Tytułowe opowiadanie było w latach pięćdziesiątych śmiałą próbą podjęcia w literaturze tematów przemilczanych. Kreśli w nim autorka obraz powojennej wsi polskiej, otwarcie poruszając problemy jej mieszkańców, ich niepokój i nieufność wobec przemian społeczno-politycznych.

Opowiadania zajmują szczególne miejsce w twórczości Marii Dąbrowskiej. W nich to najpełniej ujawnił się talent pisarki, chłonność i wrażliwość na otaczający ją świat, niezwykły zmysł obserwacyjny i wrodzony optymizm.