"Zbyt głośna samotność, jeśli w ogóle jestem człowiekiem dojrzałym, to szczyt mojej dojrzałości. To jest realistyczna opowieść, ale ma także walor symboliczny. Pewna epoka trwała kilkaset , a może i tysiąc lat, i Hanta jest akurat na przełomie, ranią go drzazgi z tej pękniętej deski ..."

"Příliš hlučná samota" to krótka powieść czeskiego pisarza Bohumila Hrabala . Została opublikowana samodzielnie w samizdacie* w 1976 roku, a oficjalnie w Czechosłowacji w 1989 roku z powodu cenzury politycznej . Opowiada historię starca, który pracuje jako zgniatacz papieru w Pradze, wykorzystując swoją pracę do ratowania i gromadzenia zdumiewającej liczby rzadkich i zakazanych książek; jest obsesyjnym kolekcjonerem wiedzy w czasach cenzury. Książka została przetłumaczona na język angielski przez Michaela Henry'ego Heima w 1990 roku.

*Samizdat ( ros . самиздат , dosł.  „samopublikowanie”) był formą działalności dysydenckiej w całym bloku wschodnim, w ramach której jednostki reprodukowały ocenzurowane i podziemne prowizoryczne publikacje, często ręcznie, i przekazywały dokumenty od czytelnika do czytelnika. Praktyka ręcznego powielania była szeroko rozpowszechniona, ponieważ większość maszyn do pisania i urządzeń drukarskich wymagała oficjalnej rejestracji i pozwolenia na dostęp. Była to oddolna praktyka stosowana w celu uniknięcia oficjalnej sowieckiej cenzury .
Etymologicznie słowo samizdat wywodzi się od sam ( сам , „ja”, przez siebie) i izdat ( издат , skrót od издательство , izdatel'stvo , „wydawnictwo”), a zatem oznacza „samopublikowane”. Język ukraiński ma podobny termin: samvydav (самвидав), od sam , „ja” i vydavnytstvo , „wydawnictwo”.