Głupi zakład. Nie wejdziesz, mówił. Dobrze wiem, że on sam nigdy tam nie był, a jego opowieść o tym, że zwiedził poddasze Pani Eleny to kłamstwo. Udowodnię mu, że jestem odważniejsza od niego. Nie wierzę w nawiedzone domy!
I oto jestem na posesji, którą wszyscy mieszkańcy Meffisto omijają z daleka. Rzekłbyś, chatka niczym się nie różni od zwykłego domu. Jednak my, ludzie stąd, wiemy jaką tajemnicę kryje ciemne zakurzone poddasze i co widziały żółte zasłonki okna w dachu. To tam, na stryszku, pani Elena miała swój gabinet. To tam ktoś lub coś zmusiło ja do krzyku, który obudził całą okolicę. To tam po pani Elenie został tylko krwawy ślad na biurku i ostatnia strona jej nowej książki, wkręcona w maszynę do pisania. Reszta maszynopisu zniknęła wraz z panią Eleną. Co prawda ciała nigdy nie znaleziono, lecz ilość krwi znalezionej na miejscu zdarzenia wskazuje na śmierć pisarki.
Weszłam tam.
Wszystko leżało na swoim miejscu: meble, ramki ze zdjęciami, drewno przy kominku, szklanka z wodą na stole. Zupełnie jakby właściciel nigdzie nie odchodził. Było cicho. Za cicho.
Nie mogłam się już cofnąć, zakład to zakład, muszę pomachać Robowi z okna poddasza. Wstrzymałam oddech i ruszyłam ku schodom.
Strych sprawiał takie wrażenie jak salon – jakby ktoś tu nadal mieszkał. Na myśl o tym przeszedł mnie dreszcz.
Niech mam to już za sobą, pomyślałam i podeszłam do okna. Zobaczyłam w dole Roba i nerwowo zamachałam. Wtem przyspieszyła mi krew, bo usłyszałam za sobą szelest. Szelest kartek. I cichy szept, jakby ktoś czytał. Sparaliżowało mnie i bałam się odwrócić. Nagle usłyszałam cichy głos tuż przy uchu: „Może Ty dziewczyno wiesz, jak kończy się ta książka? Nie ma ostatniej strony”.
Tego już było za wiele! Z krzykiem przerażenia wybiegłam z poddasza, nie próbując nawet dojrzeć istoty, która do mnie przemówiła. Wystrzeliłam z domu, nie czekając na Roba, gnając na oślep, byle dalej od upiora, która czytał maszynopis pani Eleny.

Głupi zakład. Nie wejdziesz, mówił. Dobrze wiem, że on sam nigdy tam nie był, a jego opowieść o tym, że zwiedził poddasze Pani Eleny to kłamstwo. Udowodnię mu, że jestem odważniejsza od niego. Nie wierzę w nawiedzone domy!
I oto jestem na posesji, którą wszyscy mieszkańcy Meffisto omijają z daleka. Rzekłbyś, chatka niczym się nie różni od zwykłego domu. Jednak my, ludzie...

Dom. Pałac. Coś się wyłania spośród mgły. Straszne monstrum? Budowla z XVIII w. Chodzą pogłoski, że jest nawiedzona. Przez co albo przez kogo?
Z zewnątrz deski, okiennice, trochę kamienia. Szara, brzydka, straszna. Drzwi... hol, żyrandole i to coś co przyprawia o dreszcze - atmosfera i uczucie bliskości kogoś. Stare ściany, obrazy które krzyczą. W głębi drewniane schody, w mroku wydają dziwne dźwięki, jakby ktoś po nich stąpał. Strach i ciekawość... Pierwsze piętro - 8 pokoi i każde drzwi w innym kolorze. Wyblakłym, ale rozpoznawalnym. Czy to coś znaczy, czy ma odstraszyć ciekawskich? Dom nawiedzony przez ducha, gdzieś tu jest, czai się. Poddasze ciemne, zimne, nieprzyjemne. Mnóstwo rupieci i pajęczyn, ale mimo to piękne, przestronne. W kącie stoi lustro - olbrzymie w ozdobnych ramach. Odbija się w nim duch tego domostwa, komoda, która stoi obok rzuca cień... to jest cień strachu - poddasze żyje swoim życiem, nie wolno niczego dotykać.
Cały dom zaczyna zgrzytać, piszczeć i się trząść. Ma swojego pana, obcym wstęp wzbroniony. Pałac pełen strachu, stary, piękny i... żywy. Z duszą na ramieniu mogłabym go odwiedzić.

Dom. Pałac. Coś się wyłania spośród mgły. Straszne monstrum? Budowla z XVIII w. Chodzą pogłoski, że jest nawiedzona. Przez co albo przez kogo?
Z zewnątrz deski, okiennice, trochę kamienia. Szara, brzydka, straszna. Drzwi... hol, żyrandole i to coś co przyprawia o dreszcze - atmosfera i uczucie bliskości kogoś. Stare ściany, obrazy które krzyczą. W głębi drewniane schody, w...

Jadę do DOMU NA BAGNACH.
Słyszałam, że dom jest z drewna i w pełnię księżyca przyciąga do siebie duchy i inne istoty. Jest jak latarnia na morzu. Dlatego się tam wybieram. Od dzieciństwa uwielbiałam straszne historie i mroczne horrory. Jedno z moich marzeń się ziściło.
Budynek jest z jarzębiny, a z jemioły zostało utworzone koło. Ma za zadanie chronić go przed tym co złe. Lecz poza jemioła już nie. Dom stoi na bagnach koło wielkiego jeziora, w którym podobno kiedyś utopiła się młoda matka z dzieckiem, a nocą przy otwartym oknie słychać jej śpiew do dziecka. Ma za zadanie skierować istoty do jeziora, aby nie wałęsały się po świecie i nie wyrządzały ludziom krzywdy. Czy to w nocy, czy w dzień zawsze jest jasno. Choć żadne lampy się nie palą. Dom jest bardzo stary i nie może zostać odremontowany, ponieważ jarzębina w dziwny sposób nie chce nic wchłaniać.
Ma 3 sypialnie w staromodnym stylu lat 40-tych. Jedna z nich jest urządzona dla małego dziecka. Stoi tam kołyska i dużo kurzu. Czasem słychać jest płacz. W kuchni jest dość duża kuchnia. A w oknach sól. Piwnica. To dla niej przyjeżdżam do małej wsi 1000 km. Jest zwykła, ale coś ukrywa. Stoją tam, w ścianie drzwi z lustrem. Za nimi coś powinno być, ale co - tego nikt nie wie, bo nie udało się ich otworzyć. Ja. Jadę tam. Z misją dowiedzenia się. Co ten dom ukrywa. I nic mnie juz nie powstrzyma. Bo wiem. Że to coś okropnego i wiąże się ze śmiercią.

Jadę do DOMU NA BAGNACH.
Słyszałam, że dom jest z drewna i w pełnię księżyca przyciąga do siebie duchy i inne istoty. Jest jak latarnia na morzu. Dlatego się tam wybieram. Od dzieciństwa uwielbiałam straszne historie i mroczne horrory. Jedno z moich marzeń się ziściło.
Budynek jest z jarzębiny, a z jemioły zostało utworzone koło. Ma za zadanie chronić go przed tym co złe....

Ponury, wielki, stary dom stoi na wzgórzu. Aby się do niego dostać, trzeba pokonać nie tylko strach, ale również przejść wiele metrów wspinając się pod górkę. Z zewnątrz sprawia przerażające wrażenie, aż ciarki przechodzą. Otoczony wieloma drzewami, starymi i powykręcanymi oraz zwierzętami - na drzewie siedzi sowa, która wydaje niepokojące, pohukujące dźwięki, nad dachem latają czarne kruki, wrony kraczące. Dom zbudowany jest z drewna, deski zaczynają się już uginać ze starości i wygląda jakby niedługo miał się rozlecieć. Do drzwi prowadzą drewniane schody, na pewno skrzypią jak się po nich chodzi. Budynek ma wiele okiennic i strzelistych wieżyczek. Strasznie wygląda szczególnie nocą i podczas pełni księżyca gdy księżyc rzuca na niego zlowróżbne cienie.
W środku znajdują się: drewniana, skrzypiąca podłoga, dużo korytarzy i komnat oraz jego mieszkańcy, czyli duchy. Przemierzają one pomieszczenia i wydają zawodzące dźwięki, chcąc odstraszyć każdego, komu wpadnie do głowy pomysł odwiedzenia tego nawiedzonego domu. Są białe i suną w powietrzu, ubrane w jakieś stroje z dawnych epok.
Na kanapie siedzi czarny kot z wielkimi świecącymi w ciemności oczami. Widzi duchy, a one głaskają go przezroczystymi rękami. To ich Mruczuś, ukochane zwierzątko.
W kątach i na sufitach wiszą ogromne pajęczyny, wielkie czarne pająki czekają na swoje ofiary - muchy, ćmy. Są też nietoperze, czasami całe chmary nietoperzy.
Słychać straszne odgłosy, krzyki, zawodzenia, miałczenie czarnego kota, tuptają szczury, myszy.

Ponury, wielki, stary dom stoi na wzgórzu. Aby się do niego dostać, trzeba pokonać nie tylko strach, ale również przejść wiele metrów wspinając się pod górkę. Z zewnątrz sprawia przerażające wrażenie, aż ciarki przechodzą. Otoczony wieloma drzewami, starymi i powykręcanymi oraz zwierzętami - na drzewie siedzi sowa, która wydaje niepokojące, pohukujące dźwięki, nad dachem...

Heh... Nawiedzony dom? Jasne. Z braku pomysłu na rozrywkę i zbyt dużej ilości wolnego czasu znalazłam w internecie ogłoszenie, w którym za opłatą możemy spędzić cztery dni w "domu z twoich koszmarów", z zastrzeżeniem, że jeżeli wytrzymasz do końca zostaną zwrócone ci pieniądze. I właśnie w ten sposób znalazłam się przed absolutnie niczym nie wyróżniającym się domem jednorodzinnym na obrzeżach miasta. Mój entuzjazm spadł tym bardziej, gdy po wejściu wystrój i samo wnętrze również nie odbiegało od normy.
Zanim się rozpakowałam i zwiedziłam wszystkie pomieszczenia nastał wieczór i zaczęłam się przygotowywać do kolacji. Krojąc pomidora do sałatki usłyszałam dochodzące z piętra kroki i jakby pogwizdywanie. Oczywiście od razu musiałam iść na górę, rozczarowana, że przedstawienie zaczyna się taką tandetą. Wchodząc na korytarz zdawało mi się, że coś jakby przemknęło się obok do jednego z pokoi. Chociaż mogło mi się to tylko wydawać, ponieważ jakimś trafem światło docierało jedynie z dołu, co nie zatrzymało mnie by wejść w ciemność i po omacku dalej za odgłosem czyjejś obecności. Nagle gdy już stoję przed drzwiami, gdzie dźwięk jest najmocniejszy, widzę przez półprzezroczyste szybki, że zapaliło się światło, otwieram drzwi, zauważam stojącego do mnie tyłem mężczyznę, który wydaję się dziwnie znajomy.
- Mała jest ostatnio bardzo smutna, tak bardzo za tobą tęskni - gdy to powiedział zamarłam, doskonale znałam ten głos
- Marek? Przecież ty nie żyjesz! - powtarzałam sobie w myślach, że ktoś ma naprawdę chore poczucie humoru, a to tylko złudzenie
- Skąd ta pewność? Bo sama mnie zabiłaś? - zanim zdążyłam dokończyć myśl, pojawił się jakoś tuż przede mną, niewiele myśląc chwyciłam wazon z komody i go uderzyłam, po czym błyskawicznie wybiegłam na korytarz a następnie schody słysząc za sobą śmiech. To nie może być prawda, mój mąż nie żyje, to musi być ktoś podstawiony. Tylko skąd oni wiedzą? Skąd?! Przecież nikt o tym nie wie, ciało poćwiartowałam i zakopałam w różnych częściach lasu. Będąc już przy drzwiach wyjściowych zatrzymało mnie głos za mną:
- Mamo? Już nas opuszczasz? - odwróciłam się by ujrzeć pięcioletnią dziewczynkę ubraną w poplamioną czerwoną sukieneczkę
- Skarbie, nie powinnaś być razem z tatusiem? - odpowiedziałam, będąc pewną, że do tej pory, jak zresztą na całą wieczność będą razem.
Chciało mi się śmiać, nawiedzony dom tak? Jednak nawiedzony wyłącznie moimi grzechami, sekretami, które nie powinny ujrzeć światła dziennego.

Heh... Nawiedzony dom? Jasne. Z braku pomysłu na rozrywkę i zbyt dużej ilości wolnego czasu znalazłam w internecie ogłoszenie, w którym za opłatą możemy spędzić cztery dni w "domu z twoich koszmarów", z zastrzeżeniem, że jeżeli wytrzymasz do końca zostaną zwrócone ci pieniądze. I właśnie w ten sposób znalazłam się przed absolutnie niczym nie wyróżniającym się domem...

Błyskawice rozświetlają nocne niebo, zaraz będzie lać. Widzę opuszczony dwór. Przecież mogę się w nim schować! Wślizguję się między zardzewiałe pręty ogrodzenia, przedzieram przez zarośnięte podwórze. Okna domu przypominają podziurawiony ser, drzewa i krzewy drapią pokruszone mury. Wokół unosi się brylantowa mgła.
Pcham skrzydło drzwi i wchodzę. Dom tonie w mroku, jedynie pioruny ukazują zapomniane wnętrze. Przechodzi mnie dreszcz, kamienne ściany emanują chłodem. Obrazy spoglądają oczami żywszymi niż u niektórych ludzi. Zabytkowe meble gną się pod ciężarem pajęczyn i kurzu, powietrze zastygło. Na chwilę piorun rozrywa ciemność, dostrzegam kominek w rogu pokoju. Wrzucam do niego szczątki stołka i podpalam. Mogę ogrzać dłonie przy tańczących płomieniach. Cienie przemykają pod ścianami, zbliżają się i gwałtownie oddalają. Są jak żywe istoty, a to ich pałac.
Wtem ogień gaśnie. Huk gromów rozbrzmiewa złowrogim echem. Kątem oka widzę jakiś ruch. W głębi domu są stare schody ze zdobionymi pajęczyną poręczami i ciężkim dywanem pogryzionym przez myszy. Przeźroczysta postać sunie po schodach, kruchymi palcami muska poręcz, nie robiąc śladów w warstwie kurzu. Nagle znika jak zgaszony płomyk świecy.
Chcę uciekać, ale widmo pojawia się obok mnie. Poznaję ją, to kobieta z obrazu nad kominkiem. Kiedyś miała rude włosy, teraz są prawie niewidzialne. Jej suknia kołysze się, mimo iż nie ma wiatru. W dłoni trzyma białą różę. Dopiero teraz widzę, że w całym dworze pełno jest rysunków róż. Są na meblach, ścianach i dywanach. Widmo wyciąga do mnie rękę.
- Długo czekałam na towarzystwo – odzywa się dudniącym głosem.
Coś przyciąga mnie do niej. Dwór wiruje, gdy dotykam upiora. Czuję dziwną lekkość, błogość. Ktoś gra na skrzypcach. Wraz z widmem unoszę się, tańczymy wokół kryształowego żyrandola, blask księżyca odbija się w jego drobniutkich kryształkach. W dole widzę swoje martwe ciało oparte o drzwi, szeroko otwarte oczy wpatrują się w pustkę. W zimnej dłoni ma białą, kwitnącą różę.

Błyskawice rozświetlają nocne niebo, zaraz będzie lać. Widzę opuszczony dwór. Przecież mogę się w nim schować! Wślizguję się między zardzewiałe pręty ogrodzenia, przedzieram przez zarośnięte podwórze. Okna domu przypominają podziurawiony ser, drzewa i krzewy drapią pokruszone mury. Wokół unosi się brylantowa mgła.
Pcham skrzydło drzwi i wchodzę. Dom tonie w mroku, jedynie...

... naciskając klamkę, przekroczyła próg swojego wymarzonego domu.
Ocknęła się zupełnie naga, leżąc na podłodze. Wszechogarniająca biel w mgnieniu oka zaczęła doprowadzać ją do obłędu. Gdzie nie spojrzeć, z każdej strony otaczały ją lśniące, przywodzące na myśl krystaliczne bryły lodu ściany. Była w pułapce. Żadnego okna, drzwi ani nawet plamki na nieskończonej tafli bieli. Pomieszczenie przywodziło na myśl wielką, niczym niezapełnioną halę magazynową. Panowała tam grobowa cisza, która jeszcze bardziej rozbudzała jej złe przeczucia i przerażenie. Pod palcami poczuła szorstki, zwinięty w kulkę papierek, rozwijając go jej oczom ukazał się napis "ul. Marzeń 7". Znała go. Nagle z lewej strony zarejestrowała mały ruch, odwróciwszy się zobaczyła równie białe drewniane, schody, prowadzące w głąb podłogi, z której ziała kontrastowa czarna jak ziemia dziura, wcześniej nic tam nie było. W tym samym momencie ściany zbryzgała ciemna posoka, tryskająca jak gdyby z wnętrza budynku. Nie zastanawiając się długo wskoczyła do jamy ziejącej nicością i zaczęła zbiegać po schodach w dół. Biegła tak szybko, że dopiero po chwili dostrzegła zastygłe, w cierpieniu woskowożółte twarze wystające z piwnicznych ścian. Miała dość, myślała, że lepsza byłaby śmieć, która stała by się wybawieniem od tego dziwacznego miejsca. Potykała się coraz częściej o własne nogi, będąc jedynym pionkiem w grze tego domu. Nagle wykrzywione w bólu twarze zaczęły łypać na nią oczami pełnymi żądzy mordu, a z ich ust wydobyła się przepełniona cierpieniem, przypominająca wycie harpii pieśń. Nie było już drogi powrotnej, a końca schodów nie było widać. Jedyna myśl, która kołatała się w jej umyśle to skoczyć w niekończącą się otchłań. Skoczyła z nadzieją, że uwolniła się od tego koszmaru.
Nazywała się Anna, była świeżo upieczoną mężatką, dziś wraz z mężem podjęli decyzję o kupnie wspólnego domu, w ręku trzymała upragnione klucze od nowego gniazdka, naciskając klamkę, przekroczyła próg swojego wymarzonego domu...

... naciskając klamkę, przekroczyła próg swojego wymarzonego domu.
Ocknęła się zupełnie naga, leżąc na podłodze. Wszechogarniająca biel w mgnieniu oka zaczęła doprowadzać ją do obłędu. Gdzie nie spojrzeć, z każdej strony otaczały ją lśniące, przywodzące na myśl krystaliczne bryły lodu ściany. Była w pułapce. Żadnego okna, drzwi ani nawet plamki na nieskończonej tafli...

Wiele razy rozmyslalam o tym jakby mógł wyglądać taki dom strachow, bo interesują mnie klimaty nawiedzonych, starych i straszacych pomieszczeń, choć w żadnym nie miałam do tej pory okazji być:-) Napewno element konieczny to nieprzenikniona ciemność, bo ona powoduje, że ludzki mózg automatycznie płata figla i wszystko zaczyna wydawać się obce i strasznie. Jako, że jestem osobą cierpiaca na arachnofobie, to dla mnie nieodłącznym elemrntem strachu byłoby by mieszkanie pełne skradajacych się po kątach pająków-efekt strachu murowany- choć może wystarczyłby widok samych pajeczyn:-). Dobrze byłoby też gdy dom trn był jak najbardziej stary i zniszczony, bo odgłosy skrzypirnia podłogi i świadomość, że być może za chwile sufit zwali się nam na głowę, to też dość przerażające wizje:-)

Wiele razy rozmyslalam o tym jakby mógł wyglądać taki dom strachow, bo interesują mnie klimaty nawiedzonych, starych i straszacych pomieszczeń, choć w żadnym nie miałam do tej pory okazji być:-) Napewno element konieczny to nieprzenikniona ciemność, bo ona powoduje, że ludzki mózg automatycznie płata figla i wszystko zaczyna wydawać się obce i strasznie. Jako, że jestem...

Nawiedzony dom, który chciałabym odwiedzic musi byc niezwykły.
Jest to ogromny budynek pełen korytarzy. Labirynt. Wyjdziesz stąd sam, albo nie wyjdziesz w ogóle. Samemu trzeba znaleźc wyjście.
Po drodze spotykam postacie z horrorów Kinga. Są to genialnie ucharakteryzowane postacie. W pewnym momencie da się uwierzyc, iż są one autentyczne.
Dużo efektów pirotechnicznych. Prawdziwy ogień to jest to. Z sufitu zwisają martwe świnie. W tle gra muzyka blackmetalowa. Goście przebrani za członków Gorgoroth gonią mnie z toporami. Czuję się jakbym była w jednym z ich teledysków.
W powietrzu unosi się zapach krwi, fekaliów i zgnilizny.
Tak wygląda dom strachów, który chciałabym odwiedzic.

Nawiedzony dom, który chciałabym odwiedzic musi byc niezwykły.
Jest to ogromny budynek pełen korytarzy. Labirynt. Wyjdziesz stąd sam, albo nie wyjdziesz w ogóle. Samemu trzeba znaleźc wyjście.
Po drodze spotykam postacie z horrorów Kinga. Są to genialnie ucharakteryzowane postacie. W pewnym momencie da się uwierzyc, iż są one autentyczne.
Dużo efektów pirotechnicznych....