(...) „Latający Smerf” pierwotnie ukazał się w 1990 roku i w ramach całego cyklu nosi numer czternaście. Komiks zawiera pięć krótkich, ośmiostronicowych, fabuł, które nie tworzą jednej wspólnej opowieści. Każda z nich jest samoistna i niezależna. W czterech pojawia się jednak Gargamel, którego podstępne działania sprowadzają się do tego, co zawsze: w końcu wyłapać wszystkie Smerfy i przyrządzić z nich jakieś smakowite dane. W tytułowej historii Latający Smerf wespół z Pracusiem konstruują samolot. Dzięki niemu pilot sprawnie wybawia Smerfetkę z opresji (czytaj: z łapsk czarodzieja). Jednak okazuje się, że on także zbudował machinę latającą. I nad wioską Smerfów ma miejsce podniebna bitwa, której wynik jest, oczywiście, z góry przesądzony.

W kolejnych opowieściach Gargamel podejmuje dalsze próby schwytania podopiecznych Papy Smerfa. Nawet mu się udaje, ale tylko dlatego, że wszystkie skrzaty, to wielkie łakomczuchy. Na szczęście Papa i jego magiczne eliksiry zawsze w odwodzie. Właściwie czytelnik dobrze wie, jak każda z prób się skończy. Jednak nie przestaje zadziwiać fantazja i pomysłowość czarodzieja. Oczywiście to sam Peyo miał niezwykłą inwencję w wymyślaniu różnorakich epizodów.

Pewnie za sprawą faktu, że „Latający Smerf” został napisany i narysowany przez „ojca”, trochę inaczej spoglądam na omawiany komiks. Rzecz jest różna od produkcji kontynuatorów. Szczególnie pod względem graficznym. Kreska jest jakby subtelniejsza, bardziej naturalna. Mimika, gestykulacja czy zachowanie postaci ukazane zostały trafniej, choć niektóre reakcje są przerysowane, a miny karykaturalne. Sam rysunek nie jest wcale taki precyzyjny, aż ciśnie mi się na język: nie jest disnejowski. Proszę zwrócić uwagę na przedostatni kadr na stronie osiemnastej – Gargamel wygląda trochę jak maszkaron. Zapisuję to na plus....

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2017/02/27/smerfy-14-latajacy-smerf/

(...) „Latający Smerf” pierwotnie ukazał się w 1990 roku i w ramach całego cyklu nosi numer czternaście. Komiks zawiera pięć krótkich, ośmiostronicowych, fabuł, które nie tworzą jednej wspólnej opowieści. Każda z nich jest samoistna i niezależna. W czterech pojawia się jednak Gargamel, którego podstępne działania sprowadzają się do tego, co zawsze: w końcu wyłapać wszystkie...