Uczucia to takie specyficzne „zwierzątka”, która raz są milutkie i puszyste jak malutki kociak, a innym razem chłodne i twarde jak góra lodowa. Czasami goreją w nas jak ogień piekielny, a momentami dobijają jak kamień. Pojawiają się niespodziewanie albo dojrzewają w nas miesiącami lub latami. Nie warto jednak z nimi walczyć, bo w pewnym momencie i tak wypłyną na wierzch. Co może być jednak gorszego od zbyt dużych emocji? Naturalnie wybuch i w pracy. Nie ma to znaczenia czy chodzi o miłość, gniew czy odrazę. Zawsze wiąże się to z ogromnymi kłopotami. A co jeżeli jest się stróżem prawa i różne emocje zaczynają nami miotać w trakcie prowadzonego śledztwa? Klęska wisi w powietrzu. Gdy zakochamy się w podejrzanym/ej będziemy robić wszystko, aby doprowadzić do uniewinnienia tej osoby. Zatajanie faktów, gubienie dowodów rzeczowych, czy przeinaczanie informacji będą na porządku dziennym. Szukanie na siłę winnego może skończyć się tragedią osoby zupełnie przypadkowej. A my w końcu pozbędziemy się pracy za mataczenie i oszustwo. W najlepszym przypadku będziemy mogli odejść na własne życzenie (chyba, że wcześniej dorwie nas wydział wewnętrzny). Gdy jednak żywimy jakiś uraz bądź mamy zaległe porachunki z podejrzanym/-ą będziemy dążyć do zamknięcia danej osoby w więzieniu (najlepiej na dożywocie i w więzieniu o zaostrzonym rygorze). Jak wtedy się zachowujemy? Wyciągamy nie do końca pewne bądź naciągane informacje od świadków, łączymy sprawy zupełnie ze sobą nie powiązane, aby tylko dopaść zbira. Jeżeli się da (a za pieniądze można wszystko) „znajdujemy” niezbicie obciążające dowody. Ale tak jak w powyższym przypadku to tylko kwestia czasu. Ktoś w końcu zauważy, że pewne części układanki nie pasują. W tym wypadku ktoś nie winny może trafić za kratki (to, że jest naszym wrogiem nie czyni go winnym w świetle prawa). Wiem, że człowiek nie istnieje bez emocji, ale w pracy lepiej odłożyć je na bok i pozwolić naszemu rozumowi na racjonalne myślenie.

Uczucia to takie specyficzne „zwierzątka”, która raz są milutkie i puszyste jak malutki kociak, a innym razem chłodne i twarde jak góra lodowa. Czasami goreją w nas jak ogień piekielny, a momentami dobijają jak kamień. Pojawiają się niespodziewanie albo dojrzewają w nas miesiącami lub latami. Nie warto jednak z nimi walczyć, bo w pewnym momencie i tak wypłyną na wierzch....

Jak uczucia mogą skomplikować śledztwo?
Oj mogą, mogą i to bardzo konkretnie. W zależności od uczucia, taka będzie komplikacja (nie raz negatywnie wpływają nie raz pozytywnie, choć częściej negatywnie). Jednak mogą nie znaczy, że muszą (choć przeważnie tak się dzieje). Poniżej wymienię kilka przykładów w ramach odpowiedzi na postawione konkursowe pytanie, a więc:
- mogą wzburzyć chęć zniszczenia dowodów, zatarcia bądź sfałszowania,
- mogą spowodować zakończenie śledztwa,
- wiele pomyłek i niedopatrzeń,
- oskarżenie złej osoby, uniewinnienie złej osoby,
- mogą spowolnić śledztwo,
- mogą być przyczyną wielu kłamstw i oszustw,
- mogą być powodem niechcianej śmierci,
- mogą zrujnować dotychczasowe obserwacje i przeprowadzane doświadczenia,
- mogą zbić z tropu,
- mogą spowodować zamianę/zniknięcie wielu cennych dla śledztwa czynników,
- mogą wpłynąć na ostateczny wymiar kary oraz na wniosek,
- może zostać źle sformułowany problem i błędna hipoteza,
- mogą powstać nieoczekiwany zwrot akcji,
- mogą powstać inne niepożądane uczucia,
- może poszerzyć się granica niewiadomych i problemów,
- zburzyć relacje pomiędzy śledczymi,
- spowodować dyskomfort w pracy,
- wywołać wiele nieporozumień,
- mogą przyczynić się w jakimś stopniu do wyznaczenia złego kierunku podejrzeń,
- utrudnić cały proces śledztwa…
I wiele innych, aczkolwiek moim zdaniem te są najbardziej pospolite.

Jak uczucia mogą skomplikować śledztwo?
Oj mogą, mogą i to bardzo konkretnie. W zależności od uczucia, taka będzie komplikacja (nie raz negatywnie wpływają nie raz pozytywnie, choć częściej negatywnie). Jednak mogą nie znaczy, że muszą (choć przeważnie tak się dzieje). Poniżej wymienię kilka przykładów w ramach odpowiedzi na postawione konkursowe pytanie, a więc:
- mogą...

Miłość postaci ma wiele. Miłość matki do dziecka, miłość do drugiej osoby, miłość przyjacielska, wzajemna, platoniczna...wymieniać by można wiele. Mówię tutaj o miłości, ponieważ z wszystkich uczuć jest ona najsilniejsza i najbardziej nieprzewidywalna.

Pojawienie się uczuć, zwłaszcza miłości, zawsze komplikuje relacje i to, jak postrzegamy drugiego człowieka. Zachowanie dystansu do sprawy prowadząc śledztwo zwłaszcza takie, które może zniszczyć komuś życie jest niewątpliwie sprawą trudną, wręcz graniczącą z cudem. Jednak mimo wszystko jest to wykonalne. Wtedy pojawia się drugi, być może trudniejszy problem - jak poradzić sobie z tą sytuacją. Dla osoby, którą darzy się uczuciem, miłością, chciałoby się wszystkiego co najlepsze. A gdy dla własnego dobra trzeba zeznawać przeciw niej? No właśnie... Wiąże się to z bólem, wyrzutami sumienia, poczuciem niemal zdrady i jest to niebywale uciążliwe i trudne.

Więc odpowiedź na pytanie, czy uczucia mogą skomplikować śledztwo jest jest - tak mogą, wręcz prawie na pewno je skomplikują, gdyż człowiek jest tylko człowiekiem, a uczucia są nierozłączną częścią życia.

Miłość postaci ma wiele. Miłość matki do dziecka, miłość do drugiej osoby, miłość przyjacielska, wzajemna, platoniczna...wymieniać by można wiele. Mówię tutaj o miłości, ponieważ z wszystkich uczuć jest ona najsilniejsza i najbardziej nieprzewidywalna.

Pojawienie się uczuć, zwłaszcza miłości, zawsze komplikuje relacje i to, jak postrzegamy drugiego człowieka. Zachowanie...

Sprawa wyglądała na niesamowicie prostą...
Bogaty dom na przedmieściach. W kuchni trup. Dookoła niego kawałki szkła i rozlana herbata. Michał Majewski, lat 36, właściciel dobrze prosperującej firmy. Zabity w godzinach 2:00-2:30. Żona twierdzi, że nic nie słyszała. Barbara Majewska, lat 28. Córka - Katarzyna Majewska - nocowała u koleżanki. Brak innej bliskiej rodziny. Żadnych wrogów. Mąż miał kochankę. Teresa Okoń, lat 27, bez pracy. Podejrzana: żona. Motyw: zazdrość. W pokoju podejrzanej znaleziono plamy krwi, na nożu, którym dokonano morderstwa wykryto odciski palców Barbary Majewskiej. Poza nią i mężem nikogo nie było w domu. Kobieta wszystkiemu zaprzecza. Michał Majewski wciąż milczy...
- Nie sądzę, żeby to ona zrobiła - mówi Ewa, która razem ze mną bada sprawę. - Popatrz na nią, jest całkowicie załamana. Żal mi jej.
Rzeczywiście, w rogu siedzi pani Barbara w czarnej sukni, pochlipując cicho. Nie mam wątpliwości, że to zwykły blef.
- A poza tym ją znam, to koleżanka mojej mamy, często przychodzi do jej sklepu i zawsze była nad wyraz spokojna. Nawet muchy by nie zabiła, wrażliwa jak diabli.
- Więc kto?
- Współpracownik, typowa sprawa. Chce przejąć firmę i przyszedł tu w nocy, aby załatwić sprawę, proste. Mężczyźni są do tego zdolni, jesteście zwykłe...
- Nie kończ, proszę. Rozumiem, że według ciebie kobiety nie są zdolne do morderstwa?
- Są. Ale nie tak. Bronią kobiety nie jest nuż. Ja sięgnęłabym po tamtą lampę. Albo talerze - kończy szeptem. - Albo wsypałabym mu coś do zupy...
- Nie bądź śmieszna, mamy dowody.
- Tak? Sąsiedzi nie słyszeli żadnego hałasu, wszystko odbyło się w ciszy. Myślisz, że zeszła na dół do kuchni, gdy jej mąż pił sobie herbatkę, wzięła spokojnie nuż, podeszła do niego na paluszkach i wbiła mu go w plecy? To się kupy nie trzyma! Kobieta najpierw zrobiłaby awanturę. To wy tacy okrutnicy, zostawiacie biedne kobiety same w kawiarni i nie raczycie nawet zawiadomić o spóźnieniu...
- A ty znowu o tym?! Przestań do tego wracać, to było dawno i tłumaczyłem ci - to nie była moja wina!
- Nawet się przyznać nie potrafi! - odeszła gniewnie, rzucając w moją stroną karcące spojrzenia. - To nie ona, uwierz mi, udowodnię to!
Przecież to na stówę była żona. Prawda? Naszły mnie wątpliwości.

Kobieta nie została oskarżona. Stwierdzono, że nie ma wystarczających dowodów i silnego motywu. Po burzliwym raporcie Ewy, w którym zaprzeczała winie pani Barbary, nikt nie miał wątpliwości, że to nie ona. Szczerze mówiąc i ja zaczynałem tak myśleć, w końcu Ewa prawie nigdy się nie myli, a poza tym... żal trochę samotnej matki.

"Barbara nuciła sobie pod nosem jakąś melodyjkę. Kołysankę dla dzieci. Tańczyła po całym pokoju i śmiała się na całe gardło. Udało się. Mimo wszystko się udało. Jest wolna. A kochany Michał śpi, śpi, śpi spokojnie i już się nie obudzi, nie obudzi, nie obudzi... Twój tatuś był złym człowiekiem, Kasiu. Mamusia Ciebie zadba. Tatuś nas zdradził - i już go nie ma."

Sprawa wyglądała na niesamowicie prostą...
Bogaty dom na przedmieściach. W kuchni trup. Dookoła niego kawałki szkła i rozlana herbata. Michał Majewski, lat 36, właściciel dobrze prosperującej firmy. Zabity w godzinach 2:00-2:30. Żona twierdzi, że nic nie słyszała. Barbara Majewska, lat 28. Córka - Katarzyna Majewska - nocowała u koleżanki. Brak innej bliskiej rodziny....

- Gdzie wczoraj byłeś?! Czemu nie odbierałeś? Osiem trupów!!! Morderstwo rytualne, a ty masz to wszystko w ...
- Dziewięć!!! - młodszy aspirant Potocki podszedł do komendanta i pokazał zdjęcie wypatroszonego psa z diamentami umieszczonymi w oczodołach - znaleźli go przed chwilą w skrzyni pod ołtarzem.
- Nikt do mnie nie dzwonił! - Marian Byś nie mógł pojąć co się dzieje. Od 12 lat jest w kryminalnym i zawsze, ale to zawsze dawali mu znać o każdym przestępstwie. Może ten nowy ma coś do niego i nie zadzwonił, albo któryś zapomniał, a może dzwonili a Ela ich zbyła i zapomniała przekazać. Z drugiej strony przecież znał żonę, ona by od razu zaczęła narzekać, ale powiedziałaby mu...zawsze mówiła, a raczej wypominała.
- Dobra, słuchaj - komendant wyrwał go z zamyślenia - na Rakowickim w jednym z grobowców odkryto przez przypadek zwłoki ośmiu osób, wszystkie w wieku 25 - 27 lat. Dwóch mężczyzn i sześć kobiet.
- I pies - Potocki nadal trzymał zdjęcie.
- Skąd wiadomo, że to morderstwo rytualne?
- Wszystkie ciała są wypatroszone, nagie i ułożone w trumnach na czarnym atłasie, na każdym ciele jakieś dziwne znaki, w oczodołach każdy miał diament.
- Dziwne - Marian znowu się zawiesił.
- Dokładnie, tym bardziej, że nigdzie nie ma śladów wnętrzności. Nikt nie zgłosił kradzieży diamentów..
- Nie, nie o tym mówię. Franek zadzwoń do mnie - poprosił Potockiego.
- No dzwonię
- A tu nic - patrzył na ciemny ekran noki. Włączył książkę telefoniczną - brak numerów. Wyłączył komórę, wyjął baterię, ręce zaczęły mu drżeć. Potocki wymienił spojrzenie z komendantem, ale zachowali milczenie. Wyjął w końcu kartę - nowa!
- O co ci chodzi?
- Ktoś zamienił mi karty, dlatego nie dodzwoniliście się wczoraj do mnie!!! - Wykręcił pospiesznie numer do Eli, który znał na pamięć.
- Halo - Ela odebrała po drugim sygnale.
- Dlaczego?!! - wrzasnął do słuchawki
- Z miłości - więcej nic nie powiedziała, tylko się rozłączyła.

- Gdzie wczoraj byłeś?! Czemu nie odbierałeś? Osiem trupów!!! Morderstwo rytualne, a ty masz to wszystko w ...
- Dziewięć!!! - młodszy aspirant Potocki podszedł do komendanta i pokazał zdjęcie wypatroszonego psa z diamentami umieszczonymi w oczodołach - znaleźli go przed chwilą w skrzyni pod ołtarzem.
- Nikt do mnie nie dzwonił! - Marian Byś nie mógł pojąć co się dzieje. Od...

Uczucia mogą skomplikować śledztwo do tego stopnia, że sami możemy stać się zbrodniarzami, których szukamy... i nawet o tym nie wiedzieć.

Uczucia mogą skomplikować śledztwo do tego stopnia, że sami możemy stać się zbrodniarzami, których szukamy... i nawet o tym nie wiedzieć.

Śledztwo może skomplikować bardzo gwałtowny zwrot akcji, w wyniku którego zmieni się nasze położenie, dosłownie... Nic tak nie wyprowadza z równowagi, jeśli w naszym śledztwie (bez względu na jego skalę) wpląta się ktoś bliski, najlepiej z najbliższej rodziny, co było dotąd poza naszym wyobrażeniem. A jeszcze lepiej, jeśli nieopatrznie to my zostaniemy wplątani w intrygę, którą sami postanawiamy rozwikłać. Tak oto zdziwienie miesza się z niedowierzaniem, a owocem tego związku jest totalne zagubienie i poczucie frustracji - jakby ktoś nam pomieszał puzzle w połowie układania.

Śledztwo może skomplikować bardzo gwałtowny zwrot akcji, w wyniku którego zmieni się nasze położenie, dosłownie... Nic tak nie wyprowadza z równowagi, jeśli w naszym śledztwie (bez względu na jego skalę) wpląta się ktoś bliski, najlepiej z najbliższej rodziny, co było dotąd poza naszym wyobrażeniem. A jeszcze lepiej, jeśli nieopatrznie to my zostaniemy wplątani w intrygę,...

Zdyszany mężczyzna wpadł do mieszkania trzaskając drzwiami.
- To musi się skończyć! –rzucił torbą w kąt. – Zostawiłaś po sobie mnóstwo śladów.
Dziewczyna wzruszyła ramionami nie odrywając wzroku od czyszczonego pistoletu.
- Chciałam zebrać łuski ale wtrącił się ochroniarz.
- Jego też zabiłaś! Mówiłaś, że nie zabijesz nikogo niewinnego – mężczyzna usiadł naprzeciwko kobiety i zacisnął dłonie na kolanach.
- Zabiję każdego, kto wejdzie mi w drogę lub będzie świadkiem.
- Kochanie, nie jestem jedynym technikiem, który pracuje z Korsoniem. Dotychczas mieliśmy wielkiego farta i to właśnie ja wpadałem na ewidentne dowody twojej ingerencji we wszystkie te morderstwa. Szef zaczyna podejrzewać, że w grupie jest ktoś, kto utrudnia śledztwo. Magda jest już piętnaście trupów. To się musi skończyć!
Kobieta odłożyła pistolet i spojrzała rozmówcy w oczy.
- Zabiłam wszystkich ludzi związanych ze śmiercią mojej matki i brata. Zabiłam ludzi, którzy wrobili w to mojego ojca i wsadzili go do więzienia. Został tylko prezes spółki akcyjnej mojego ojca… I ty.
Mężczyzna trawił jeszcze sens usłyszanych słów kiedy z wymierzonej do niego lufy wystrzelił pocisk.
- Już nie będziesz mi potrzebny, Kochanie.

Zdyszany mężczyzna wpadł do mieszkania trzaskając drzwiami.
- To musi się skończyć! –rzucił torbą w kąt. – Zostawiłaś po sobie mnóstwo śladów.
Dziewczyna wzruszyła ramionami nie odrywając wzroku od czyszczonego pistoletu.
- Chciałam zebrać łuski ale wtrącił się ochroniarz.
- Jego też zabiłaś! Mówiłaś, że nie zabijesz nikogo niewinnego – mężczyzna usiadł naprzeciwko kobiety...

Jak uczucia mogą skomplikować śledztwo?
Gdy jesteśmy ślepo zakochani nic nie widzimy poza osobą, która darzymy silnymi uczuciami. Naszym oczom uchodzą najważniejsze szczegóły. To jakby mgła zasłaniała nasze pole widzenia. I to wszystko przez jedno głupie uczucie: miłość. Gdy sie zakochamy już nie jesteśmy tą samą osobą, którą byliśmy. Stajemy sie na swój sposób romantykami, którzy są ślepi na otaczający nas świat. Bo skoro jesteśmy ślepi na cały świat to jak widzieć szczegóły, które są potrzebne do prowadzenia śledztwa?

Jak uczucia mogą skomplikować śledztwo?
Gdy jesteśmy ślepo zakochani nic nie widzimy poza osobą, która darzymy silnymi uczuciami. Naszym oczom uchodzą najważniejsze szczegóły. To jakby mgła zasłaniała nasze pole widzenia. I to wszystko przez jedno głupie uczucie: miłość. Gdy sie zakochamy już nie jesteśmy tą samą osobą, którą byliśmy. Stajemy sie na swój sposób romantykami,...

Trochę pocą mi się dłonie. Stres robi swoje, zwłaszcza, kiedy kłamie się w żywe oczy funkcjonariuszowi policji. Pomijam fakt, że koledze. Już chyba piąty raz prosi mnie, abym przypomniała sobie więcej szczegółów – jakieś gesty, słowa, dziwne zachowania, cokolwiek, co mogłoby ich naprowadzić na ślad złodziei.
Zaciskam zęby, bo właśnie dopadła mnie myśl, że przecież mogą zastosować wykrywacz kłamstw. Na szczęście nie przychodzi im do głowy tak absurdalna myśl, że ktoś mógłby znać więcej informacji niż te, które do tej pory zostały im przekazane.
- Dobrze, Sylwia. Jeszcze raz. Weszłaś do banku, podsłuch był sprawny do momentu, kiedy negocjowałaś wypuszczenie zakładników. Słychać, że zgodzili się na pięć osób... - wałkuje kolega.
- To nie byli amatorzy, zdawali sobie sprawę z tego, że mam na sobie podsłuch. Po prostu go zniszczyli, tyle.
- A potem?
- Potem zaprowadzili mnie do biura dyrektorki banku, pomieszczenie było puste. Tam zostałam zamknięta.
- Zostawili Cię samą? Ktoś Cię pilnował?
- W biurze siedziałam sama, ale cały czas pod drzwiami ktoś stał.

Gówno prawda, tak kłamać! Po zniszczeniu podsłuchu jeden z nich zaprowadził mnie do wspomnianego biura, ale zamknął drzwi i siedział tam ze mną. Przyglądał mi się dłuższą chwilę, w końcu bez powodu zdjął zamaskowanie i uśmiechnął się delikatnie.
- Rozumiem to – powiedział miękko. – Twoi przełożeni wydali taki rozkaz, podsłuch, te sprawy. Ja to rozumiem.
Poznałam go. Wiedziałam jak się nazywa, gdzie mieszka, jak pachnie… Wspomnienia wróciły. Zresztą, całe to szalone odurzenie jego osobą też wróciło. Od razu stoczyłam w sobie walkę i od razu ją przegrałam. Nie mogłam go wydać. Nie po tym wszystkim, co nas łączyło.
Dlatego brnę w kłamstwa i dalej udaję, że to nie miało miejsca. Wymazałam go z pamięci raz, więc wymażę i drugi.

Trochę pocą mi się dłonie. Stres robi swoje, zwłaszcza, kiedy kłamie się w żywe oczy funkcjonariuszowi policji. Pomijam fakt, że koledze. Już chyba piąty raz prosi mnie, abym przypomniała sobie więcej szczegółów – jakieś gesty, słowa, dziwne zachowania, cokolwiek, co mogłoby ich naprowadzić na ślad złodziei.
Zaciskam zęby, bo właśnie dopadła mnie myśl, że przecież mogą...