Opracowanie filozofii Herberta Marcusego wzbogacone (jak to często bywa w książkach z tego okresu) nieustannym korygowaniem filozofa przez autora opracowania we wszystkich sferach, gdzie jego filozofia jest niezgodna z marksizmem-leninizmem. Z tego też powodu autor niejednokrotnie wyraża swoje niezadowolenie z faktu, że Marcuse potępia realny socjalizm i nie dostrzega różnicy między realnym socjalizmem a kapitalizmem. M.in. autor zauważa, że socjalizm musi podlegać zasadzie wydajności, ażeby stworzyć realia prawdziwie socjalistyczne i w ten sposób zarzuca niesłuszne potępianie socjalizmu - jednakże sam autor nie zauważa ironii całej sytuacji, ponieważ legitymizuje aktualny porządek obietnicą cudownej przyszłości; dokładnie to samo czyni zasada wydajności w systemie kapitalistycznym (!),swoją krytyką raczej dowodził tylko trafności analiz Marcusego.
Abstrahując już od konkretnych treści krytycznych (aczkolwiek nieraz sensownych) autora opracowania: ta książka była wyjątkowo treściwa a polemika w niej sprawiała wrażenie autentycznej, sięgającej do głębi oraz źródeł - w przeciwieństwie np do „Erosa i rewolucji” Szewczyka, gdzie sam cytat z Marksa czy Lenina był już obciążeniem samym w sobie przeciw filozofii Marcusego.

Opracowanie filozofii Herberta Marcusego wzbogacone (jak to często bywa w książkach z tego okresu) nieustannym korygowaniem filozofa przez autora opracowania we wszystkich sferach, gdzie jego filozofia jest niezgodna z marksizmem-leninizmem. Z tego też powodu autor niejednokrotnie wyraża swoje niezadowolenie z faktu, że Marcuse potępia realny socjalizm i nie dostrzega...