Fascynacja kapłaństwem to zjawisko znane nie tylko chrześcijaństwu, choć przez chrześcijaństwo zostało ono w szczególny sposób namaszczone i uświęcone. Większość religii, wśród swoich tradycji i obrzędów związanych ze sprawowanym kultem, zawsze wyodrębniała osobną grupę ludzi, którzy w imieniu całej społeczności, jako ci wybrani i powołani, mieli przed tronem Boga być ich przedstawicielami, wielkimi wtajemniczonymi, pośrednikami. Do ich funkcji należało przed wszystkim składanie ofiar w miejscach do tego wyznaczonych, czy były to świątynie czy gaje, zajmować się mieli zanoszeniem modlitw, wypełnianiem mniej lub bardziej skomplikowanych rytuałów, których swoista magiczność i tajemniczość miała powodować poczucie, ze oto jesteśmy uczestnikami czegoś, co przekracza nasze zmysłowe poznanie i że przed nami otwierają się bramy nieba. Różna też była rola samego kapłana, jeśli chodzi o jego funkcjonowanie społeczne, zawsze wiązała się z określonymi zaszczytami i szacunkiem, był to ktoś szczególny, jeśli posiadał też określone zdolności mógł pełnić funkcje lecznicze czy uzdrawiać, pod wpływem ducha mógł nawiązywać kontakt z Bogiem i przekazywać Jego wole i ujawniając proroctwa, których doświadczył. Jednak to dopiero chrześcijaństwo nadaje kapłaństwu sakramentalny charakter i uczyniło z niego zarówno szczególna rolę w dziele zbawienia, a kapłanów nieodzownymi na tej drodze i w kontaktach z Bogiem, jak również ustaliło szczegółowe normy i zasady według których ma żyć i postępować. Kapłan stawał się od wejścia w struktury Kościoła osobistym przedstawicielem Boga mającym immunitet. który chronił go przed złym światem. Już pierwszym elementem było przyjęcie zewnętrznego stroju jako znaku rozpoznawczego i wyróżnika. Zostawiał swoją rodzeni i stawał się członkiem nowej, która w całym świecie połączona była braterskim węzłem wybraństwa, a oto jego posługą skierowana jest do całego świata a nie tylko najbliższych. Nie ma już prywatnych znajomych czy przyjaciół, jego życie to służba Bogu u bliźniemu, nie może się przywiązywać, nie może kochać, stad powstanie celibatu, a w życiu zakonnym śluby, które na całe życie określały jego związek z Kociołem i Bogiem. Od ich przestrzegania zależało jego uświęcenie i jakość jego posługiwania, nie może przywiązywać się do dóbr tego świata, bo jako materialne są one przemijające, on zabiega o inne dobra. Nie ma swojej woli, bo jego wolą jest posłuszeństwo Kościołowi. Po śmierci jego dobra należą do Kościoła. Całe życie zaś to nieustanne głoszenie dobrej nowiny, w poczuciu, że idąc za głosem Boga poświęca wszystko, w tym również samego siebie i jest to poświęcenie całkowite i totalne, aż do śmierci. W zamian otrzymuje szanse na bezpieczne umocowanie w opiece Kościoła, który będzie go chronił, dbał o niego i doceniał, wspierał w jego ewangelizacyjnym zapale. Takie są ideały, życie jest jednak o wiele bardziej skomplikowane. O tym darze, jakim jest kapłaństwo, mówi kapłan, choć suspendowany, który poza spojrzeniem teologicznym, koniecznym do uzasadnienia roli i funkcji kapłana w Kościele, spojrzał na nie z perspektywy psychologicznej i odsłonił wszystkie czynniki i motywy, które stoją za wyborem takiej drogi życia i wszystkich konsekwencji z tym związanych. Ukazuje szereg bolesnych i przykrych doświadczeń, zranień, upadów i wzlotów, wszędzie tam, gdzie jest człowiek, są i rożne przeżycia. A kapłan jest tylko człowiekiem, postawienie go na piedestale często powoduje, że albo obrośnie w pychę, albo wpadnie w depresje. Rożne mogą być przecież powody wyboru tej drogi. Duch Święty działa, ale decyzja jest ostatecznie wyborem samego człowieka. To lektura dla każdego, kto myśli o wyborze takiej drogi i nie tylko, to wszechstronne kompendium nie mające sobie równych. Znajdziemy tu również ciekawą analizę decyzji Kościoła, dlaczego kobiety nie zostają wyświecone na kapłanów oraz z jakimi pokusami musi się zmagać kapłan, i jak sobie z nimi radzić, by wytrwać w swym powołaniu. Świetna książka.

Fascynacja kapłaństwem to zjawisko znane nie tylko chrześcijaństwu, choć przez chrześcijaństwo zostało ono w szczególny sposób namaszczone i uświęcone. Większość religii, wśród swoich tradycji i obrzędów związanych ze sprawowanym kultem, zawsze wyodrębniała osobną grupę ludzi, którzy w imieniu całej społeczności, jako ci wybrani i powołani, mieli przed tronem Boga być ich...