Czym jest powieść? Ku jakiemu gatunkowi się skłania? Po trosze jest to parodia horrorów i fantastyki naukowej. Ponadto, to wielki zlepek odniesień do popkultury, nonsensownych wizji końca świata i licznych ludzkich paranoi.

Już przy pierwszym rozdziale może nam się wyrwać What the hell? Jednak gdy przebrniemy przez początek opowieści, która przypomina niemal narkotyczną wizję, to już później wciągniemy się w wir przygody, pełnej dziwacznych stworów, diabelskiego sosu sojowego i nieskończonych światów. Na pewno będziemy sympatyzować z głównymi bohaterami, kibicując im w ciągłych, czasem bardzo idiotycznych, sposobach unicestwiania potworów.

Sama fabuła jest ciekawa i bardzo dynamiczna, chociaż im dalej, tym większy panuje w niej chaos. Nie zaburza czytania całkowicie, ale można się nieco pogubić. Do klimatu natomiast trzeba się przyzwyczaić, podobnie jak do częstych, absurdalnych zwrotów akcji. Chociaż mam wrażenie, że jak na parodię „John ginie na końcu” nie poddaje się przesadzie.

Książka nie należy do powieści ambitnych. Ba, nawet do takich nie dąży, co się autorowi chwali. Żarty raz są zabawne, innym razem dosyć specyficzne. Pojawiają się również takie, które można uznać za niesmaczne.

Ale nie będę się więcej czepiać. Gdyż „John ginie na końcu” potrafi to, co obecnie rzadko się zdarza lekkim czytadłom, czyli: zrelaksować, rozśmieszyć i poprawić humor. Czego chcieć więcej?

*'Have a nice end of the word', tytuł zapożyczony z plakatu promującego film „Ewolucja” (2001)

Katarzyna Barańska