Zabawna i przyjemna książeczka. Poprawiła mi humor. Muszę przyznać że przygody w Stumilowym Lesie są momentami bardzo absurdalne :) Do tego z galerią nietuzinkowych postaci. Kłapouchy to wieczny pesymista, nieuleczalny melancholik, ale przez to jego wypowiedzi są najbardziej filozoficzne i intrygujące. Sowa z kolei to typ przemądrzałego intelektualisty, który wiedzę czerpię z książek a o prawdziwym życiu nie ma większego pojęcia. Prosiaczek to wieczny paranoik i panikarz, Królik to cwaniak, a Puchatek to taki uroczy idiota :) Niezła menażeria trzeba przyznać. Właściwie styl pisania A.A. Milne przypomina mi Lewisa Carrolla i jego "Alicję w Krainie Czarów".

Chciałbym jeszcze zwrócić uwagę na jedną istotną rzecz. Tych wszystkich pięknych cytatów, tak często i ochoczo cytowanych w internecie, w tej książce nie ma!

"-Puchatku?
-Tak Prosiaczku?
-Nic- powiedział Prosiaczek biorąc Puchatka za łapkę - Chciałem się tylko upewnić, że jesteś."

"- A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? - spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. - Co wtedy?
- Nic wielkiego. - zapewnił go Puchatek. - Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika."

"Wiesz, Prosiaczku...miłość jest wtedy...kiedy kogoś lubimy...za bardzo."

Czytałem dokładnie i w całej książce te słowa nie padają! Kto jest zatem autorem tych słów? Bo chyba nie A.A. Milne. No chyba że czytałem jakąś okrojoną wersję, ale nie sądzę. Przekład Ireny Tuwim, a więc chyba ten najpopularniejszy. Po internecie krążą te cytaty jako pochodzące z "Kubusia Puchatka" a tu się okazuje że wcale nie! Może i są z Kubusia Puchatka ale nie autorstwa Milne? Czy to tak jak z legendarną kwestią Lindy z Psów: "Co ty wiesz o zabijaniu?", która tak naprawdę nie pada. Linda mówi jedynie: "Nie mów mi nic o zabijaniu, bo coś o tym wiem". Czyżby tak samo w zbiorowej świadomości przypisywano kwestie które nie padły Kubusiowi Puchatkowi? W każdym razie "Kubuś Puchatek" autorstwa A.A.Milne jest w mojej ocenie zabawną i pouczającą książką, ale "wzruszającą i pełną liryzmu" to już raczej nie. Zabrakło mi właśnie tych kwestii co do których miałem pewność i przekonanie że pochodzą dokładnie z tej książki.

Zabawna i przyjemna książeczka. Poprawiła mi humor. Muszę przyznać że przygody w Stumilowym Lesie są momentami bardzo absurdalne :) Do tego z galerią nietuzinkowych postaci. Kłapouchy to wieczny pesymista, nieuleczalny melancholik, ale przez to jego wypowiedzi są najbardziej filozoficzne i intrygujące. Sowa z kolei to typ przemądrzałego intelektualisty, który wiedzę...