To naprawdę koniec? Mam nadzieję, że jednak nie, bo przecież Thorgal towarzyszy mi od wczesnych lat 90., gdy dopiero zaczynałam przygodę z komiksem i nie wyobrażam sobie, że miałby nagle zniknąć. To tak, jakby wyjechał na stałe do Ameryki. Albo co gorsza, umarł.
No nic, poczekamy, zobaczymy. Póki co mamy nowiutki tom w ręku i czytamy. Jest całkiem nieźle, rysunki bardzo mi się podobają, lubię te malarskie okienka Rosińskiego, akcja też jak zawsze w Thorgalu gna, by zgodnie z zapowiedzią Autorów połączyć serie poboczne w całość.
Dlatego pełno tu zbiegów okoliczności i nieoczekiwanych deus ex machina, ale nie razi to tak bardzo, bo w końcu Thorgal ma te swoje super umiejętności jak wikiński James Bond. Sama historia trochę się powtarza, bo otrzymujemy tu powrót do "Błękitnej zarazy", powróci mędrzec Armenos oraz książęta egzotycznego Zhar. Throgal jak zwykle musi uratować królestwo przed niebezpieczeństwem ze strony wojowniczego plemienia kobiet.
Jedyne do czego mogę się doczepić, to oczywiście zbyt szybki koniec tomu i szybciutkie rozwiązanie wszystkich wątków. Nagle następuje wielkie spotkanie serii pobocznych i jej bohaterów.
Przy ostatnim, bardzo nostalgicznym zresztą, okienku spytałam siebie: "Ale, ale...jak to?"
Ano, koniec.
Oby nie. Mam nadzieję, że ta wredna Kriss i jej równie uroczy synalek Aniel nie powiedzieli ostatniego słowa.
Polecam fanom serii i mimo wszystko czekam na dalszy ciąg jak zawsze ;)

To naprawdę koniec? Mam nadzieję, że jednak nie, bo przecież Thorgal towarzyszy mi od wczesnych lat 90., gdy dopiero zaczynałam przygodę z komiksem i nie wyobrażam sobie, że miałby nagle zniknąć. To tak, jakby wyjechał na stałe do Ameryki. Albo co gorsza, umarł.
No nic, poczekamy, zobaczymy. Póki co mamy nowiutki tom w ręku i czytamy. Jest całkiem nieźle, rysunki bardzo mi...