W zbiorowiskach łąk i pastwisk racjonalnie pielęgnowanych i użytkowanych decydujące znaczenie mają rodzaje i gatunki z rodziny traw. Do najważniejszych dodatnich właściwości tych roślin należy zaliczyć stosunkowo niewysokie wymagania co do siedliska, wieloletniość, zdolność krzewienia się, wytrzymałość na nie sprzyjające warunki klimatyczne, łatwość zbioru, małe straty podczas suszenia, dobre wykorzystanie intensywnego nawożenia, zwłaszcza azotem. Gatunki traw występujące na użytkach zielonych różnią się nie tylko właściwościami biologicznymi i cechami morfologicznymi, ale także niejednakowym zapotrzebowaniem na wodę, wymaganiami co do żyzności i rodzaju gleby, wartością pokarmową i — w związku z tym — przydatnością użytkową.

Na świeżo założonej łące czy pastwisku skład gatunkowy roślin zastosowanych w mieszance zwykle ulega zmianie. W runi mogą pojawiać się gatunki nowe, należące do najrozmaitszych rodzin z klas dwu- i jednoliściennych różnorodnych pod względem cech morfologicznych, właściwości biologicznych i wymagań ekologicznych. Nie rozumiejąc ich roli, określano je dawniej ogólną nazwą chwastów łąkowych, obecnie zwiemy je ziołami. Dziś wiadomo, że w większości wypadków są to rośliny wartościowe pod względem pastewnym, bogatsze od traw w związki mineralne: makro i mikroelementy, następnie w białko, wreszcie w witaminy oraz związki hormonalne i inne — tzw. związki czynne.