Jak przystało na pozycję językoznawczą, jest to praca trudna. Składa się z długiej części pierwszej, w której zreferowana zostaje dyskusja nad charakterem przypadka (ze szczególnym uwzględnieniem miejsca tej kategorii gramatycznej w myśli greckiej - ten rozdział napisał H. Wolanin). Autor ustosunkowuje się do tych różnych koncepcji, po czym proponuje swoją wizję rozumienia przypadka, następnie zaś przykłada ją do systemu fleksyjnego języka starogreckiego. Rozważania teoretyczne są ciekawe, choć trudne i czasem można odnieść wrażenie, że językoznawstwo bynajmniej nie tylko u początków swego istnienia w starożytnej Grecji było domeną filozofów. Ujęciu charakteru greckich przypadków dobrze służy zestawienie ich z użyciem tej kategorii gramatycznej w innych językach. Przykłady są dobrze dobrane i myślę, że ta książka jest ważnym punktem w polskich badaniach nad językiem starogreckim. Do tego plus dla Wydawnictwa UJ za staranne wydanie tej książki, co - jak wiadomo - przy dużej liczbie różnych passusów obcojęzycznych nie jest wcale łatwe.

Tomasz Babnis

Jak przystało na pozycję językoznawczą, jest to praca trudna. Składa się z długiej części pierwszej, w której zreferowana zostaje dyskusja nad charakterem przypadka (ze szczególnym uwzględnieniem miejsca tej kategorii gramatycznej w myśli greckiej - ten rozdział napisał H. Wolanin). Autor ustosunkowuje się do tych różnych koncepcji, po czym proponuje swoją wizję rozumienia...