Grupa nastolatków w czasie ferii wiosennych wyjeżdża na rajską wyspę, żeby bawić się z dala od nadzoru rodziców i restrykcyjnych zasad. Sielanka kończy się, gdy jedna z dziewczyn zostaje brutalnie zamordowana. Podejrzenia padają na jej najbliższą przyjaciółkę, Annę, która jest narratorką powieści.
Brzmi jak fabuła amerykańskiego filmu klasy b. A jednak jest to powieść i, co tu dużo mówić - bardzo dobra powieść. Rozgrywa się na trzech płaszczyznach czasowych - teraźniejszość, czyli czas po aresztowaniu Anny i proces, wydarzenia przed jej aresztowaniem tuż po zamordowaniu Elise oraz czas, gdy Elise jeszcze żyła. Retrospekcji jest dużo, ale są wprowadzane tak umiejętnie, że nie ma się wrażenia chaosu. Wszystko jest przemyślanie poukładane. Otrzymane elementy czytelnik stopniowo układa w całość i poznaje Anne i jej przyjaciół - okazuje się, że z pozoru zgrana paczka wcale taka nie była. Rozwikłanie relacji w grupie rówieśniczej staje się równie ciekawe, co dotarcie do prawdy, kto jest mordercą. To, co z początku wydawało się oczywiste, wcale takie nie jest.
Mamy w tej powieści zagadkę kryminalną, kwestię zakłamania mediów i skłonności opinii społecznej do oskarżania bez wyraźnych dowodów, a także typowe problemy nastolatków - potrzebę przynależności do grupy, a jednocześnie indywidualizmu. Jest miłość, przyjaźń i zdrada. Jest osamotnienie dziewczyny, której wydawało się, że ma wszystko i nagle okazuje się, że w chwili próby nie ma na kogo liczyć. Ale to tylko jeden wymiar. Czy Anna rzeczywiście jest w tej sytuacji ofiarą? Na początku wydaje się, że została podle oszukana przez najbliższych i nie miała o niczym pojęcia. Potem okazuje się, że dostrzegała znacznie więcej niż jest na początku skłonna przyznać. Ona tez nie była wobec swoich przyjaciół uczciwa.
W czasie czytania pojawia się wiele pytań, a odpowiedzi nie są proste. Media twierdzą, że Anna jest socjopatką, a ona i jej przyjaciele byli zdemoralizowani. Czy faktycznie? Anna uważa, że Elise była dla niej najbliższą osoba na świecie i że nie podejrzewała, że przyjaciółka była wobec niej nieuczciwa - ile w tym jest prawdy? A może Anna okłamuje samą siebie? Ponieważ oglądamy świat jej oczami, mamy ograniczone narzędzia do rozwikłania tego, co się naprawdę wydarzyło. I ograniczone narzędzia do ocenienia Anny - czy to, że koncentruje się na sobie nie zastanawiając się nad uczuciami innych to wymóg sytuacji, czy może rzeczywiście jest pozbawiona empatii? Może psycholodzy z telewizji dojrzeli w niej cechy, których ona sama w sobie nie widzi, a jednak je ma?
Zdarzają się kryminały, które mimo ciekawego pomysłu i przemyślanej intrygi czyta się z umiarkowanym zainteresowaniem, ponieważ postaci - zarówno śledczych, jak i ofiar - są powierzchownie nakreślone i nie budzą sympatii ani chęci utożsamienia się z nimi. Zdarzało mi się czytać książki, w których niespecjalnie emocjonowało mnie rozwiązanie zagadki właśnie z tego powodu. Jednak Dangerous Girls wciąga w fabułę m. in. dlatego, że bohaterowie są barwni. Obojętnie czy się lubi Annę czy nie, jej potencjalnie niesłuszne skazanie budzi sprzeciw. Czytelnik chce poznać prawdę i chce, by winnego spotkała kara. Nietrudno jest się postawić w sytuacji Anny. To głównie z powodu warstwy emocjonalnej książka trzyma w napięciu i trudno się od niej oderwać. Mimo że zakończenie mnie nie zaskoczyło, bo od pewnego momentu przypuszczałam, jak było naprawdę - czytałam z zapartym tchem do ostatniego zdania.
Polecam.

Grupa nastolatków w czasie ferii wiosennych wyjeżdża na rajską wyspę, żeby bawić się z dala od nadzoru rodziców i restrykcyjnych zasad. Sielanka kończy się, gdy jedna z dziewczyn zostaje brutalnie zamordowana. Podejrzenia padają na jej najbliższą przyjaciółkę, Annę, która jest narratorką powieści.
Brzmi jak fabuła amerykańskiego filmu klasy b. A jednak jest to powieść i, co...