Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Do kina, a ja mówię o telewizji. Chociaż i w kinie nie zawsze ten wiek jest kontrolowany. Nie raz i nie dwa widziałam dosyć młode osoby na filmach, które pewnie kategorię miałyby 16/18+.

Do kina, a ja mówię o telewizji. Chociaż i w kinie nie zawsze ten wiek jest kontrolowany. Nie raz i nie dwa widziałam dosyć młode osoby na filmach, które pewnie kategorię miałyby 16/18+.

Do kina nie raz chodziłam na 16+ i jakoś nikt nie zabraniał. Raz mnie tylko zatrzymali na 18+, a nawet było to lżejsze niż niejedna krwawa szesnastka, tyle że cycki były "nadmiernie" wyeksponowane.

Informacja tak, zakazy nie!

Do kina nie raz chodziłam na 16+ i jakoś nikt nie zabraniał. Raz mnie tylko zatrzymali na 18+, a nawet było to lżejsze niż niejedna krwawa szesnastka, tyle że cycki były "nadmiernie" wyeksponowane.

Informacja tak, zakazy nie!

Dokładnie. Informować ale nie zakazywać.

Dokładnie. Informować ale nie zakazywać.

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

@Olga
Niestety ten, kto nie ma odpowiedzialnych opiekunów, nie zostanie przez zakazy przed niczym uchroniony. Prawdopodobnie ma nieodpowiedzialnych kolegów i nieograniczony dostęp do internetu, a zatem prędzej czy później ze wszystkim co najgorsze jakoś się zetknie, więc chyba lepiej najpierw w książce, gdzie forma, jaka by nie była, jest znacznie łagodniejsza, niż zaczynać od razu od filmów w sieci?
Co zobaczone, nie może zostać odzobaczone, za to co przeczytane, może zostać niezrozumiane i wtedy krzywdy nie ma, albo zrozumiane może zaspokoić ciekawość i obrzydzić temat na tyle, że, być może, uchroni przed dalszymi poszukiwaniami i szkodliwą ekspozycją na silniejsze bodźce wizualne.

Zakazy nie chronią. Zwłaszcza zakazy związane z wiekiem - te głównie zachęcają. A powstrzymać młodzieży, gdybyśmy nawet naprawdę chcieli to zrobić, w dobie internetu nie zdołamy.

Informacja za to może zabezpieczyć tych, którzy kontaktu z takimi czy innymi treściami jeszcze nie pragną. Tym skuteczniej, im mniej będą dopingowani zakazami, które rozmaite przedwczesne pragnienia bardzo skutecznie rozbudzają.

@Olga
Niestety ten, kto nie ma odpowiedzialnych opiekunów, nie zostanie przez zakazy przed niczym uchroniony. Prawdopodobnie ma nieodpowiedzialnych kolegów i nieograniczony dostęp do internetu, a zatem prędzej czy później ze wszystkim co najgorsze jakoś się zetknie, więc chyba lepiej najpierw w książce, gdzie forma, jaka by nie była, jest znacznie łagodniejsza, niż zaczynać...

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Olga, różnica jest taka, że film pornograficzny pokazuje ze szczegółami to, czego nie powinni wszyscy oglądać. Czytając o "tych" rzeczach musisz to sobie "niestety" wyobrazić, co nie jest tak wyniszczające dla psychiki. Zresztą argument, że "kiedyś coś tam" jest w tym przypadku bardzo dobry, bo kiedyś nie było komputerów, nie było video, i nie każdy miał telewizor i proszę zapytać samą siebie albo dziadków, czy ich psychika ucierpiała od czytania z pewnością wielu niewłaściwych lektur.

Olga, różnica jest taka, że film pornograficzny pokazuje ze szczegółami to, czego nie powinni wszyscy oglądać. Czytając o "tych" rzeczach musisz to sobie "niestety" wyobrazić, co nie jest tak wyniszczające dla psychiki. Zresztą argument, że "kiedyś coś tam" jest w tym przypadku bardzo dobry, bo kiedyś nie było komputerów, nie było video, i nie każdy miał telewizor i proszę...

Olga, poza tym, o czym wspomniał Gonzales, różnica jest taka, że żeby obejrzeć poro wystarczy wpisać w google hasło porno, a żeby przeczytać książkę z "momentami", to trzeba najpierw poczytać, co kupić, potem zadać sobie trud, żeby kupić / pożyczyć, a następnie by przeczytać.

Olga, poza tym, o czym wspomniał Gonzales, różnica jest taka, że żeby obejrzeć poro wystarczy wpisać w google hasło porno, a żeby przeczytać książkę z "momentami", to trzeba najpierw poczytać, co kupić, potem zadać sobie trud, żeby kupić / pożyczyć, a następnie by przeczytać.

Jak którzy, teraz się coraz więcej debili wychowuje :(
Tylko na to potrzeba czasu, dziecko debilem się nie rodzi, ale z czasem się nim staje, więc im młodsze, tym większa szansa, że jeszcze nim nie zostało :)

Względem książek "zbyt dorosłych", to ja przeżyłam szok tylko raz. W jednej z książek Forsytha, nie pierwszej chyba mojej, ale pewności nie mam, gdzieś jeszcze w podstawówce, ale jeszcze tej ośmioklasowej, więc mogłam mieć nawet 14 lat, dokładnie nie pamiętam, były dwie "sceny", jedna to opisany ze szczegółami zbiorowy gwałt oralny, druga to scena łóżkowa agentki-prostytutki i jakiegoś polityka czy innego ważniaka, z którego przez łóżko wydobywała informacje - z dokładnym opisem użycia wibratora i paroma innymi szczegółami. Opisy zrobiły na mnie wrażenie, nie będę twierdziła, że nie, ale mnie nie zszokowały. Wiedziałam już, choć wtedy raczej dość mgliście (internet nie był jeszcze taki jak dzisiaj, a ja do niego miałam dostęp tylko w szkole), że takie rzeczy się dzieją, więc książka dostarczyła mi tylko szczegółów, "prawdziwej wiedzy" o czymś, co dotąd było wiedzą raczej abstrakcyjną. Nie podobały mi się te sceny, ale byłam zadowolona, że je poznałam, że teraz już "wiem". I nie unikałam dalszych spotkań z podobną literaturą - nie szukałam takich "scen", ale traktowałam je jako istotny i niekiedy konieczny element fabuły.
Co zatem mnie zszokowało, jeśli nie same sceny? Fakt, że książkę poleciła mi i dała do ręki mama. Że nie ukryła jej przede mną w tylnym rzędzie (książki nigdy się w mieszkaniu nie mieściły), ale jeszcze sama mi dała! Nie miałam wcześniej pojęcia, że mama jest tak postępowa i otwarta, że potrafi mi zaufać przynajmniej w tym, że od książek mi nie odbije. Zwłaszcza, że to mama z tych, co to niemal do osiemnastki każą wracać do domu w porze telewizyjnej wieczorynki, do końca podstawówki ledwie wywalczyłam koniec tej dobranocki, bo przecież już jej nie oglądam, ale gdybym oglądała, to przecież nie szła bym o tej porze spać, więc równie dobrze mogę jeszcze pobyć na zewnątrz. I taka mama dała mi do przeczytania TAKĄ książkę, w dodatku z pełną świadomością tego, jaką książkę mi daje, bo ledwie parę tygodni wcześniej sama ją czytała. To był dla mnie olbrzymi szok. Same "sceny" to przy tym absolutne nic.

Jak którzy, teraz się coraz więcej debili wychowuje :(
Tylko na to potrzeba czasu, dziecko debilem się nie rodzi, ale z czasem się nim staje, więc im młodsze, tym większa szansa, że jeszcze nim nie zostało :)

Względem książek "zbyt dorosłych", to ja przeżyłam szok tylko raz. W jednej z książek Forsytha, nie pierwszej chyba mojej, ale pewności nie mam, gdzieś jeszcze w...

Taki trochę skrót myślowy poszedł, dzieci nie rodzą się debilami, ale jeśli będą tak traktowane to na takowych wyrosną. Chyba dlatego, że mózg jak mięsień, nieużywany zanika ;)

Mnie dzięki tacie niewiele szokowało. Polskie baśnie o lichu, które wynalazło wódkę i spiło biednego chłopa czytał mi jak miałam ze 3 lata, a "Egzorcystę" oglądałam jak miałam może z 9 lat :)

Taki trochę skrót myślowy poszedł, dzieci nie rodzą się debilami, ale jeśli będą tak traktowane to na takowych wyrosną. Chyba dlatego, że mózg jak mięsień, nieużywany zanika ;)

Mnie dzięki tacie niewiele szokowało. Polskie baśnie o lichu, które wynalazło wódkę i spiło biednego chłopa czytał mi jak miałam ze 3 lata, a "Egzorcystę" oglądałam jak miałam może z 9 lat :)

Dla mnie takimi ważnymi filmami były "Sok z żuka" i "Szczęki". Pierwszego nie obejrzałam w całości (wtedy, potem tak), ledwie kilka minut, miałam wtedy kilka lat, był sylwester, bawiliśmy się w kilka rodzin w niewielkiej kamienicy, jedno mieszkanie zamienione w salę balową, dzieciaki kompletnie niepilnowane robiły co chciały na samej imprezie, w którymś z pozostałych mieszkań przed komputerem, w ogrodzie z podarowanymi przez nieodpowiedzialnego wujka petardami - ogólnie bawiliśmy się świetnie. Aż w pewnym momencie, trochę dla odpoczynku po bieganiu, włączyliśmy sobie telewizor. Godzina późna, już chyba dobrze po północy, a grupka kilkulatków wgapia się w ekran, na którym poręcz schodów zamienia się w węża, a później z misek z zupą wynurzają się zakrwawione dłonie, łapią stołowników za twarze i wciągają w tę zupę - teraz się z tego śmieję, a w samej scenie nie widzę nic strasznego, ale wtedy w momencie nagłego ukazania się tych łapsk wszyscy jednocześnie odskoczyliśmy od ekranu. Ale koszmarów potem żadnych nie miałam, tak samo po "Szczękach" oglądanych parę lat później pod kontrolą rodziców, już jako znacznie starsza wciąż kilkulatka - to był drugi raz, kiedy jakaś scena sprawiła, że podskoczyłam z przestrachu. Trzeci i jak dotąd ostatni raz był już w wieku dorosłym i była to "Psychoza", a zaskoczyła mnie nie tyle sama scena, co jej nagłość w momencie kiedy już niemal przysypiałam z nudy i z ciągłego oczekiwania na coś, co cały czas nie nadchodziło. "Egzorcysta" w ogóle mnie nie ruszył, niemal nie pamiętam tego filmu.
A jak zeszliśmy na filmy, to opowiem, jak przeżyłam pierwszy szok obyczajowy związany z niespodziewaną otwartością rodziców na "momenty" - oglądaliśmy razem jakiegoś starocia, możliwe że "Halo, Szpicbródka" lub coś innego z akcją w teatrze/kabarecie i w pewnym momencie za kulisami czy po scenie biegają aktoreczki z cyckami na wierzchu - a rodzice nic, oczu mi i młodszemu bratu nie zasłonili, a przecież z innych filmów wiedzieliśmy, że jak dzieci film oglądają i są jakieś "sceny", to dorośli przeważnie tym dzieciom oczy zasłaniają. A nasi nie - no szok! I później to samo na "Seksmisji"! W ogóle podjarkę mieliśmy już na początku, na literkach początkowych kiedy stopniowo pokazuje się tytuł - jak to: "Seksmisja"? Zakazane słowo "seks" na ekranie, a rodzice nic? Nie zauważyli, że nie ten film leci? Przecież niemożliwe, żeby świadomie włączyli dzieciom telewizję z "takimi" treściami!
A przecież rodzice nigdy nas od takiej i innej tematyki nie izolowali, to tylko z podwórka, z przedszkola i szkoły doskonale wiedzieliśmy, co jest absolutnie nie dla dzieci, zakazane, zabronione, nieznane i żaden dorosły nie pozwoli, żeby dziecko cokolwiek na takie tematy się dowiedziało i w ogóle wstyd o cokolwiek pytać, bo samo okazanie dorosłym że znasz słowa już będzie znaczyło, że jesteś złym dzieckiem i się do czegoś zakazanego dorwałaś. Rodziców miałam w porządku (pod tym względem, "wracaj o 19" było straszne), a i tak reszta świata wmówiła mi takie o nich wyobrażenie, jakby byli pruderyjni jak jakieś mohery (w czasach, kiedy jeszcze moherów nie zdefiniowano). Jak o tym teraz myślę, to wydaje mi się straszne, jak wielki wpływ na dziecko ma świat zewnętrzny i jak bardzo rodzice muszą się namęczyć, żeby przeforsować w wychowaniu dziecka coś swojego.

Dla mnie takimi ważnymi filmami były "Sok z żuka" i "Szczęki". Pierwszego nie obejrzałam w całości (wtedy, potem tak), ledwie kilka minut, miałam wtedy kilka lat, był sylwester, bawiliśmy się w kilka rodzin w niewielkiej kamienicy, jedno mieszkanie zamienione w salę balową, dzieciaki kompletnie niepilnowane robiły co chciały na samej imprezie, w którymś z pozostałych...

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

@Olga
Chyba nie do końca zrozumiałaś zdanie moje i Rudzielca. Żadna z nas nie powiedziała, że dziecko jakąś "złą" książkę przeczytać powinno i że takie doświadczenie jest dobre, wskazane albo potrzebne, żeby debilem nie zostać. Ale to, że coś nie jest potrzebne lub wskazane, nie znaczy jeszcze, że jest szkodliwe lub niewskazane.
Piszemy o tym, że dziecko, jeśli z jakimś "nieodpowiednim" tematem się w książce zetknie, wcale nie musi na tym ucierpieć, a nawet wydaje nam się, że nie powinno. Co nie znaczy, że taki kontakt musi od razu być korzystny i że go zachwalamy - wcale nie, jesteśmy za wolnością wyboru, nie za przymusem w tę czy drugą stronę.

A to o debilach dotyczyło tego, że jeśli dziecko debilem nie jest, jeśli jeszcze nie dało się na debila wychować (bo do tego niestety prowadzi dzisiejszy system edukacyjny w zgodzie z mediami, koncernami szkolącymi idealnego konsumenta i politykami oczekującymi idealnie łatwowiernego i uległego wyborcy) lub uchronili je przed tym rodzice (edukując dodatkowo w domu, bo współczesna szkoła nie daje rady), to samo rozpozna, czy książka jest odpowiednia dla niego, czy jednak niezupełnie. Jak dziecko to rozpozna? Jeśli jest jeszcze całkowicie nieuświadomione na jakiś temat, to zwyczajnie takich "momentów" nie zrozumie - krzywdy nie ma, bo przekaz nie dotarł, a jak stanowił znaczącą część książki, nie epizod, to książka jest nudna i kolejnej podobnej dziecko nie chce, oczekuje od literatury czegoś innego. A jeśli dziecko jest już uświadomione, to albo jest uświadomione prawidłowo i dostatecznie dojrzałe, by książka krzywdy nie zrobiła, albo jest "uświadomione" nieprawidłowo i wtedy książka nie zrobi WIĘKSZEJ krzywdy, niż ta, która już została wyrządzona filmem lub rzeczywistym doświadczeniem. Jeśli dziecko ma dobre wzorce, rozumie jak powinna wyglądać zdrowa relacja, to scena patologiczna nie zaszkodzi, bo dziecko rozpozna ją jako patologiczną i naganną. Jeśli dziecko ma dostęp do różnorodnej literatury, i zostało wyposażone w aparat jej rozumienia (przez rodziców lub starsze dzieci, bo raczej nie przez szkołę i na pewno nie przez media), to nauczy się odróżniać dobrą od złej.
Problem jest wtedy, kiedy dziecko za wszelką cenę chronimy przed czymkolwiek "dorosłym", kiedy odmawiamy dostępu do treści zbyt dojrzałych i za trudnych, bo prędzej czy później każdy z nas się z czymś takim spotyka i albo jesteśmy przygotowani, widzieliśmy już różne rzeczy bardziej i mniej dorosłe i tę kolejną jesteśmy w stanie umiejscowić na znanej nam skali, ocenić na tle innych i jest co najwyżej jednym krokiem naprzód lub nieprzyjętym do wiadomości śmieciem, albo w wieku lat dwudziestu paru i z przygotowaniem emocjonalnym nieuświadomionej trzynastolatki (tak, zetknęłam się z takim przypadkiem!) jesteśmy nagle rzuceni na głęboką wodę, dostajemy do ręki pierwszego pornola i wierzymy że to, co jest tam opisane, jest rzetelnym opisem prawidłowych, powszechnie w społeczeństwie występujących relacji.
To ja już wolę raz czy drugi się sparzyć, przeżyć jakiś mniejszy lub większy szok, ale spróbować możliwie wiele i przygotować się na więcej, niż być skazana tylko na to, co jest "największym objawieniem współczesnej literatury" i co "każdy powinien przeczytać".
Wybór! I prawo popełniania błędów! Uczenia się na nich. Bo w pewnym momencie może już być za późno, bo z czasem mózg zatraca zdolność uczenia się, a zatem kto przez długie lata styka się tylko i wyłącznie z tym, co jest dla dzieci i młodzieży, ten ma później trudności z poradzeniem sobie z mniej infantylnym językiem. A językiem prostym i prymitywnym jak w młodzieżówkach pisane są głównie bełkotliwe pseudoerotyki i nie lepszej jakości krwawe, acz bezsensowne niby-kryminały. Im wcześniej niesmak dzieciaka od tego badziewia odrzuci, tym lepiej.

@Olga
Chyba nie do końca zrozumiałaś zdanie moje i Rudzielca. Żadna z nas nie powiedziała, że dziecko jakąś "złą" książkę przeczytać powinno i że takie doświadczenie jest dobre, wskazane albo potrzebne, żeby debilem nie zostać. Ale to, że coś nie jest potrzebne lub wskazane, nie znaczy jeszcze, że jest szkodliwe lub niewskazane.
Piszemy o tym, że dziecko, jeśli z jakimś...

@Monika
Nie pamiętam, żeby mi kiedyś oczy zasłaniali. Ale muszę przyznać, że szybko dorobiłam się telewizora w moim pokoju i "po kryjomu" oglądałam różne filmy przy prawie całkowicie ściszonym dźwięku. Rodzice o tym na pewno wiedzieli, bo geniuszem zła i taktyki nie byłam.
I jest dokładnie tak jak napisałaś: z rodzicami jakiś wstyd zabraniał na "te tematy" rozmawiać. Dobrze, że zamiast internetu mieliśmy choć Bravo :)
Wychodzi na to, że czytałam co chciałam, oglądałam co chciałam i wyrosłam na w miarę normalnego człowieka. Czyli jednak nieodpowiednie treści nie koniecznie wypaczają młody umysł!

@Olga
Dokładnie tak jak napisała Monika.
Oczywiście, że nikt nie będzie polecał 12-latce "Dziewczyny z sąsiedztwa", ale jeśli zdarzy się, że jednak tę książkę przeczyta... to też nie umrze. Ogólnie chodzi mi o to, żeby nauczyć dzieci myślenia, podejmowania decyzji i mierzenia się z konsekwencjami. I nie dotyczy to tylko wyboru lektury.
Przecież ta 12-latka (nawet jeśli ktoś polecił jej taką książkę) może ją odłożyć, jeśli treść ją przerośnie. No bo umówmy, się 12-latka to nie niemowlak, zorientuje się, że to nie dla niej i stanie przed wyborem: "czytać czy nie czytać?". No i tu rola rodziców, aby wiedziała, że lepiej nie czytać, ale nie dlatego, że nie wolno i już, to nie dla Ciebie, nie zrozumiesz, przeczytasz jak dorośniesz (niepotrzebne skreślić), tylko dlatego, że wie, iż np. nie poradzi sobie z danym tematem. A jeśli zdecyduje się przeczytać, to czy z całą pewnością możemy stwierdzić, że to nie była książka dla niej? Różnie się dzieci rozwijają ;)
W życiu będzie mnóstwo trudnych i ważnych wyborów, a podejmowania decyzji również trzeba się nauczyć. Może więc lepiej zacząć od drobniejszych rzeczy, które nie pociągają za sobą daleko idących konsekwencji. M. in. dlatego uważam, że zakazywanie wszystkiego i kierowanie dzieci ściśle wytyczoną drogą wcale nie jest dobrym rozwiązaniem, nawet jeśli dzięki temu oszczędzi się im kilku nieodpowiednich treści. Takie "emocjonalne hartowanie" (oczywiście w granicach rozsądku, nie mówimy tu o patologiach) też uważam za pożyteczne, bo życie to nie bajka i na to również młody człowiek musi być gotowy.

@Monika
Nie pamiętam, żeby mi kiedyś oczy zasłaniali. Ale muszę przyznać, że szybko dorobiłam się telewizora w moim pokoju i "po kryjomu" oglądałam różne filmy przy prawie całkowicie ściszonym dźwięku. Rodzice o tym na pewno wiedzieli, bo geniuszem zła i taktyki nie byłam.
I jest dokładnie tak jak napisałaś: z rodzicami jakiś wstyd zabraniał na "te tematy" rozmawiać....

Ciekawy pomysł :) takie podejście była bym wstanie zaakceptować, nie dlatego by zniechęcać nastolatki(bo jak sama pisałam to ani sensowne ani skuteczne) ale by ktoś kto sobie wybiera książkę mógł zobaczyć co w niej siedzi

Ciekawy pomysł :) takie podejście była bym wstanie zaakceptować, nie dlatego by zniechęcać nastolatki(bo jak sama pisałam to ani sensowne ani skuteczne) ale by ktoś kto sobie wybiera książkę mógł zobaczyć co w niej siedzi

A co jeżeli książka miałaby tylko dwie sceny seksu ale za to ostro opisane? Ostrzegać z powodu 2 stron?

A co jeżeli książka miałaby tylko dwie sceny seksu ale za to ostro opisane? Ostrzegać z powodu 2 stron?

@Gonzales
No właśnie mój system to przewiduje: znaczek pojedynczy, ale czerwony = seksu mało, ale opisany tak, że wszystko widać. Czyli kogo gorszy nawet jedna scena, niech omija, ale kto oczekuje pozostałej akcji (co tam w książce jest, zależnie od gatunku albo pozostałych znaczków, np. podwójne czarne lub czerwone rąbanki na miecze komuś się marzą), a na scenę przymknie oko lub wcale mu ona nie przeszkadza, ten może czytać. Wszyscy zostali ostrzeżeni i poinformowani, więc kto sięgnie po książkę, ten robi to na własne ryzyko.
Ostrzegać, ale nie zabraniać.

@Gonzales
No właśnie mój system to przewiduje: znaczek pojedynczy, ale czerwony = seksu mało, ale opisany tak, że wszystko widać. Czyli kogo gorszy nawet jedna scena, niech omija, ale kto oczekuje pozostałej akcji (co tam w książce jest, zależnie od gatunku albo pozostałych znaczków, np. podwójne czarne lub czerwone rąbanki na miecze komuś się marzą), a na scenę przymknie...

To ciężko by było z czymś takim. Film to prosta sprawa, książkę trzeba przeczytać od deski do deski. Poza tym to co dla jednego jest gorszące dla drugiego niekoniecznie.
Wg tych kryteriów książka Kinga "To" też powinna mieć ostrzeżenie na okładce, bo jest tam gorszący seks w wykonaniu dzieci. Książki stricte pornograficzne powinny mieć odrębny dział ("Dziennik nimfomanki" i inne) ale czy jest sens pisać ostrzeżenia na okładkach thrillerów, horrorów, powieści faktu, które z założenia mają mocniejszą fabułę i o tym każdy wie (dlatego nazywa się je thrillerami, horrorami itd). Ewentualnie autor mógłby zamieszczać notkę. Ogólnie pomysł nie jest zły ale za dużo z tym roboty, bo książka to nie gra czy film. Tu jest trudniej.

To ciężko by było z czymś takim. Film to prosta sprawa, książkę trzeba przeczytać od deski do deski. Poza tym to co dla jednego jest gorszące dla drugiego niekoniecznie.
Wg tych kryteriów książka Kinga "To" też powinna mieć ostrzeżenie na okładce, bo jest tam gorszący seks w wykonaniu dzieci. Książki stricte pornograficzne powinny mieć odrębny dział ("Dziennik...

Film to prosta sprawa, książkę trzeba przeczytać od deski do deski.
Ale przecież chyba ktoś w wydawnictwie tę książkę czyta od deski do deski? Wydaje mi się nawet, że więcej niż jedna osoba. Nie wydaje mi się konieczne zatrudnianie jakichś cenzorów, obowiązek oznaczania książek, gdyby go oczywiście wprowadzić, powinien być obowiązkiem wydawcy. Jakieś spójne wytyczne można opracować, opisać normy, a potem niech się producent martwi o to, by produkt odpowiednio wg tych norm oznaczyć. Dopiero w przypadku rażących błędów lub celowych manipulacji ostrzeżeniami można by wydawcę skontrolować i ewentualnie rozliczyć z nadużyć. Proste?

I nie chodzi o to, co dla kogo gorszące. Oznaczamy obecność w książce określonych elementów (symbol określonego typu, np. seks, perwersyjny seks, przemoc seksualna, itd.), skalę tej obecności (w kwadraciku od jednego [np."To"] do kilku [erotyk lub pornos] powtórzeń tego symbolu) i sugestywność, plastyczność opisów (czarny - jest krótko, oględnie, kto nie chce, ten sobie nie wyobrazi; czerwony - opis nie pozostawia niczego wyobraźni, wszelkie szczegóły wyraźnie widoczne, można sobie na tej podstawie film w głowie wyświetlić). A co kogo zgorszy, to już on sam powinien wiedzieć i sam decydować, czy omija jakikolwiek seks, czy bez względu na ilość każdy oznaczony na czerwono, czy może bez względu na kolor tylko te książki, w których seksu jest więcej niż na pojedynczy znaczek. Do wyboru, do koloru, im pełniejsza informacja, tym bardziej zadowolony klient, bo dostaje to, po co świadomie sięgnął, a nie jakąś nieprzyjemną niespodziankę.

Film to prosta sprawa, książkę trzeba przeczytać od deski do deski.
Ale przecież chyba ktoś w wydawnictwie tę książkę czyta od deski do deski? Wydaje mi się nawet, że więcej niż jedna osoba. Nie wydaje mi się konieczne zatrudnianie jakichś cenzorów, obowiązek oznaczania książek, gdyby go oczywiście wprowadzić, powinien być obowiązkiem wydawcy. Jakieś spójne wytyczne można...

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Bo u Nas pokutuje mniemanie, że są takie rzeczy których lubić nie wypada. A jeśli o opisy seksu w książkach chodzi, ja nie mam nic przeciwko, a czasem wręcz ich oczekuje, wszystko zależy od gatunku i humoru.
Nie rozumiem, skoro seks jest obecny na co dzień, zarówno w Naszym życiu jak i w telewizji, internecie itd(nawet jeśli go tam nie szukamy) to dlaczego, boimy się przyznać, że w książkach też jest ok.

Bo u Nas pokutuje mniemanie, że są takie rzeczy których lubić nie wypada. A jeśli o opisy seksu w książkach chodzi, ja nie mam nic przeciwko, a czasem wręcz ich oczekuje, wszystko zależy od gatunku i humoru.
Nie rozumiem, skoro seks jest obecny na co dzień, zarówno w Naszym życiu jak i w telewizji, internecie itd(nawet jeśli go tam nie szukamy) to dlaczego, boimy się...