Kiedy ja ostatni raz pisałam, że jeśli pani Kordzińska zabiera się do jakiejś książki, czy to jako autorka, czy redaktorka, można mieć niemal zupełną pewność, że będzie to publikacja wartościowa, merytorycznie rozkładająca na łopatki i budząca podziw rzetelnością - a przy tym naprawdę sprawnie napisana?
Nie inaczej jest w przypadku monografii opisującej realia życia w mieszczańskim Edo z czasów Ihary Saikaku. Można się zastanawiać co też jest tak niezwykłego w książce, która opisuje jak się ubierano, jak się bawiono, gdzie i co jadano, gdzie spotykano się z kurtyzanami i w jaki sposób spędzano z nimi czas (owszem, seks, ale cała otoczka jak zawsze jest znacznie ważniejsza niż sam akt) i, przede wszystkim, jak na to zarabiano i w jaki sposób należało spożytkować majątek, aby pozostać w zgodzie z pewnym - no właśnie - etosem.
To właśnie ten etos jest przedmiotem wnikliwych badań. Autorkę interesują nie tylko uczesania i potrawy, rozrywki i obowiązki mieszczanina epoki Edo, ale przede wszystkim jego mentalność, wartości, cele i dążenia, estetyka, jaka była mu bliska - i te próbuje zrekonstruować z naprawdę zadowalającym wynikiem.
A samą klasę autorki można poznać już w tym, jak zachowuje równowagę między teoretycznymi wywodami nad źródłem i znaczeniem pewnych pojęć ("ukiyo", żeby nie szukać daleko), a tym ogromem barwnych, ciekawych i niejednokrotnie dość pikanych szczegółów, jakie analizuje w powieściach Ihary Saikaku.

Kiedy ja ostatni raz pisałam, że jeśli pani Kordzińska zabiera się do jakiejś książki, czy to jako autorka, czy redaktorka, można mieć niemal zupełną pewność, że będzie to publikacja wartościowa, merytorycznie rozkładająca na łopatki i budząca podziw rzetelnością - a przy tym naprawdę sprawnie napisana?
Nie inaczej jest w przypadku monografii opisującej realia życia w...