Podobno w „Zdrajcy tronu” jedyne, czego możemy być pewni, to tego, że nic nie jest pewne. Przed lekturą książki, spojrzałam na to ostrzeżenie z przymrużeniem oka, ale po przeczytaniu „Zdrajcy tronu”, mogę jedynie przeciągle gwizdnąć i zawołać „jasny gwint, mieli rację!”. Zbyt wielu rzeczy się nie spodziewałam!

Dżiny, książęta, wrogie armie, toksyczny harem, wybuchowe rewolucje i plany zakrawające o szaleństwo. Jedno jest pewne: Alwyn Hamilton uwielbia zwroty akcji przyprawiające nas o zawrót głowy! Zbierałam szczękę z podłogi raz za razem. A kiedy już naprawdę dawałam głowę, że autorka nie może mnie zaskoczyć czymś nowym… No cóż, dostawałam czytelniczy cios w splot słoneczny. Czytałam tę książkę przez całą noc, aż zaczęło świtać. Pod wpływem emocji nie miałam szans na sen, ani nawet później na spokojny dzień.

Cóż, że polska rzeczywistość za oknem, skoro świat Amani pochłania nas tak, że czujemy palące słońce, niepewny krok na piasku i ciężar rewolucji na barkach. Nie mamy co liczyć na to, że nasi rewolucjoniści będą unikać kłopotów. Z każdą stroną podziwiamy coraz mocniej nieugiętość Amani, waleczność Shazad i przebiegłość Rahima.

Świat wykreowany przez autorkę jest pełen obietnic, które spełniają się, ale nie w sposób jakiego oczekiwaliśmy. Historyjki i wierzenia znaczą tam więcej niż prawda, moc bierze się z samej duszy świata, a w krwi ludu płyną stare opowieści.

„Zdrajcę tronu” zdecydowanie ominęła klątwa drugiego tomu. Uff! Alwyn pozostawia nas w ekscytującym oczekiwaniu, ale i z wielce satysfakcjonującym uczuciem, że właśnie przeczytało się historię, której nie zmieniłoby się nawet o kropkę.

Anna Gajewska