Parapsychologia wykształciła w latach 70-tych pojęcie kryształowych dzieci. Były to dzieci spokojne, empatyczne, obdarzone mocami czasem nadprzyrodzonymi. Na pierwszy rzut oka hipnotyzowały wzrokiem, dużymi oczyma o jasnej tęczówce. Jako niemowlęta właściwie nie sprawiają żadnego problemu, nie płaczą, nie potrzebują lulania do snu. Do tego są niesamowicie wrażliwe i empatyczne, choć przeważnie żyją w strefie duchowej. Jak się to ma do bohaterów książki „Kryształowe dzieci” Laury Chudzińskiej? Kaja, Miriam, Sedonia, Natan, Misza i Oskar na pewien sposób są podobni do powyższego opisu. Dla nich też rodzice nie musieliby istnieć, a cały ich świat to sfera duchowa. Wzrok także mają hipnotyzujący, lecz tu kończą się podobieństwa. Kryształowe dzieci Laury Chudzińskiej to dzieci uzależnione od dopalaczy, najczęściej w formie kryształu, który rozkrusza się i przyjmuje jak amfetaminę.
Tę książkę powinni przeczytać zarówno nastolatkowie jak i rodzice. Choć coś wiem o dopalaczach czy narkotykach, znam ludzi, dla których nie ma imprezy bez dodatkowej stymulacji, przeczytałam „Pamiętnik narkomanki” czy „My dzieci z dworca ZOO”, nadal wiele tematów zawartych w książce było zupełnie nowe. A jako rodzic muszę zdawać sobie sprawę z tego, że zjawisko odurzania się przez młodzież jest powszechniejsze niż bym tego chciała. To już nie margines. Chyba bez kozery mogę założyć, że każde dziecko w ciągu wielu lat nauki chociaż raz zetknie się z osobą uzależnioną lub z propozycją zażycia środka psychoaktywnego.
Więcej na: https://konfabula.pl/krysztalowe-dzieci-historie-uzaleznienia-od-dopalaczy/

Parapsychologia wykształciła w latach 70-tych pojęcie kryształowych dzieci. Były to dzieci spokojne, empatyczne, obdarzone mocami czasem nadprzyrodzonymi. Na pierwszy rzut oka hipnotyzowały wzrokiem, dużymi oczyma o jasnej tęczówce. Jako niemowlęta właściwie nie sprawiają żadnego problemu, nie płaczą, nie potrzebują lulania do snu. Do tego są niesamowicie wrażliwe i...

Nie często daję ocenę powyżej 8, jednak ta książka zdecydowanie zasługuje na 9 gwiazdek. Świetnie napisana, fabuła chwytająca za serce, autorka świetnie wczuła się w emocje bohaterów.
Jestem szczególnie wyczulona w książkach na błędy. Czy to interpunkcyjne, ortograficzne - w tej żadnych nie znalazłam. Fantastyczna lektura, temat dopalaczy jest powszechny na całym świecie i każdy mógłby napisać książkę o tej tematyce, jednak odkładając ,,Kryształowe Dzieci" z powrotem na półkę, jestem dumna, że ten temat podjęła Polka.
Pani Lauro, dobra robota.

Nie często daję ocenę powyżej 8, jednak ta książka zdecydowanie zasługuje na 9 gwiazdek. Świetnie napisana, fabuła chwytająca za serce, autorka świetnie wczuła się w emocje bohaterów.
Jestem szczególnie wyczulona w książkach na błędy. Czy to interpunkcyjne, ortograficzne - w tej żadnych nie znalazłam. Fantastyczna lektura, temat dopalaczy jest powszechny na całym świecie i...

Dawno nie czytałam tak dobrego debiutu!
I nie piszę to tylko ze względu na tematykę, która (muszę przyznać) jest ciekawa i bardzo intrygująca, ale przede wszystkim, z uwagi na lekki styl i poprawność językową. Jak ja dawno nie czytałam tak dobrej książki!!! Aż chce się to wykrzyczeć. :) <3
"Kryształowe dzieci" - to opowieść oparta na faktach o paczce znajomych, którzy zażywają dopalacze.
Temat nałogu jest nam wszystkim dobrze znany, żyjemy w świecie o dość sporej świadomości. Tylko dlaczego nawet teraz, ciągle jako "ŚWIAT" mamy z tym PROBLEM? Być może przez silne pragnienie "zapomnienia"? Każdy z nas czasem po cichu pragnie wyłączyć się, zapomnieć o problemach, zapomnieć o toksycznych relacjach i o świecie, do którego nie zawsze chcemy przynależeć, choć ciągle pragniemy przynależeć do czegokolwiek lub kogokolwiek. Chcemy istnieć, ale nie kochani chcemy uciec! Znaleźć lub stworzyć swoje MIEJSCE. Własną przystań, w której możemy czuć się bezpieczni! To pragnienie motywuje do ucieczki w coś co jest tylko "moje". Jedni biegają by uciec przed natarczywymi myślami, inny zdobywają szczyty odczuwając satysfakcje i ogrom radości z przekroczenia kolejnych granic, a jeszcze inni uciekają zażywając -w tym przypadku, dopalaczy.

ALE PRZECIEŻ O TYM KAŻDY Z NAS WIE! Zatem co jest takiego w tej książce, że powinnam / powinieneś po nią sięgnąć?
Przecież już tyle książek wydano o narkotykach! „Requiem dla snu”, „My, dzieci z dworca Zoo” - KLASYK! „Hera, moja miłość” i wiele, wiele innych.

To samo pytanie zadałam sobie gdy zgodziłam się na zrecenzowanie tej książki.

Gdy jesteś recenzentem, takie pytania warto sobie zadawać. Już na pierwszych stronach znalazłam odpowiedź!

1. Fabuła nie zaczyna się zwyczajnie! Nie spotkacie się z nudną opowieścią "jak to się zaczęło". Autorka zderza nas z brutalną rzeczywistością! BARDZO BRUTALNĄ! Tak bardzo, że po przeczytaniu pierwszych stron nie potrafiłam odłożyć książki na półkę! Musiałam znać dalszy przebieg zdarzeń! Co więcej, od razu spotkałam się ze swoimi emocjami! I ta uporczywa myśl - to się stało naprawdę.

2. Autorka poświęciła kilka, kilkanaście a nawet kilkadziesiąt stron, każdemu bohaterowi. Mamy możliwość z ich punktu zobaczyć tą samą sytuację, zobaczyć ich emocje, ich oczami! Dzięki temu mamy okazję poznać każdego bohatera z osobna, zachwycić się nim oraz przeżywać razem z nim.

3. Relacje - to coś co mnie bardzo zaciekawiło w tej książce! Zauważyłam trzy dość ważne kwestie.
Z początku wydaje się, że to historia ludzi, którzy nie znają się. Nie mają ze sobą nic wspólnego. Z czasem dochodzimy do łańcuszka, okazuje się, że jeden bohater zna drugiego, drugi trzeciego a trzeci poznaje czwartego, który zna pierwszego i trzeciego. To połączenie jest świetnie opisane. Ich "osobne historie" przeplatają się między sobą, tworząc jedną całość. Co jest naprawdę bardzo fajnym zabiegiem.
Druga kwestia - jak rozprzestrzenia się nałóg, który ostatecznie jest głównym czynnikiem, łączącym ich relacje, a zarazem mocno je oddalającym! Wiem, prawdopodobnie brzmi paradoksalnie, ale tak właśnie jest. Sam się przekonasz drogi czytelniku.
Trzecia ważna sprawa - Zmienność relacji. Część z tych ludzi zna się dużo dłużej. A jednak gdy zaczyna łączyć ich dopalacz, głębokie relacje powoli umierają! Dokonują się niesamowite i bardzo smutne zmiany. Zaś te nowe relacje zawarte podczas nałogu są niepewne, ale mimo wszystko piękne.

4. Błędy rodziców wpływają na życie ich dzieci. Myślę, że "choroba" uzależnienia zaczyna się dużo przed wzięciem pierwszego dopalacza. Dom, który ma być źródłem miłości, bezpieczeństwa i głębokiej relacji, jest zgnilizną, wiecznie ciągnącą się chorobą. Troski rodziców spadają na barki niewinnych dzieci, które próbują na różne sposoby udźwignąć ciężar. Być ich osobistymi bohaterami. I tu tak naprawdę zaczyna się tragedia.

5. Czas - opisywane wydarzenia stwarzają wrażenie, że to nie są wspomnienia a teraźniejszość. Wszystko dzieje się tu i teraz! I tylko tu i teraz może ulec zmianie! Nie ma przeszłości, ani przyszłości! Oczywiście, jest to tylko odczucie czytelnika! A dokładnie moje ;)

Co kocham w tej książce? Zmusza nas do zatrzymania się, zastanowienia i pobudzenia swojej empatii. Odczuwam nie tylko żal (a nawet strach),ale przede wszystkim pragnę wiele dobra dla tych bohaterów. Realnie im kibicuję, by zawalczyli o siebie! Wierzę, że poradzą sobie! Dadzą radę wyjść na prostą!

Po przeczytaniu tej książki, aż chce się im pomóc, zabrać ten ciężar i być przy nich gdy będą dokonywać trudnych wyborów.

Mam nadzieję, że autorka napisze drugą część. Naprawdę jestem ciekawa czy ich życie uległo zmianie! Czy są już po ciężkiej walce i mogą w końcu odetchną.

Wierzę w nich i mam nadzieję, że i Wy uwierzycie!

Dawno nie czytałam tak dobrego debiutu!
I nie piszę to tylko ze względu na tematykę, która (muszę przyznać) jest ciekawa i bardzo intrygująca, ale przede wszystkim, z uwagi na lekki styl i poprawność językową. Jak ja dawno nie czytałam tak dobrej książki!!! Aż chce się to wykrzyczeć. :) <3
"Kryształowe dzieci" - to opowieść oparta na faktach o paczce znajomych, którzy...

Uważam, że jest to bardzo udany debiut i wszystkie opinie, które przeczytałam o książce Laury Chudzyńskiej, są prawdziwe. Z pewnością nie jest to lektura łatwa, ale dobrze napisana i o dziwo, szybko się ją czyta pomimo trudnej tematyki. Napisana stylem obyczajowym, może dłużyć się jedynie tym, którzy nie przepadają za tą tematyką, jednak myślę, że każdy po przeczytaniu tej książki nie zostanie obojętny na przytoczone w niej wydarzenia. Polecam i zatrzymuję na półce.

Uważam, że jest to bardzo udany debiut i wszystkie opinie, które przeczytałam o książce Laury Chudzyńskiej, są prawdziwe. Z pewnością nie jest to lektura łatwa, ale dobrze napisana i o dziwo, szybko się ją czyta pomimo trudnej tematyki. Napisana stylem obyczajowym, może dłużyć się jedynie tym, którzy nie przepadają za tą tematyką, jednak myślę, że każdy po przeczytaniu tej...

Bardzo dobra książka, wzbudza skrajne emocje. Przed przeczytaniem jej niekoniecznie interesowałem się opisywaną tematyką, ale miałem okazję poznać ją bliżej dzięki booktour i nie żałuję. Warto przeczytać chociażby ze względu na to jakim napisana jest językiem.

Bardzo dobra książka, wzbudza skrajne emocje. Przed przeczytaniem jej niekoniecznie interesowałem się opisywaną tematyką, ale miałem okazję poznać ją bliżej dzięki booktour i nie żałuję. Warto przeczytać chociażby ze względu na to jakim napisana jest językiem.

“Kryształowe dzieci” to historia piątki znajomych uzależnionych od dopalaczy. Każdy z nich ma inny powód, aby sięgnąć po mefedron, ale każdy oczekuje tego samego pobudzenia, euforii, brak potrzeby spania czy jedzenia. Tylko zaczynając brać to świństwo nie mają pojęcia, że w krótkim czasie nie będą mogli się powstrzymać od sięgnięcia po kolejną dawkę.

Mimo, że książka porusza ważne sprawy, niestety, nie zachwyciła mnie. Historię bohaterów, nie wstrząsnęły mną aż tak bardzo. Na początku trochę gubiłam się i myliłam bohaterów.  Nie przypadł mi również styl autorki i książka strasznie mi się dłużyła.

Ja Wam tej książki ani nie polecę ani nie odradzę, po prostu musicie zdecydować sami czy chcecie ją przeczytać czy nie.

Jednak bardzo dziękuję @asia_bookasia za możliwość przeczytania ❤️ Bo jednak każda taka pozycją utwierdza mnie w przekonaniu, że nie mam ochoty nawet spróbować takiego świństwa.

“Kryształowe dzieci” to historia piątki znajomych uzależnionych od dopalaczy. Każdy z nich ma inny powód, aby sięgnąć po mefedron, ale każdy oczekuje tego samego pobudzenia, euforii, brak potrzeby spania czy jedzenia. Tylko zaczynając brać to świństwo nie mają pojęcia, że w krótkim czasie nie będą mogli się powstrzymać od sięgnięcia po kolejną dawkę.

Mimo, że książka...

Jedną z najgorszych rzeczy z jaką przychodzi nam się zmierzyć dzięki postępowi cywilizacji i nauki jest łatwy dostęp dla dzieci do środków odurzających.⁣
Dopalacze można kupić w sklepie, czyli została usunięta jedna z przeszkód, która utrudniała ich zdobycie.⁣
Łatwo dostępne i tanie...⁣
A Państwo nie potrafi skutecznie z tym walczyć 😔⁣
⁣
Dlatego nasze dzieci ich potrzebują?⁣
Czy przyczyną stała się kolejna zmora cywilizacji? Konsumpcjonizm i praca?⁣
To dlatego rodzice nie mają czasu na czułość, na zainteresowanie się tym, co dzieje się z ich dziećmi?⁣
Czy przyczyny są inne?⁣
A może kilka na raz zbiera żniwo?⁣
⁣
Autorka @lukrify na przykładzie kilkorga młodych ludzi stara się dociec przyczyn, pokazać objawy i uzmysłowić nam, jakie są tego konsekwencje.⁣
⁣
Dobitnie, bardzo przekonywująco napisane.⁣
⁣
Polecam każdemu rodzicowi!⁣

Jedną z najgorszych rzeczy z jaką przychodzi nam się zmierzyć dzięki postępowi cywilizacji i nauki jest łatwy dostęp dla dzieci do środków odurzających.⁣
Dopalacze można kupić w sklepie, czyli została usunięta jedna z przeszkód, która utrudniała ich zdobycie.⁣
Łatwo dostępne i tanie...⁣
A Państwo nie potrafi skutecznie z tym walczyć 😔⁣
⁣
Dlatego nasze dzieci ich...

Moje ostatnie odkrycie! Książka opowiada o uzależnieniu od dopalaczy. Historia toczy się wielotorowo. Opisuje perypetie kilku młodych osób zmagających się z uzależnieniem. Ich losy w zaskakujący sposób splatają się ze sobą. Życie wielu z nich diametralnie się zmienia. Książka porusza ciężki temat, ale czyta się ją z przyjemnością. Zawiera wiele zaskakujących zwrotów akcji. Niektóre wątki kończą się dobrze, niektóre tragicznie. Jeśli porwały Was już wcześniej książki takie jak 'Dzieci z dworca zoo' czy 'Pamiętnik narkomanki' to ta książka zadziała na Was tak samo. Gorąco polecam - wciągająca, poruszająca i zdecydowanie warta przeczytania.

Moje ostatnie odkrycie! Książka opowiada o uzależnieniu od dopalaczy. Historia toczy się wielotorowo. Opisuje perypetie kilku młodych osób zmagających się z uzależnieniem. Ich losy w zaskakujący sposób splatają się ze sobą. Życie wielu z nich diametralnie się zmienia. Książka porusza ciężki temat, ale czyta się ją z przyjemnością. Zawiera wiele zaskakujących zwrotów akcji....

Historie o uzależnionych nie są mi obce. Na szczęście znam je tylko z innych pozycji literackich, nie z życia. Niestety większość tych książek, które zdarzyło mi się czytać była oparta na prawdziwych wydarzeniach. Każda historia jest inna i niestety każda smutna.
Ta książka ma kilku bohaterów. Grupka znajomych wplątana w nałóg. Ich życia się skomplikowały, a potem skrzyżowały. Na pewnym etapie zostali sami.
To smutne, że niektórzy muszą sięgnąć dna by móc się odbić... Bo to dno to głębia i otchłań, która przyciąga coraz bardziej i bardziej...
Na pewno lekturę tej książki można potraktować jako przestrogę. To głównie dla młodych osób.
Myślę, że lepiej poznać taką historię czytając książkę niż znajdując ja we własnym życiu. Jedno i drugie zapewne będzie pouczające, ale nikomu nie życzę by musiał to przeżywać. Ani na własnej skórze, ani choćby wśród bliskich i znajomych.
Samą książkę czytało się dobrze. Na prawo pozostawia ślad w naszej pamięci.

Historie o uzależnionych nie są mi obce. Na szczęście znam je tylko z innych pozycji literackich, nie z życia. Niestety większość tych książek, które zdarzyło mi się czytać była oparta na prawdziwych wydarzeniach. Każda historia jest inna i niestety każda smutna.
Ta książka ma kilku bohaterów. Grupka znajomych wplątana w nałóg. Ich życia się skomplikowały, a potem...

Książka ma ważny temat jakim są uzależnienia, ale poszło to w stronę obyczajówki, w której uzależnienie jest zasadniczo tłem i czasami przemyśleniem, czasami bohaterów nachodzi myśl że faktycznie ich uzależnienie to poważny problem, ale to są pojedyncze przypadki.

Książka ma ważny temat jakim są uzależnienia, ale poszło to w stronę obyczajówki, w której uzależnienie jest zasadniczo tłem i czasami przemyśleniem, czasami bohaterów nachodzi myśl że faktycznie ich uzależnienie to poważny problem, ale to są pojedyncze przypadki.