Jakbym była złośliwa to zaczęłabym od rozważenia pytania, czy teraz Wszechnica będzie ścigać się z Armoryką i Repliką o wydawanie książek, które straciły prawa autorskie, a zyskały domenę publiczną, ale przecież nie jestem, prawda? Więc na początku napiszę, że książka jest wielce elegancka, w twardej oprawie, a nawet zawiera korektę, która jednak absolutnie nic nie wniosła względem poprzednich książek. Zawiera mimo tego masę błędów i literówek, a przypominam, że przeszła co najmniej dwie redakcje. Nie mam niestety dostępu do tekstu oryginalnego, więc nie jestem w stanie porównać treści, niemniej jest w niej nadal tyle błędów, jakby nikt się tym nie zajął. Posiada jednak przedmowę, czego odmawiały nam inne wydawnictwa przedrukowując tempo treść wybranych książek. Armoryka i Replika dodatkowo uszczuplały swoje wydania o ryciny trzepiąc publikacje po najniższej linii oporu.
Przyznać trzeba, że treść z założenia jest pięknie uporządkowana, ale tylko w teorii, gdyż sama treść jest wielce chaotyczna. Zdecydowanym minusem publikacji jest również fakt, iż wszystkie źródła zagraniczne, głównie po łacinie, nie są tłumaczone, więc jeśli nie ma się podstaw gramatyki i słownika, to za przeproszeniem gówno se poczyta. Na szczęście (lub nie) nie jest tego jakoś super dużo.
Prawdę mówiąc najciekawsze wątki związane z tematem zadanym pochodzą z kręgu kulturowego starożytnej Grecji i Rzymu. W szczególności zważając na fakt, iż mamy tutaj odniesienia do kultu ognia pochodzące nie tylko z klasycznych dzieł antycznej literatury, lecz również autentycznych, analogicznych wzmianek ówczesnych sobie kronik i wzmianek historyków, więc można powiedzieć, relacji z pierwszej ręki.
Wzmianek dotyczących Słowiańszczyzny, a w szczególności Polski jest tu jak na lekarstwo. Można policzyć je na palcach i to jednej ręki. Nie może więc dziwić, że liczba rodzimych źródeł bibliograficznych również jest mało satysfakcjonująca. Za to pod koniec dostajemy porządną dawkę informacji dotyczących kultu ognia na Litwie w wiekach XIII - XIV, a więc do chrystianizacji kraju. Są to rzeczy wielkiej wagi, gdyż tak naprawdę traktują o ostatniej oficjalnej formie słowiańskiego kultu na świecie.
Studium etnologiczne uważam za bardzo udane i kompleksowe.

Jakbym była złośliwa to zaczęłabym od rozważenia pytania, czy teraz Wszechnica będzie ścigać się z Armoryką i Repliką o wydawanie książek, które straciły prawa autorskie, a zyskały domenę publiczną, ale przecież nie jestem, prawda? Więc na początku napiszę, że książka jest wielce elegancka, w twardej oprawie, a nawet zawiera korektę, która jednak absolutnie nic nie wniosła...