W tej najbardziej znanej swojej książce - obok tomu Sto bajek i Akademii pana Kleksa - Jan Brzechwa przedstawia własne interpretacje najpopularniejszych bajek z kanonu literatury dziecięcej. Same Bajki samograjki należą już do klasyki. Każdy z dzisiejszych dorosłych chyba pamięta z dzieciństwa Czerwonego Kapturka, którego widziano nierzadko, jak krzątał się przed chatką, Kota w butach, którego król chciał widzieć ogromnie i prosił: „Niech kot się zbliży do mnie”, Kopciuszka, pasierbicę-sierotę, której macocha najgorszą dawała robotę, a także Jasia i Małgosię, dzieci drwala, które znalazły w lesie domek z pierników i tak nim były zajęte, że czarownicy dały się wziąć na przynętę. Każdy potrafiłby zanucić którąś z piosenek, które w mistrzowskiej adaptacji radiowej Bajek samograjek śpiewali tak znakomici wykonawcy, jak Irena Kwiatkowska, Barbara Krafftówna, Mieczysław Czechowicz, Władysław Hańcza czy Wiesław Michnikowski. Na przykład tę o zajączkach dwóch, co się nie boją nawet lwów, albo o ukochanych córkach macochy Kopciuszka, które wszystko by oddały gdyby tylko wyładniały, czy też o tym, jak gajowy wędruje przez lasy i dąbrowy.

A kiedy sobie to wszystko przypomnimy, nie będziemy mieli najmniejszych wątpliwości, że Bajki samograjki powinniśmy przeczytać i zaśpiewać naszym dzieciom. Bo Jan Brzechwa, daję słowo, stworzył je dla nich na nowo. W Bajkach samograjkach Jan Brzechwa napisał wierszem cztery klasyczne utwory:

Czerwonego Kapturka,
Kota w butach,
Kopciuszka,
Jasia i Małgosię.
Piosenki zostały opatrzone zapisem nutowym.