Przypominam o tygodniu Andersena na http://kotfranz.blogspot.com/ powoli zbliżamy się już do końca, zostało tylko kilka tytułów. A dziś Śpiewak spod strzechy:

Umieszcza, sprytny Andersen w swoim Śpiewaku, opowieść w opowieści. Zaczyna od nakreślenia pejzażu – opisuje zimę, jednocześnie piękną i groźną – a opis to doprawdy bogaty i wspaniały, aż zatęskniłem za ukochanymi, zimowymi miesiącami. I w tej to scenerii, w ciepłej izbie siedzi bliżej nieokreślony narrator i bliżej nieokreślonym słuchaczom (a pośrednio także nam samym) opowiada baśń.

Baśń owa przenosi nas na scenę zupełnie nową. Oto morze wielkie i wzburzone, wyłania się z niego mała wysepka, na której jedynie uwagi godną rzeczą jest grób. Na owym grobie zasiada duch odważnego króla i głośno biada. Jęki te, jak latarnia zwracają uwagę załogi przepływającego morzem okrętu, która to dotarłszy do ich źródeł, wypytuje poległego bohatera o przyczyny jego niedoli. Przyczyna jest tylko jedna – rzecz, z którą wszyscy w mniejszym, lub większym stopniu możemy się zidentyfikować – niepamięć! Oto życie, pełne przygód niestworzonych, wielkiej odwagi i męstwa nagle gaśnie i trafia w próżnię! Dostaje się królowi opuszczona mogiła pośrodku morza, której nikt już nie odwiedza, tak samo jak nikt nie wspomina, ani zna jego wielkich czynów. Wszystko, co stanowiło o jego osobie niknie. Czy nie ma w nas samych podobnej obawy odnośnie słuszności i zasadności sensu i celu naszych, przecież mniej bohaterskich czynów?

Ratunkiem dla króla staje się pieśń. Nikt bowiem nie utrwalił jego życia, stąd cała jego sromota, teraz jednak, okrętowy pieśniarz, wysłuchawszy całej jego opowieści, chwyta za harfę i opiewa wszystkie czyny, o których mu opowiedziano. I tak oto poległy, nieszczęśliwy król znajduje ulgę i ukojenie. W uwadze drugiego człowieka, w poważnym potraktowaniu jego spraw, w poświęconym mu czasie i pracy. Sami Państwo wyciągnijcie wnioski i pomyślcie tylko, ile otuchy i pouczenia może baśń ta wlać w serca dziecięce! Rzecz to wspaniała.

Ale rzecz jeszcze wspanialsza dzieje się na samym końcu – oto z harfy pieśniarza wylatuje ptak – uosobienie tej pieśni, ale nie tylko tej – uosabia on bowiem pamięć jako taką, pamięć o tym co było, o rzeczach wielkich. I w tej chwili szkło obiektywu przesuwa się i pokazuje pierwszą ze scen – zasypane śniegiem miasto z początku opowieści. Miasto, w którym ów ptak-pieśń jest obecny! I tak oto narrator zabiera swoich słuchaczy w rzeczywistość fantastyczną, w której spotkać można smutne duchy, a pieśni o ich pamięci przemieniają się w cudowne ptaki, a potem robi krok wstecz, do naszej, zwykłej rzeczywistości i buduje między nimi pomost. Wszystkie ptaki są pieśniarzami, wieszczącymi to, lub tamto, a wśród nich jest ten ptak pamięci, która ocala, która nie pozwala zginąć. Może to poeta jaki? Kto to wie.

I ptak ten śpiewa: „Bo nie ma śmierci; co żyło, żyć będzie.”



Autopromocja:
kotfranz.blogspot.com/
facebook.com/archiwumkotafranza

Przypominam o tygodniu Andersena na http://kotfranz.blogspot.com/ powoli zbliżamy się już do końca, zostało tylko kilka tytułów. A dziś Śpiewak spod strzechy:

Umieszcza, sprytny Andersen w swoim Śpiewaku, opowieść w opowieści. Zaczyna od nakreślenia pejzażu – opisuje zimę, jednocześnie piękną i groźną – a opis to doprawdy bogaty i wspaniały, aż zatęskniłem za ukochanymi,...