Historia z filmowymi sequelami jest taka, że zazwyczaj jakością stoją niżej części pierwsze, bynajmniej nie dotyczy tego literatury, i tak również jest w przypadku sagi Harry’ego Pottera, bowiem Komnata Tajemnic zaskakująco dźwiga poprzeczkę jakością. Tonacja powieści ulega zmianie na znacznie mroczniejszą konwencję przypominającą gdzieniegdzie powieść gotycką, ale przede wszystkim delikatny horror dla nastolatka o fantastycznych potworach i zaklęciach. Bestiariusz rozszerza się o Skrzaty, wielgachne pająki, Chochliki kornwalijskie, ale przede wszystkim o jedną z najstraszniejszych istot tego uniwersum – Bazyliszka, króla węży zabijającego spojrzeniem każdą żywą istotę. Powieść jest jakby przyciemniona klimatem i przyciasna architektonicznie, a niepewność i strach dominują nad lekkością, która zaciekawiała w poprzednim Kamieniu Filozoficznym. Niech cię nie zwiedzie jednak ten opis, bowiem 2 tom Pottera to wciąż doskonała i lekka zabawa dla całej rodziny pełna humoru i żywego pióra. Odwiedziny domu Weasleyów, „czarujący” urok nowego nauczyciela obrony przed czarną magią – Gilderoya Lockharta, upodobniający eliksir wielosokowy czy rocznica śmierci ducha obchodzona niemalże w groteskowym gronie zjaw na Halloween, to idealne przykłady iż pani Rowling wie jak rozwijać tę historię w dobrym tonie zabawy i uśmiechu na twarzy. I chociaż trzeba się nastawić na dość klaustrofobiczny pojedynek głęboko pod ziemią z potworem i jego Panem, to powieść jak (prawie) zawsze zakończy się happy endem, a czytelnikowi zapewni pełną satysfakcję ze spędzonego czasu nad książką, pomimo możliwości seansu równie udanej ekranizacji stojącej już od 20 lat w kanonie kina nastoletniego, tak samo jak i jego pierwowzór.

Historia z filmowymi sequelami jest taka, że zazwyczaj jakością stoją niżej części pierwsze, bynajmniej nie dotyczy tego literatury, i tak również jest w przypadku sagi Harry’ego Pottera, bowiem Komnata Tajemnic zaskakująco dźwiga poprzeczkę jakością. Tonacja powieści ulega zmianie na znacznie mroczniejszą konwencję przypominającą gdzieniegdzie powieść gotycką, ale przede...

Trochę bardziej trzymająca w napięciu niż część pierwsza, choć nie aż tak wciągająca. Nie mniej jednak warta przeczytania. Zabieram się za kolejne tomy.

Trochę bardziej trzymająca w napięciu niż część pierwsza, choć nie aż tak wciągająca. Nie mniej jednak warta przeczytania. Zabieram się za kolejne tomy.

Po przeczytaniu pierwszego tomu zabrałam się natychmiast za kontynuację przygód Harry’ego Pottera, gdyż pamiętałam mgliście, że ta część bardziej mi przypadła do gustu. Podtrzymuję to zdanie również teraz. Nie wpadam już tak często w dziury fabularne, autorka odważniej dzieli się swoimi pomysłami i cała tajemnica, która się rozciąga przez cały szkolny rok, jest znacznie ciekawsza.

Czarodziejski świat nie wzbogacono tylko w nowe postacie czy stworzenia. Poznajemy także nowe zwyczaje i zapatrywania na niektóre kwestie. Poruszono nie bez powodu głębiej problematykę dyskryminacji osób pochodzących z niemagicznych rodzin i ideologię czystej krwi. O ile pierwszy tom sprawiał wrażanie, jakby zmierzał może gdzieś w bardzo mglistą przyszłość, tak ta książka posiadała bardzo sprecyzowane wątki, które planowano poszerzyć w kolejnych częściach. Hogwart skrywa nieskończenie wiele tajemnic, które wystarczyłyby na kolejne powieści.

Po przeczytaniu pierwszego tomu zabrałam się natychmiast za kontynuację przygód Harry’ego Pottera, gdyż pamiętałam mgliście, że ta część bardziej mi przypadła do gustu. Podtrzymuję to zdanie również teraz. Nie wpadam już tak często w dziury fabularne, autorka odważniej dzieli się swoimi pomysłami i cała tajemnica, która się rozciąga przez cały szkolny rok, jest znacznie...

Re-read Pottera w 2022: wciąż kocham tę serię i nie zamierzam być obiektywna w opiniach!

Re-read Pottera w 2022: wciąż kocham tę serię i nie zamierzam być obiektywna w opiniach!

To nie jest zła część. Co więcej, widzę powody, dlaczego była kiedyś jedną z moich ulubionych i myślę, że czysto subiektywnie *zawsze* będzie w moim TOP3. Ale widzę, że jest to też część, która jest tak "za bardzo", że dla zbalansowania świata i serii autorka musiała potem praktycznie ignorować jej istnienie i potencjalny wpływ na przyszłe wydarzenia aż do tomu szóstego.

Wydaje mi się, że "Komnata Tajemnic" jest największą ofiarą sukcesu swojej poprzedniczki. Stawki muszą rosnąć, a Rowling nie jest najlepsza w perspektywie, więc z poziomu "ukryty w zamku magiczny przedmiot, który chcą zdobyć złe moce" przeskakujemy na "ukryty w zamku potwór grożący czystą rasową w szkole", co stanowi większe zagrożenie życia niż wszystko, z czym się zetkniemy aż do finału Czary Ognia. Zachowanie postaci też zostało podkręcone, więc Draco z nadętego dupka został małym nazistą rzucającym slurami na prawo i lewo i cieszącym się z czystki rasowej tak jawnie, że nawet jego ojciec ŚMIERCIOŻERCA każe mu przystopować, bliźniacy kompletnie nie znają granic, a taki Snape w tej części nie robi NIC poza uprzykrzaniem Harry'emu życia, co prowadzi do scen typu "Snape idzie za całym orszakiem ze spetryfikowanym kotem TYLKO PO TO, by nalegać na usunięcie Harry'ego z drużyny domowej". Nawet Dursleyom się oberwało, bo niefrasobliwe nawet jak na literaturę dziecięcą podejście Rowling do przemocy to osobny temat, ale nigdy potem, aż do Zakonu Feniksa, kiedy myśleli, że Harry aktywnie skrzywdził Dudleya, nie potraktowali Harry'ego w sposób rodem z podcastów true crime. So yeah. There's that, jak to mówią rodacy Pottera.

Niemniej, z rzeczy, które ten tom robi naraz i bardziej, i lepiej, jest na pewno humor. Głównie za sprawą Lockharta, który rozświetla każdą scenę ze swoim udziałem, ale też po prostu bohaterowie prowadzą między sobą zabawniejsze dialogi. Ogólnie Potter JEST zabawną serią, acz jednak w tej części czuć to dużo bardziej. No i zarówno zagadka, jak i klimat, są dużo lepsze, bo i mroczniejsze jak na literaturę dziecięcą. Tylko no. Konsekwencje. Ciąg przyczynowo-skutkowy. Umarło na przestrzeni ciągłości serii. Człowiek zaczyna wierzyć (przynajmniej częściowo) Rowling, że musiała przepisywać X procent książki, bo za dużo zdradziła o horkruksach, ponieważ ta książka ewidentnie dotyka tematów, których autorka tak szybko w serii nie chciała ujawniać.

Wątek skrzatów domowych pominę milczeniem, to nie jest nawet wierzchołek problemu z nimi.

A teraz przepraszam, jeśli nie zaskoczę się miło jak z tym tomem, ad. nudy w Więźniu Azkabanu, chyba zacznę oglądać schnącą farbę jako odskocznię.

To nie jest zła część. Co więcej, widzę powody, dlaczego była kiedyś jedną z moich ulubionych i myślę, że czysto subiektywnie *zawsze* będzie w moim TOP3. Ale widzę, że jest to też część, która jest tak "za bardzo", że dla zbalansowania świata i serii autorka musiała potem praktycznie ignorować jej istnienie i potencjalny wpływ na przyszłe wydarzenia aż do tomu...

aką jest ulubiona postać z Harrego Pottera?

Harry po pełnym przygód roku w Hogwarcie spędza nudne wakacje u Dursleyów i z utęsknieniem wyczekuje powrotu do szkoły. Sprawy jednak znacznie się komplikują, gdy pewnego dnia odwiedza go tajemniczy przybysz i ostrzega przed… powrotem do Szkoły Magii i Czarodziejstwa, gdzie ma dojść do strasznych wydarzeń.

Drugi tom przypadł mi o wiele bardziej do gustu niż pierwszy. Może fakt, że autorka odważniej dzieli się swoimi pomysłami i całą tajemnicą, która rozciąga się przez cały rok szkolny. Nie wpadamy już w dziury fabularne, co sprawia, że książka staje się o wiele bardziej ciekawa.

Czarodziejki świat został wzbogacony o nowe postacie i stworzenia. Poznajemy nowe zwyczaje oraz zapatrywanie ma niektóre ważne kwestię. Została poruszona problematyka dyskryminacji osób pochodzenia niemagicznego i ideologia czystej krwi. O ile pierwszy tom sprawiał wrażenie jakby zmierzał gdzieś w bardzo daleką przyszłość, tak ta książka posiada bardzo sprecyzowane wątki. Zostały tak przedstawione, aby można było je poszerzyć w kolejnych tomach.

aką jest ulubiona postać z Harrego Pottera?

Harry po pełnym przygód roku w Hogwarcie spędza nudne wakacje u Dursleyów i z utęsknieniem wyczekuje powrotu do szkoły. Sprawy jednak znacznie się komplikują, gdy pewnego dnia odwiedza go tajemniczy przybysz i ostrzega przed… powrotem do Szkoły Magii i Czarodziejstwa, gdzie ma dojść do strasznych wydarzeń.

Drugi tom przypadł mi...

I znowu dałam się wciągnąć w Świat Czarodziejów.
Ta część jest bogatsza w szczegóły niż pierwsza - jednak ja tę historię bardzo dobrze znam, film jest niemalże dokładnym odwzorowaniem i ta książka, bez elementu zaskoczenia nie budzi już takich emocji jak za pierwszym, czy drugim razem (ale czuję, że w kolejnych tomach to się zmieni, gdyż nie miałam z nimi do czynienia aż tak wiele razy).

Moją uwagę przykuła bardzo mocno postać Rona:

W tej części Ron stał się moją ulubioną postacią - jest dowcipny i inteligentny, a mimo wszystko robi się z niego tylko kolegę WSPANIAŁEGO Harrego Pottera.

Ale na miłość boską! Jak?! Jak to możliwe, że Harry Potter z pełnym skarbcem dostaje od szkoły nową, najlepszą miotłę (jako jedyny i wybitny, chociaż odbył dopiero 1 trening),a Ron cały rok pracuje na złamanej różdżce i nikt się tym nie interesuje?

Mimo wszystko, gdy mam w rękach, któryś z tomów Harrego Pottera to czuję, że przenoszę się do innego świata.

I jestem wdzięczna za to autorce, bo to magiczny czas.

I znowu dałam się wciągnąć w Świat Czarodziejów.
Ta część jest bogatsza w szczegóły niż pierwsza - jednak ja tę historię bardzo dobrze znam, film jest niemalże dokładnym odwzorowaniem i ta książka, bez elementu zaskoczenia nie budzi już takich emocji jak za pierwszym, czy drugim razem (ale czuję, że w kolejnych tomach to się zmieni, gdyż nie miałam z nimi do czynienia aż...

Książka o wiele lepsza od filmu. Miło spędziłam z nią czas.

Książka o wiele lepsza od filmu. Miło spędziłam z nią czas.

Powrót do dzieciństwa. Jedna z moich ulubionych części serii, zaraz obok Czary Ognia i Insygnii Śmierci, mająca jako ostatnia bardziej bajkowy charakter narracji, który zdecydowanie ulega zmianie w 3 części serii przygód sławnego czarodzieja.

Powrót do dzieciństwa. Jedna z moich ulubionych części serii, zaraz obok Czary Ognia i Insygnii Śmierci, mająca jako ostatnia bardziej bajkowy charakter narracji, który zdecydowanie ulega zmianie w 3 części serii przygód sławnego czarodzieja.

Po "wyświechtanym", choć wciąż przeze mnie lubianym, "Kamieniu Filozoficznym" przyszła pora na nieco bardziej trzymającą w napięciu część, czyli "Komnatę Tajemnic". Poznajemy tu Zgredka - domowego skrzata, któremu bardzo zależy na tym, by zatrzymać Harry'ego Pottera w mugolskim świecie z dala od Hogwartu. Harry jednak, w dość ciekawych okolicznościach, dociera do szkoły, gdzie mierzy się z kolejną tajemnicą i kolejnym niebezpieczeństwem. Na dokładkę, musi strawić nowego nauczyciela Obrony przed Czarną Magią - Gilderoya Lockharta - zapatrzonego w siebie blond czarusia przechwalającego się sławą i osiągnięciami.

Muszę przyznać, że całkiem przyjemnie to gra ze sobą, choć minęło ponad 20 lat, kiedy spotkałam się z tą historią pierwszy raz.

Po "wyświechtanym", choć wciąż przeze mnie lubianym, "Kamieniu Filozoficznym" przyszła pora na nieco bardziej trzymającą w napięciu część, czyli "Komnatę Tajemnic". Poznajemy tu Zgredka - domowego skrzata, któremu bardzo zależy na tym, by zatrzymać Harry'ego Pottera w mugolskim świecie z dala od Hogwartu. Harry jednak, w dość ciekawych okolicznościach, dociera do szkoły,...