"Gargantua i Pantagruel" to kipiąca od rubasznego humoru opowieści o dynastii dobrych olbrzymów, królow krainy w Turenii. Ich niekończące się uczty, żarty, komiczne fortele, pojedynki i bitwy, parodystyczne debaty z teologami, prawnikami, filozofami i innymi ówczesnymi autorytetami sa ciągle aktualną krytyką "świata oficjalnego" i jego najważniejszych instytucji. Pisarz domaga się poszanowania tylko jednej zasady: "czyń, coć się podoba!". Człowiek to dla Rabelais'go istota cielesna: zawarte w powieści obrazy picia, jedzenia, trawienia, a także innych fizjologicznych czynności, weszły do skarbnicy światowej kultury.