- Tak jest - powtórzyła z naciskiem niewdzięczna Angelika - wkrótce przybędzie ktoś, kto obdarzy mnie stokroć piękniejszymi klejnotami od twoich jarmarcznych śmieci.
- Dość tego - przerwał Lulejka,
a oczy jego ciskały błyskawice. - Zwracam waćpannie pierścionek - to mówiąc zdjął zaręczynową obrączkę z palca i podał ją księżniczce, ledwie jednak popatrzył na nią, osłupiał ze zdumienia: zdawało mu się, że widzi ją po raz pierwszy.
- Co to jest? Czyżby to była ta sama dziewczyna, którą uwielbiałem przez tyle lat? Gdzież ja miałem oczy, że nie widziałem...nie, naprawdę, Angeliko, przecież ty jesteś trochę zezowata!