Ludzie skrywają w sobie naprawdę popieprzone światy – Łukasz Orbitowski o „Świętym Wrocławiu“

[OPIS WYDAWCY] To miasto nie jest tym, za co je uważasz. Mieszkańcy wrocławskiego osiedla Polanka odkrywają, że mury ich bloków zbudowane są z czarnej substancji. Pod tapetami czai się coś nienazwanego i przerażająco fascynującego.

Ludzie szybko zaczynają znikać bez wieści, miasto ogarnia histeria, a do Polanki okrzykniętej „Świętym Wrocławiem” ściągają pielgrzymi z całej Polski. Dla bezpieczeństwa osiedle zostaje otoczone kordonem policyjnym i objęte przymusową kwarantanną.

Miejski horror Łukasza Orbitowskiego to powieść o izolacji i gromadzeniu się. O strachu, głęboko zakorzenionych lękach i nowych początkach.

Przemek Corso: Tworzysz opowieści zakorzenione w prawdzie. Jakie są Twoje proporcje? Gdzie leży twoja granica umowności?

Łukasz Orbitowski: Zacytuję pewnego prowincjonalnego, rzymskiego polityka: a co to jest prawda? Bardzo często odbijam się od rzeczywistych wydarzeń. W „Kulcie” wyszedłem od objawień oławskich i pana Domańskiego. Dla odmiany „Święty Wrocław” jest inspirowany protestami pielęgniarek sprzed kilkunastu lat i tak zwanym „Białym miasteczkiem”. Chcę pisać ciekawe, spójne historie. To wszystko. Jeśli fakty, od których wychodzę to utrudniają – tym gorzej dla nich.

Dlaczego Wrocław?

Bo kocham to miasto i spędziłem tam kawał czasu. Właściwie trudno powiedzieć dlaczego. Różne rzeczy się poskładały. Przez lata miałem dziewczynę spod Wrocławia. Potem, przez prawie dekadę pod Wrocławiem mieszkał mój syn i serio zastanawiałem się, czym tam się nie przeprowadzić. Znów, jak spędziłem kawał czasu w Kopenhadze i latałem stamtąd właśnie z Wrocławia. Pamiętam niezliczone wieczory spędzone na piwie pod nasypem. I tak to szło. Te rzeczy wzajemnie się nakręcają. Zacząłem jeździć na Dolny Śląsk i pisać o miejscach tam. Teraz tam jeżdżę, bo o tych miejscach piszę. Dali mi nawet jakiś medal za to.

Co było punktem wyjścia do napisania „Świętego Wrocławia”?

Kompletny przypadek. Jest taka wspaniała dziewczyna, redaktorka, Małgosia Wróblewska. Pracowała swojego czasu w Wydawnictwie Dolnośląskim. Wymyślili sobie tam antologię opowiadań fantastycznych osadzonych w tym mieście. Dostałem ofertę, natychmiast się zgodziłem. Wymyśliłem sobie czarne, nawiedzone osiedle, zacząłem pisać i to, co miało być opowiadaniem, okazało się pierwszym rozdziałem powieści. Antologia upadła, w czym, jak sądzę, nie mam żadnego udziału, a ja wystartowałem z książką, której nie planowałem, a którą po prostu musiałem napisać.

Utarło się, że „Święty Wrocław” jest dzisiaj bardziej aktualny niż w dniu premiery? Dlaczego?

Bo ja wiem? Ta powieść opowiada o naszej, polskiej skłonności do gromadzenia się. Tak jak ci mówiłem, inspirowałem się pielęgniarkami koczującymi pod Sejmem, ale potem, już po premierze zdarzyła się tragedia Smoleńska, ruszyły słynne miesięcznice. Oglądałem je w telewizji i czułem się, jakbym obcował z luźną ekranizacją własnej książki. Co jeszcze? „Święty Wrocław” opowiada o izolacji. Przecież nie da się opuścić tego nawiedzonego osiedla. Nie wiadomo nawet, kim stali się ludzie którzy tam żyją. Ludzie teraz zamykają się w domach bądź są do tego zmuszani. Toną we własnych fabułach i smutkach. Stają się sobie odlegli. O tym właśnie próbowałem pisać, o paradoksie. Gromadzimy się i jednocześnie jesteśmy coraz dalej od siebie.

Co cię najbardziej fascynuje w ludziach?

Zajob, wiesz? Ludzie, zwykli, najzwyklejsi w świecie ludzie skrywają w sobie naprawdę popieprzone światy. W dobrym i złym sensie tego słowa. Pani na kasie, stróż, facet z banku – mają w sobie wiele zaskakujących tajemnic. Tropię je, wydobywam, chcę o nich pisać.

Zgadzasz się z teorią, że twoje powieści to analiza ludzkich dusz?

Nie mi to oceniać. Próbuję pisać o człowieku najszczerzej jak tylko potrafię. To wszystko. Na pewno nie siadam z intencją zgłębiania prawdy o człowieku i jakichś głębokich analiz. Staram się, aby moje książki nie były głupie, po prostu.

Zarówno w twoim nagradzanym „Kulcie”, jak i „Świętym Wrocławiu” pojawia się motyw pielgrzymki. Sądzisz, że podświadomie ludzie szukają celu i sensu?

Nie tylko podświadomie. Doskonale ich rozumiem, albowiem jestem przekonany o tym, że życie nie ma żadnego, najmniejszego sensu. Rodzimy się i umieramy na próżno. Tylko weź żyj z czymś takim. Więc nie dziwię się, że ludzie wierzą w Boga i walą na pielgrzymki, bo perspektywa jaką niesie ze sobą nicość jest kur.. przerażająca. Nasza rozmowa tez jest po nic, wiesz o tym?

Czego boi się Łukasz Orbitowski?

Cierpienia bliskich. Niepełnosprawności. Tego, że ci których kocham, mogą umrzeć przede mną.

Powieść „Święty Wrocław” Łukasza Orbitowskiego jest już dostępna w sprzedaży.

Artykuł sponsorowany

Fot. otwierająca: Zuza Krajewska