Najgorsza jest powtarzalność.
Historie powinny być oryginalne, trzymające w napięciu i przerażające. Tymczasem duża część jest pisana według szablonu, większości rzeczy możemy się od razu domyślić, sporo zdarzeń potrafimy przewidzieć. A przecież chodzi o to, by opowieść zaskakiwała od początku do końca.

Najgorsza jest powtarzalność.
Historie powinny być oryginalne, trzymające w napięciu i przerażające. Tymczasem duża część jest pisana według szablonu, większości rzeczy możemy się od razu domyślić, sporo zdarzeń potrafimy przewidzieć. A przecież chodzi o to, by opowieść zaskakiwała od początku do końca.

7 elementów dobrej opowieści o duchach – tak, ich brak mnie irytuje:
1.Bohaterowie
Wiarygodni psychologicznie i parapsychologicznie.Lubię kibicować przynajmniej jednej postaci, rozumiejąc motywy pozostałych.
2.Atmosfera
Umiejętnie budowany nastrój. Taki, który wciąga i nie chce wypuścić, a czytelnik gotowy jest zarwać noc lub tramwajem dotrzeć na pętlę, chociaż wcale nie zamierzał.
3.Brak anachronizmów
Żadnego gotyckiego zamku, z XVI wieku, w którym straszy duch córki pierwszego pana tej nieruchomości, bidulka zatruła się ketchupem...
4.Dekoracje
Niebanalność jest mile widziana. Ewentualnie ograny schemat przełamany tak, że klękajcie narody.
5. Język
Barwny i intrygujący.
6.Fabuła
Rzadkie a jakże użyteczne zjawisko. Nie życzę sobie poczucia, że oto śledzę kilka przypadkowo następujących po sobie scenek.
7.TO COŚ
Cóż, jeśli opowieść wciągnie mnie od pierwszego zdania, to jakieś drobne potknięcia w którymś z sześciu wyżej wspomnianych punktów z serca wybaczę.

7 elementów dobrej opowieści o duchach – tak, ich brak mnie irytuje:
1.Bohaterowie
Wiarygodni psychologicznie i parapsychologicznie.Lubię kibicować przynajmniej jednej postaci, rozumiejąc motywy pozostałych.
2.Atmosfera
Umiejętnie budowany nastrój. Taki, który wciąga i nie chce wypuścić, a czytelnik gotowy jest zarwać noc lub tramwajem dotrzeć na pętlę, chociaż wcale nie...

Opowieści o duchach tak jak generalnie cały gatunek tzw. klasycznego horroru przeżywa kryzys. Duchy nie mają dziś lekkiego życia. Do napisania dobrej książki o duchach potrzeba czegoś więcej niż zwykłej wyobraźni. Potrzeba pewnego literackiego doświadczenia, spokoju, wyważenia, przygotowania prawdziwej fabuły a nie prostej książeczki-scenariusza z rozbieganymi zombie czy wampirami, które nawet Freuda doprowadziłyby do śmiechu. Opowieść o duchach wymaga pewnej subtelności grozy, elementu unikalnego, który nie tylko zaciekawi czytelnika ale również pozwoli poczuć tą nutę strachu, to coś co sprawi, że odrywając wzrok od książki człowiek będzie mimowolnie zerkał w ciemny kąt pokoju bądź wypatrywał postaci za oknem. Współczesne opowieści o duchach są raczej śmieszne, bazują na filmowym poziomie, gdzie po dość dobrym wstępie mamy "hop siup bęc" czyli akcję, popcorn a od 1/2 księżki pewność, że będzie kolejny sztampowy happy end. Tak być nie powinno.

Opowieści o duchach tak jak generalnie cały gatunek tzw. klasycznego horroru przeżywa kryzys. Duchy nie mają dziś lekkiego życia. Do napisania dobrej książki o duchach potrzeba czegoś więcej niż zwykłej wyobraźni. Potrzeba pewnego literackiego doświadczenia, spokoju, wyważenia, przygotowania prawdziwej fabuły a nie prostej książeczki-scenariusza z rozbieganymi zombie czy...

Ostatnie dwadzieścia minut filmu/pięćdziesiąt stron książki, w których budowana przez cały wstęp i rozwinięcie groza nagle znika i ustępuje miejsca taniej, szybkiej i widowiskowej akcji rodem z filmu sensacyjnego czy scienice fiction. Miło się na to patrzy, nie zaprzeczę, ale horrory ogląda się przecież, by nie móc następnej nocy zasnąć, a nie dla przyśpieszonego bicia serca przez pół godziny. Popularne szczególnie w różnej maści sequelach, prequelach, kontynuacjach czy remake'ach.

Ostatnie dwadzieścia minut filmu/pięćdziesiąt stron książki, w których budowana przez cały wstęp i rozwinięcie groza nagle znika i ustępuje miejsca taniej, szybkiej i widowiskowej akcji rodem z filmu sensacyjnego czy scienice fiction. Miło się na to patrzy, nie zaprzeczę, ale horrory ogląda się przecież, by nie móc następnej nocy zasnąć, a nie dla przyśpieszonego bicia...

Nie ma chyba nic bardziej irytującego od zachowań bohaterów historii o duchach, których 10 najważniejszych życiowych praw wygląda mniej więcej tak:
1. Znajdujesz ogłoszenie o sprzedaży/wynajmie domu, w którym nikt długo nie mieszkał i nikt też nie chce wytłumaczyć nam dlaczego do tej pory żadni kupcy się nie znaleźli, choć oferta faktycznie jest wyjątkowo korzystna – po prostu musisz go kupić!
2. Lecz jeśli już musisz sam zbudować swój dom, zrób to np. w miejscu starego pogańskiego cmentarza, albo gdziekolwiek indziej, gdzie łatwo będzie złapać jakąś klątwę.
3. W twoim nowym domu komórka nie ma zasięgu, Internet nie jest dostępny, a najbliżsi sąsiedzi mieszkają kilka kilometrów od ciebie? Żaden problem, w końcu w razie kłopotów po prostu nikt ci nie pomoże, ale właśnie dlatego warto tam mieszkać.
4. Słysząc tajemniczy hałas dochodzący z piwnicy, absolutnie musisz tam wejść, najlepiej samemu.
5. W dodatku budząc się w środku nocy po usłyszeniu tajemniczych hałasów w twoim pokoju, pierwszą rzeczą, którą powinieneś zrobić jest zajrzenie pod łóżko.
6. Jeśli twój kot lub pies nagle zaczyna dziwnie reagować na nic – zignoruj go, w końcu i tak ucieknie/zginie.
7. Widzisz ducha/zombie/inną nienaturalną istotę – uciekaj na oślep przed siebie, najlepiej tam, gdzie nikogo nie ma albo schowaj się w szafie.
8. Kiedy ktoś mówi ci, że coś niedobrego dzieje się w jego otoczeniu, coś mu/tobie grozi, albo wręcz opowiada ci o czymś niebezpiecznym – nigdy, przenigdy mu nie wierz!
9. Przeżyłeś kiedyś jakąś traumę, zdarzyło ci się coś niedobrego i nie do końca możliwego do wyjaśnienia? Pamiętaj by wrócić kiedyś do miejsca, w którym to się zdarzyło.
10. I oczywiście jeśli tylko natknąłeś się na rytuał przywołujący duchy/ starą i zapieczętowaną księgę z dziwnym tekstem/ nieopisaną kasetę video, na której widać naprawdę straszne rzeczy pamiętaj, by nie przejść obok nich obojętnie i osobiście sprawdzić co się za tym kryje.

W końcu jak można wczuć się w losy takich postaci, skoro oni sami wyraźnie chcą, żeby coś im się stało?!

Nie ma chyba nic bardziej irytującego od zachowań bohaterów historii o duchach, których 10 najważniejszych życiowych praw wygląda mniej więcej tak:
1. Znajdujesz ogłoszenie o sprzedaży/wynajmie domu, w którym nikt długo nie mieszkał i nikt też nie chce wytłumaczyć nam dlaczego do tej pory żadni kupcy się nie znaleźli, choć oferta faktycznie jest wyjątkowo korzystna – po...

Duch i materia, tak od siebie odległe, a przedstawiane w książkach i opowieściach równie namacalnie. O ile materia daje się niemal zbadać organoleptycznie, o tyle duch powinien być ulotny i niedostrzegalny, jak myśl czy dreszcz przechodzący przez ciało. Historie lubią jednak duchy pokazywać, a czasem nadawać im cech wręcz materialnych i choć uwielbiam zwłaszcza kilka książkowych duchów („Ducha Mozarta” Julii Cameron, ducha ukazującego się w „Joyland” S. Kinga, czy duchy i zjawy maści różnej z „Baśnioboru” B. Mull’a), to są one zbyt fizyczne, zbyt żywe wręcz. Cały urok tracą właśnie poprzez swą fizyczną postać – zarys, wygląd, interakcje z przedmiotami i postaciami… a czyż myślą da się pokonać materię, o ile nie jest się wynalazcą? Dodatkowo duchy najczęściej pokazywane są jako złe i widmowe byty, które komuś zagrażają, wywołują lęk i doprowadzają do mniej lub bardziej sennych koszmarów. Czemu zatem duch nie może być dobry? Duchy z pewnością wniosłyby sprzeciw…

Duch i materia, tak od siebie odległe, a przedstawiane w książkach i opowieściach równie namacalnie. O ile materia daje się niemal zbadać organoleptycznie, o tyle duch powinien być ulotny i niedostrzegalny, jak myśl czy dreszcz przechodzący przez ciało. Historie lubią jednak duchy pokazywać, a czasem nadawać im cech wręcz materialnych i choć uwielbiam zwłaszcza kilka...

Jako młoda czytelniczka nie przeczytałam wielu książek o duchach. Jednak miałam też ku temu powody. Moją przygodę z duchami zaczęłam, gdy w czwartej klasie poszłam do szkolnej biblioteki. Szkolna biblioteka jak to szkolona biblioteka nie posiadała żadnych ciekawych książek. Jednak pani tam pracująca stwierdziła, że ma dla mnie świetną książkę którą muszę przeczytać. Jako, że byłam mała i niedoświadczona zaufałam tej jakże przemiłej kobiecie. Po kilku stronach byłam zrezygnowana. Nudził mnie już motyw grzechoczących i jakże "strasznych" łańcuchów przywiązanych do stóp nocnych mar. Śmieszyło mnie też, że "poszukiwacze " duchów zawsze, gdy tylko usłyszą, że coś się do nich zbliża zaraz uciekają pomimo iż duch jest istotą niematerialną i nie może nic im zrobić. Kiedy tylko skończyłam czytać tą książkę stwierdziłam, że świat duchów jest nie dla mnie. Później kilka razy sięgnęłam po powieści w tym klimacie, aby nie sugerować się tylko jedną nieudaną lekturą jednak żadna z nich nie okazała się być wyjątkowa.

Jako młoda czytelniczka nie przeczytałam wielu książek o duchach. Jednak miałam też ku temu powody. Moją przygodę z duchami zaczęłam, gdy w czwartej klasie poszłam do szkolnej biblioteki. Szkolna biblioteka jak to szkolona biblioteka nie posiadała żadnych ciekawych książek. Jednak pani tam pracująca stwierdziła, że ma dla mnie świetną książkę którą muszę przeczytać. Jako,...

W opowieściach o duchach mamy do czynienia z powtarzającymi się schematami: nawiedzony dom na mrocznym odludziu czy leśna chata, makabryczna tajemnica/ tragedia rodzinna sprzed lat, bohater starający się ją rozwikłać, czy wreszcie duch niemogący zaznać spokoju i prześladujący żywych. Bardzo trudno jest połączyć te standardowe motywy w jeden spójny, logiczny ciąg fabularny, bez popadania w banał. Opowieść o duchach wymaga też subtelności, bo sprawne nią operowanie buduje klimat napięcia i grozy. Często tej subtelności brak. Bardzo mnie rażą przejaskrawione postacie duchów i to, jak się owe duchy zachowują (czasem również i groteskowy, wręcz tandetny wygląd ducha). Na koniec: drażni mnie również kiedy autor koncentrując się na duchach zapomina o bohaterach, których postacie w efekcie są bardzo płytko skonstruowane a powinny być jednak na pierwszym planie.

W opowieściach o duchach mamy do czynienia z powtarzającymi się schematami: nawiedzony dom na mrocznym odludziu czy leśna chata, makabryczna tajemnica/ tragedia rodzinna sprzed lat, bohater starający się ją rozwikłać, czy wreszcie duch niemogący zaznać spokoju i prześladujący żywych. Bardzo trudno jest połączyć te standardowe motywy w jeden spójny, logiczny ciąg fabularny,...

W duchowych opowieściach najbardziej irytują przydługie opisy otoczenia czy samych postaci. Traci się tedy ten impet napięcia, który powoli narasta by osiągnąć kulminację i wysadzić nam serce. Jednak nie tylko przydługi tekst powoduje wyżej wymienioną irytację. Przesadzony "styl grozy", którą pisze się horrory osłabia dany efekt napięcia i wprowadza monotonię do czytanego tekstu. Odbiorca prędzej odłoży pozycję z nudów niźli ze strachu.

W duchowych opowieściach najbardziej irytują przydługie opisy otoczenia czy samych postaci. Traci się tedy ten impet napięcia, który powoli narasta by osiągnąć kulminację i wysadzić nam serce. Jednak nie tylko przydługi tekst powoduje wyżej wymienioną irytację. Przesadzony "styl grozy", którą pisze się horrory osłabia dany efekt napięcia i wprowadza monotonię do czytanego...

Kiedy duchy straszą tak, jak w filmie "Inni" jest strasznie dobrze. Ale kiedy robi się zbyt dosłownie, kiedy zaczyna kapać ektoplazma i pobrzękiwać łańcuchy to groza jakby siada. I jakby się już potem nie może podnieść. Czyli szkodzi zbytnia dosłowność. Gdy w opowieści grozy pojawiają się szkielety zamiast lodowatych powiewów, gdy zamiast sugestii dźwięku pojawiają się głośne jęki - to jest już po wszystkim. Duchy mogą ścierać makijaże, chować giezła i wracać w swój wymiar.

Kiedy duchy straszą tak, jak w filmie "Inni" jest strasznie dobrze. Ale kiedy robi się zbyt dosłownie, kiedy zaczyna kapać ektoplazma i pobrzękiwać łańcuchy to groza jakby siada. I jakby się już potem nie może podnieść. Czyli szkodzi zbytnia dosłowność. Gdy w opowieści grozy pojawiają się szkielety zamiast lodowatych powiewów, gdy zamiast sugestii dźwięku pojawiają się...