Pierwsza biografia Bogusława Meca piosenkarza, artysty plastyka i kompozytora. Książka ta nie jest opowieścią o estradzie, o piosenkach i piosenkarzach. To przejmująca historia człowieka, który od najmłodszych lat musiał walczyć o akceptację. Kochał i niszczył. Budził podziw i zrażał do siebie innych. To także zapis niezwykłej i trudnej miłości do żony, która przez długie lata wyciągała go z różnych piekieł.
Życie Bogusława Meca było ciekawsze niż jego twórczość mówią bliscy. Piosenkarz, który zasłynął utworem Jej portret, nie akceptował wad ani u siebie, ani u innych. Istnieje tylko czerń i biel powtarzał.

Prowadziła go pod rękę. Żeby nie upadł. Nogi miał słabe, zanikające mięśnie. Korytarz był wąski, przypominał tunel. Jeszcze piętnaście kroków powiedziała. Szli tak dwie minuty. W pokoju stała kanapa. Muszę odpocząć. Usiadł i złapał się za brzuch. Nie mógł opanować kaszlu.
Zawiązała mu buty, zapięła spodnie. Wszedł Adam, przyjaciel: Jolu, czy on zdaje sobie sprawę?.
Spojrzała na niego tylko, bo co miała powiedzieć? Że Boguś nigdy nie słuchał? Potem Adam zawrócił do drzwi: Idę wszystko przygotować. Zostali sami. Przytuliła jego głowę, instynktownie, z miłości. Wkładam ci tabletkę do kieszeni. Weź, jak będzie bolało. Nie chcę morfiny, Jolu. Ludzie czekają.
Fragment książki

Byłam z Maćkiem do bólu szczera, dlatego bałam się tego, co przeczytam. Ta książka otworzyła mi oczy.
Jolanta Mec