Biuro Literackie zafundowało polskim miłośnikom poezji nie lada atrakcję. Mamy rzadką okazję, by przyjrzeć się bliżej poetkom języka angielskiego, które jak dotąd nie doczekały się większej prezentacji wierszy w naszym kraju.

Wszelkie terminy szufladkujące literaturę i dzielące ją na coraz mniejsze i mniejsze poletka chyba nie służą jej zbyt dobrze. Czytelnik uprzedza się, podejrzliwie podchodzi do kolejnych tekstów, które ometkowane są w sposób zniechęcający odbiorców. Taką sytuację mamy, gdy usłyszymy hasło „poezja kobieca.” W najlepszym razie pomyślimy o takich tytankach poezji jak Wisława Szymborska czy Ewa Lipska, ale częściej skojarzymy „damskie pisanie” z nadmierną uczuciowości, tkliwością, skłonnością do zwierzeń i odsłanianiem sekretów pożycia. Antologia „Poetki z Wysp” pokazuje nam, jak niezwykła, zapładniająca intelektualnie, zdyscyplinowana, a przy okazji wzruszająca potrafi być liryka stworzona przez kobiety.

Osiem wybranych przez Jarosława Jarniewicza i Magdę Heyden poetek reprezentuje przebogatą gamę najróżniejszych odcieni liryki. Pojawiają się ciche, niemal minimalistyczne i skupione wersy Alice Oswald, które sąsiadują z potężnym podniosłym tonem, którego autorka szukała w Homerowej „Iliadzie.” Znajdziemy wiersze dokumentujące zmagania się z własną tożsamością kulturową, która chyba nigdy na zawsze nie zostanie uchwycona przez urodzoną w Pakistanie Monizę Alvi. Powłóczymy się po kawiarniach i innych przybytkach bohemy artystycznej wraz z Rosemary Tonks, której poezji zrazu nie doceniono, a dziś jej liryka jest znakomitym dokumentem szalonych i dekadenckich lat 60.

Niezaprzeczalnym walorem dużej części wierszy jest ich na pozór chłodna tonacja – poetki często kryją się za parawanem sytuacji lirycznej, zastępują tradycyjne tematy wierszy rozważaniami umocowanymi w naukach przyrodniczych, biografiach wielkich krewnych (Ruth Padel poświęcająca cały tom swojemu prapradziadkowi Karolowi Darwinowi) lub odwołują się do kontrowersyjnych dzieł sztuki współczesnej.

„Poetki z Wysp” to doskonała antologia, która dzięki chórowi oddzielnych poetyckich głosów potrafi rzucić czar na miłośnika poezji i stać się źródłem coraz to nowych odkryć. Polecam, z najczystszym sumieniem.

Tomasz Fijałkowski