie lubię książek, w których fabule pojawiają się prawdziwe historyczne postaci, którym przypisuje się czyny i w których usta wkłada się słowa będące całkowicie wytworem wyobraźni pisarza. W tym przypadku jednak z największą przyjemnością z owej zasady zrezygnowałam, dając się porwać wspaniałej historii. I jestem pod wrażeniem ogromu pracy, który autorka włożyła w przygotowanie powieści, starając się pozostać wierną historii.

Zachwyca piękny język, nie pozbawiony terminów muzycznych. Wszak to powieść o muzyce! Ale spokojnie, autorka zadbała, by wyjaśnienie każdego z trudniejszych pojęć znalazło się w słowniczku. Dzięki temu podczas lektury zdobywamy też odrobinę wiedzy na ten temat.

Podsumowując, pozwolę sobie napisać, że „Wenecja Vivaldiego” to książka, która z pewnością będzie przyjemnością dla każdej kobiety. A może nie tylko?

Katarzyna Marondel