Pisz tu człowieku książkę (komiks raczej), gdy wszyscy już znają zakończenie. I żeby to jeszcze był hollywoodzki średniak albo historia typu „i żyli długo i szczęśliwie” - ktoś mógłby nie znać i już byłoby prościej, tyle że historię o Potopie zna chyba każdy. Dobrego cliffhangera nie można zrobić, o utrzymywaniu czytelnika w napięciu głównym wątkiem nie wspominając. Wiadomo, że ten gołąb wróci z gałązką i Noe wraz z rodziną rozpoczną życie w nowym świecie. Nie zazdrościłem kabały, w jaką wpakowali się autorzy wraz z finałowym tomem.

Końca Potopu nie widać. Dookoła bezkresna woda, bez szans na choćby skrawek suchego lądu... Jedyni ocalali ludzie w Arce są na skraju wyczerpania, tak fizycznego, jak i psychicznego. W powietrzu wiszą coraz poważniejsze konflikty. Noe, znienawidzony przez wszystkich, odcina się od rodziny, stając się bezwolnym narzędziem i wykonawcą Bożej woli. Na dodatek zbliżają się narodziny dziecka Sema i Ili, wobec którego Noe postawił niewiarygodne ultimatum – przeżyć może tylko chłopiec. Tytułowe pytanie: „kto przeleje krew” nabiera nowego, strasznego znaczenia.

To już nie jest całkiem dobra, ale „sielankowa” pierwsza część ani dynamiczny tom drugi czy trzeci. Tym razem obserwujemy pełnowymiarowy dramat jednego człowieka z epicką zagładą w tle. Z jednej strony miłość do własnej rodziny, pragnienie ocalenia przed zagładą i spokojnego życia, z drugiej – brzemię jedynej ocalonej rodziny i konieczność wykonania Bożej woli do samego końca i bez żadnych obiekcji. Poniekąd to okazja na wejście głębiej, pod zwykłą historię o Potopie, i spojrzenie na całość z zupełnie innej, bardziej przyziemnej perspektywy. I przypuszczam, że drugiej takiej okazji nie będzie.

Wiadomo, że nawet najpiękniejszy graficznie komiks nie obroni się, jeśli nie będzie jakiejś sensownej fabuły. Remake nie obroni się, jeśli kropka w kropkę będzie powielał pierwowzór. Panowie Aronofsky, Handel i Henrichon po raz kolejny udowodnili, że, po pierwsze - znają się na robieniu komiksów, po drugie - potrafią wziąć na warsztat nawet najbardziej oklepaną historię, znaną chyba całej ludzkości, po trzecie – potrafią przerobić ją tak, że mimo dogłębnej znajomości oryginału, będziesz z napięciem przewracał kolejne karty. Właśnie tak czyta się czwarty tom. Znasz dokładnie historię, wiesz, jak to się skończy, a mimo to siedzisz z nosem wlepionym w komiks, co rusz zadając sobie pytanie: co będzie dalej?

Ostatni tom trzyma poziom poprzedniego i momentami żałowałem, że na tym kończy się cała historia. W przypadku strony graficznej komiksu nie mam się do czego przyczepić – to wciąż tak samo dobre rysunki, które chętnie powiesiłbym na ścianie. Fabularnie - również świetnie. Finał domyka wszystkie wątki, zarówno te z oryginalnej historii, jak i dodane przez trójkę autorów. A gratisowy epilog… daje dużo do myślenia. Jeśli więc jeszcze nie mieliście okazji bliżej poznać się z tą historią, to już czas nadrobić zaległości. Lektura godna polecenia.

Robert Fryga