Przyznaję, przed lekturą drugiego tomu Bois-Maury miałem wyraźne obawy odnośnie jakości scenariusza. A to dlatego, że tym razem skrypt nie został napisany przez Hermanna Huppena, a przez jego syna używającego pseudonimu – Yves H.

(...) W ramach krótkiego przypomnienia: omawiany pozycja należy do nowego cyklu, w którym każdy kolejny tom poświęcony jest innemu potomkowi francuskiego, rycerskiego rodu de Bois-Maury. Tym razem akcja rozgrywa się w pierwszej połowie XIV wieku na Półwyspie Iberyjskim w Królestwie Kastylii i Leónu. I znowu duże znaczenie dla fabuły ma społeczno-polityczne tło wydarzeń, które zostało atrakcyjnie przedstawione. Chodzi o rekonkwistę – część Półwyspu jest w rękach chrześcijan, ale Emirat Grenady nadal jest krajem muzułmańskim. Tytułowy bohater, który jest niespełna osiemnastoletnim młodzieńcem, ma wątpliwości natury moralnej. Szuka potwierdzenia, że zabijanie Maurów jest czymś dobrym w oczach Boga. Jednakże jego duchowy przewodnik, i przyjaciel, ojciec Miguel nie wypowiada się w „duchu kościoła”. Dlatego młodzieniec jest rozdarty między głoszoną przez arcybiskupa ideologią, a własnymi przekonaniami.

Huppen-junior zbudował scenariusz poprzez opowiadanie losów kolejnych postaci, a w końcowej części albumu sprawnie splata wszystkie jednostkowe nici ze sobą. Wspomniany powyżej mnich jest bohaterem z dalszego plany, jego historia jest jedną z wielu, ale mnie najbardziej poruszyła. Zasadniczo akcja rozgrywa się między trzema głównymi postaciami dramatu: Rodrygiem, jego ojcem oraz wujem. Ten ostatni został dawniej wypędzony z kraju, teraz powrócił. Liczy, że młody król Alfons XI, w zamian z zbrojne wsparcie rekonkwisty, puści w niepamięć jego przewiny i pomoże odzyskać dziedzictwo rodu. A jest ku temu dobra okazja, gdyż jego brat niedomaga...

(...) łowa uznania należą się nowemu scenarzyście za jeszcze jedno sprawne zagranie. Wiemy, że każdy tom poświęcony jest innej postaci z rodu de Bois-Maury. W wypadku omawianej pozycji jej tożsamość na długo jest przed czytelnikiem ukryta. Oczywiście, możemy się domyślić kim jest, ale potwierdzenie uzyskujemy dopiero na ostatniej planszy. Rodrigo dobrze wróży ostatnim trzem komiksom serii. Wygląda na to, że rodzinna kooperacja się powiodła.

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2015/07/29/bois-maury-2-rodrigo/

Przyznaję, przed lekturą drugiego tomu Bois-Maury miałem wyraźne obawy odnośnie jakości scenariusza. A to dlatego, że tym razem skrypt nie został napisany przez Hermanna Huppena, a przez jego syna używającego pseudonimu – Yves H.

(...) W ramach krótkiego przypomnienia: omawiany pozycja należy do nowego cyklu, w którym każdy kolejny tom poświęcony jest innemu potomkowi...