Znienacka, przy samym już końcu alfabetu, znajduje mnie zdaje się, odtąd ulubiona z baśni napisanych przez Andersena. Być może nie jest najlepszą z wszystkich, ale nawet Królowej Śniegu nie udało się porwać mnie tak bardzo jak tej właśnie opowieści!

Zaczyna się od momentu wcale trudnego – główny bohater, Janek, żegna się z ojcem na łożu śmierci. Przyjmuje od niego ostatnie słowa, nakaz życzliwości i sen-wizję-obietnicę z którymi wyrusza w świat. W wyprawie tej przeplatają się dwa światy, rzeczywisty i fantastyczny. Z jednej strony spotyka Janek zwykłych ludzi, pomaga im w ich zwykłych problemach, z drugiej jednak, w czasie drogi mija krasnoludki i tańczące elfy, wędrujemy zatem na pewnym baśniowym pograniczu, brnąc coraz dalej w odrealnioną rzeczywistość baśni. Gdzieś po drodze, do bohatera dołącza tajemniczy nieznajomy, tytułowy towarzysz podróży. Po tym jak udaje im się przejść przez świat, jego wyzwania i zagadki, pojawia się wyzwanie największe – odgadnięcie tajemnicy jaką jest kobieta! Bohaterowie w końcu docierają do pewnego królestwa, w którym to toczyć będzie się lwia część baśni, jest to już miejsce zupełnie fantastyczne i baśniowe.

Dzieją się w nim jednak rzeczy złe i niepokojące. Piękna królewna obiecuje swoją rękę każdemu kto odgadnie jej trzy myśli, choćby i zgadującym był pierwszy z brzegu chłopina. Alternatywą dla ręki królewny jest własna głowa, a raczej jej utrata, gra toczy się więc o wielką stawkę, a chętnych do brania w niej udziału, o dziwo nie brakuje – łatwo dla piękności stracić głowę. Gdy więc na miejscu zjawia się Janek, postanawia spróbować szczęścia, zwłaszcza, że postać królewny w tajemniczy sposób połączona jest z zapowiedzią daną mu przez ojca.

Zagadek tu dużo. Dlaczego królewna, choć samą czułością spojrzenia jest w stanie zdobyć serce całych zastępów mężczyzn, jest przyczyną takich okrucieństw? Jaką mroczną tajemnicę skrywa (oj! Mroczna to tajemnica!), co robiła w jankowym śnie? W końcu – kim jest ów tajemniczy nieznajomy, który dołączył do bohatera w jego podróży, i jaką rolę odegra w jej finale? Czyta się to z zaciekawieniem olbrzymim, zwiększanym przez różnorodność opowieści i jej mrok. Pomoc przychodzi ze stron niespodziewanych, wcześniejsze wydarzenia zyskują nagle decydującej wag, decydując o szczęśliwym finale.

Czytajcie Państwo, czytajcie! Zapewniam, że opowieść porwie tak Was samych jak i Wasze pociechy, przed lekturą zwróćcie jedynie uwagę na scenę w ogrodzie królewny, jest dość mocna, być może zechcecie ją ocenzurować (choć cenzurowanie baśni to rzecz raczej niepotrzebna, dzieci wszystko przetrawią). Polecam, polecam, gorąco polecam!



Autopromocja:
kotfranz.blogspot.com/
facebook.com/archiwumkotafranza

Znienacka, przy samym już końcu alfabetu, znajduje mnie zdaje się, odtąd ulubiona z baśni napisanych przez Andersena. Być może nie jest najlepszą z wszystkich, ale nawet Królowej Śniegu nie udało się porwać mnie tak bardzo jak tej właśnie opowieści!

Zaczyna się od momentu wcale trudnego – główny bohater, Janek, żegna się z ojcem na łożu śmierci. Przyjmuje od niego ostatnie...