-Mówi pan, że w domu nikogo nie było, nikt nic nie widział nie słyszał?
-Nikogo Komendancie, ani żywej ani zmarłej duszy, jakby nikt tam nie mieszkał.
Dwie godziny wcześniej.
Szybkim krokiem wbiegł po schodach na ostanie piętro, kamienica wydawała się ruiną przeznaczona tylko do rozbiórki, swąd pleśni zmieszanej z odorem moczu był tak silny, że momentami łzawiły oczy. Na końcu korytarza drzwi do jednego z pokoi były otwarte, w środku krzątała się młoda kobieta.
-A, więc to tu mieszkasz?
-Tak. Dziwi cie to? przecież dziwki nie mieszkają w pałacach.
-Nie, ale myślałem- spojrzała mu głęboko w oczy, a wzrok miała przyszywający, może wyuczony, konkurencja w tej dzielnicy duża, a klientów trzeba jakoś zachęcić do siebie.
-Siadaj- popchnęła go na łóżko. Sama z niezłomną gracją usiadła obok.
-Cieszę się, że tu jesteś, tęskniłam.
-Ja też- rozgarnął kosmyki jej włosów z twarzy.
-Jesteś już bezpieczna Karolajn- ich usta się zbliżyły, ciepło ich ciał rozproszyło wszelaki strach. Zatracili się w sobie, na kilka minut stali się jednością. Ona, 25 letnia dziwka z tak zwanej dzielnicy rozpusty. On, 38 letni, policjant. Spotkali się pierwszy raz kilka dni temu na jednych z Paryskich ulic. On jak zwykle wieczorami zapijał swoją samotność w lokalach, zatapiając swe usta w szklance Burbona, marząc o bliskości z kobietą. Ona, jak co wieczór integrowała się ciałem z przypadkowymi Panami z nadzieją, że kiedyś będzie potrafiła stworzyć prawdziwą rodzinę. Spotkali się przypadkiem i przypadkiem wyznali swoje mocno zakorzenione gdzieś na dnie sekrety.
-Obiecaj mi coś, że nigdy już nie pozwolisz mi tam wrócić, proszę zabierz minie stąd. Kocham Cie-Po policzkach spływały jej zły. Wtulił ją mocno w swoje ramiona.
-Obiecuje, moja kochana. Rozejrzał się po pokoju, potłuczone okno, szafki bez drzwiczek, porozrywane zasłonki, wszędzie pełno niedopałek, zabrudzone szklanki. Pokój nie przypominał miejsca zamieszkania. Wiele razy widywał ten obraz, typowy dla kradzieży.
-Muszę już jechać na komisariat, Karolajn, ubierz się, weź coś do jedzenia, w lodowce widziałem, salami i banany. Tu masz adres, jedz tam, a ja do Ciebie dołączę. Obiecuję.
Spojrzała przez ono, czarna sylwetka, przebiegła na drugą stronę ulicy, wsiadła do radiowozu i odjechała. Po raz pierwszy od długiego czasu na jej ustach zagościł uśmiech. Spakowała to, co wydawało jej się niezbędne, trochę jedzenia i coś do otwarcia szkatułki jedynej pamiątki poprzedniego życia. Wyszła, pełna nadziei, zapominając o wszystkim.

-Mówi pan, że w domu nikogo nie było, nikt nic nie widział nie słyszał?
-Nikogo Komendancie, ani żywej ani zmarłej duszy, jakby nikt tam nie mieszkał.
Dwie godziny wcześniej.
Szybkim krokiem wbiegł po schodach na ostanie piętro, kamienica wydawała się ruiną przeznaczona tylko do rozbiórki, swąd pleśni zmieszanej z odorem moczu był tak silny, że momentami łzawiły oczy. Na...

Eleanor wróciła z Walmartu i wspięła się po schodach do swego dusznego mieszkania. Od śmierci męża radziła sobie sama, dźwigając pełne zakupów torby i gmerając przy psujących się sprzętach. Była silną kobietą, choć jej drobna postać i naznaczona zmarszczkami twarz przypominały raczej siedzącą całe dnie w fotelu babunię, a nie doświadczoną przez życie siedemdziesięciolatkę.
Weszła do pokoju, który służył jej również za sypialnię. Z wiekiem zrobiła się jednak trochę leniwa. Nie ścieliła łóżka i nawet polubiła bałagan. Nie było już Hermana, który na pewno marudziłby, widząc zmierzwioną pościel i powyrzucane z komody ubrania. Cóż, musiała jakoś wyglądać na zakupach, a nie mogła znaleźć tej bladoróżowej bluzki, którą kupiła sobie z myślą o ciągle przekładanych wczasach na Florydzie. Teraz przynajmniej nikt nie zrzędził, gdy zapalała kolejnego papierosa. I mogła wreszcie kupować świeże kwiaty! Herman zawsze narzekał, że przez nie męczyła go alergia.
Zaraz jednak zatęskniła za mężem, gdy odkryła, że żaden z trzech kupionych przez nią śrubokrętów nie pasował do dwóch pozostałych w starym karniszu wkrętów. Rzuciła narzędzia obok torby z zakupami, stanęła na krześle i spróbowała wyrwać ramę ze ściany. „Komiczne”, pomyślała, wytężając siły. „Nikt by nie uwierzył, że to robię!”
Nieoczekiwanie karnisz ustąpił, a Eleanor straciła równowagę i upadła. Karnisz tak niefortunnie poleciał za nią, że uszkodził szybę w oknie, a ona zahaczyła ręką o kryształową popielniczkę i kwiaty, które położyła na komodzie obok. Wstała, klnąc głośno, i ruszyła w stronę torby z zakupami. Chyba kupiła maść na stłuczenia. A może nie? „Jednak, początki sklerozy”, pomyślała, grzebiąc wśród bananów i salami.
„Cholera, mam dosyć!”, powiedziała do siebie. „Chyba czas jednak wyjechać na tę Florydę i odpocząć od wszystkiego. Tylko gdzie ja zostawiłam klucz do szkatułki z oszczędnościami?”
Przypomniała sobie, że kiedyś go zaszywała. W pościeli? A może w jakimś swetrze? By nie tracić czasu, rozdarła kołdrę i zaczęła poszukiwania. Za chwilę jednak odłożyła wszystko na bok.
„Najpierw muszę uporać się z siniakami. Jak ja się pokażę w stroju kąpielowym?”, pomyślała i postanowiła pójść do apteki. „Później zabiorę Lyndę na kawę, przyda jej się towarzystwo. Jej siedem kotów na pewno nie jest zbyt rozmownych. A gdy się rozerwę, wrócę do domu, zrobię porządek i spokojnie zaplanuję wyjazd.”
Eleanor uśmiechnęła się do siebie i wyszła, zostawiając za sobą cały bałagan. „Dobrze, że Herman tego nie widzi!”

Eleanor wróciła z Walmartu i wspięła się po schodach do swego dusznego mieszkania. Od śmierci męża radziła sobie sama, dźwigając pełne zakupów torby i gmerając przy psujących się sprzętach. Była silną kobietą, choć jej drobna postać i naznaczona zmarszczkami twarz przypominały raczej siedzącą całe dnie w fotelu babunię, a nie doświadczoną przez życie siedemdziesięciolatkę.
...

Haha…kto by pomyślał, prawie cały komisariat już pochował właścicielkę z 5. Najbardziej namieszała ta wredna wścibska baba z dołu. Już myślała, że będzie miała co opowiadać swoim koleżankom. A Tu masz! Nic z tego!
Wszystko na początku wyglądało groźnie i dziwnie, zdemolowana sypialnia, hałas, porozrzucane zakupy i nikogo w mieszkaniu. Co tu się wydarzyło? Otóż…
Pani Malinowska wróciła z pracy o 16.00 na 18.30 miała wykupiony bilet do Honolulu. Z tego całego zamieszania przed wyjazdem, zapomniała, że zostawiła zamkniętego kota Maćka w sypialni. Jak wróciła do domu, zastała podartą pościel, karnisz ze ściany spadł, bo kot próbował wspinać się po firankach, stary kocisko, a zachowywał się jak młody kocur. Pani Malinowska zawsze na niego narzekała. Z tego wszystkiego rzuciła siatkę z zakupami na podłogę i chciała dorwać drania i mu wlać bo bardzo na to zasłużył. Jednak kot Maciek nie był taki głupi i nie dał się złapać, uciekając przed Panią strącił popielniczkę, a Malinowska przewróciła bukiet kwiatów, próbując go złapać.
W momencie kiedy usłyszała bicie dzwonów na pobliskim kościele, zorientowała się, że jest już 16.30, a ona się jeszcze całkiem nie spakowała. Szybko pootwierała szuflady komody, wyrzucała niepotrzebne rzeczy na podłogę, do torby pakując tylko to co jej było niezbędne. Szybko rzuciła okiem na sypialnię, łapiąc się za głową, bo bałagan był niesamowity. Po podłodze turlały się śrubokręty, które kupiła rano na promocji myśląc, że może przydadzą się do naprawy popękanej szyby, jednak chyba źle oceniła sytuację, bo w oknie żadnych śrubek do wykręcania nie było. Szybko złapała klucze z szafki, trzasnęła drzwiami i czym prędzej wybiegła z kotem pod pachą z domu śpiesząc się na lotnisko.
I kto by pomyślał, że to kot stał za całym tym bałaganem…

Haha…kto by pomyślał, prawie cały komisariat już pochował właścicielkę z 5. Najbardziej namieszała ta wredna wścibska baba z dołu. Już myślała, że będzie miała co opowiadać swoim koleżankom. A Tu masz! Nic z tego!
Wszystko na początku wyglądało groźnie i dziwnie, zdemolowana sypialnia, hałas, porozrzucane zakupy i nikogo w mieszkaniu. Co tu się wydarzyło? Otóż…
Pani...

–Pani detektyw, ustaliłem, że mieszkanie należy do Alicji Berc. Dostała je w spadku po babci, która zmarła tydzień temu na raka płuc. Sąsiadka skarży się, że dotąd irytował ją tylko dym z cygar, a teraz doszły jeszcze hałasy. Stąd wezwanie. Mówi, że słyszała dwa damskie piski i huk. Patrząc na ten bałagan sądzę, że tym razem trochę minie, zanim ustalimy przebieg wydarzeń – podrapał się w policzek i podniósł oczy na partnerkę – pachnie mi to zbrodnią.
–Drogi Jacku – uniosła lewy kącik ust – twój nos cię myli, nie było tu żadnej zbrodni.
–Pani detektyw! Jak to? – oburzył się.
Uniosła wzrok na sypialnię, następnie swoim zwyczajem, opierając się plecami o ścianę zaczęła odtwarzać przebieg zdarzeń:
–To było tak: pani Alicja postanawia uprzątnąć rzeczy staruszki i urządzić się po swojemu. Przychodzi tu z kimś do pomocy, bierze ze sobą drugie śniadanie, żeby mieć siły i zestaw śrubokrętów, do małych napraw. Raz, usuwają pościel z łóżka, na którym znaleziono babcię. Szarpią. Pościel rozrywa się o ten wystający drut. Dwa, rzucają pościel w ten kąt, gdzie leżą również kwiaty, niedopałki cygar i stara popielniczka – to świadczy o tym, że tu składują rzeczy do wyrzucenia. Trzy, postanawiają zerwać stare zasłonki. Rozglądają się po pokoju, nie ma żadnego krzesła... na co by tu wejść, by sięgnąć? Tak, jedna z nich przysuwa do okna komodę, otwiera szuflady i używa ich jako drabiny.
–To szaleństwo!
–Owszem, dlatego spada z tej konstrukcji ciągnąc za sobą karnisz i zasłonę. Myślę, że ta rysa na szybie, powstała wtedy. Cztery, zawartość szuflad ląduje na podłodze. Myślę, że to pudełko – wskazała palcem na szkatułkę umieszczoną na stoliku nocnym – pochodzi z nich. Zaciekawiło je, więc podniosły je z podłogi i próbowały otworzyć. Ale nigdzie nie było kluczyka. Zaczęły więc go szukać. Czego tu brakuje Jacku?
–Sensu!
–Nie mój drogi, brakuje wazonu. Myślę, że klucz był w wazonie, ale nie po prostu wrzucony, bo by zardzewiał w wodzie. Był w coś owinięty i zaklinował się w środku...
–Więc co się stało z dziewczynami?
–A jak myślisz? Poszły do piwnicy po młotek, żeby rozbić wazon i odzyskać klucz. Pewnie zaraz tu będą.
Jacek pokręcił przecząco głową.
–Pani detektyw, z całym szacunkiem, ale salami i banany na drugie śniadanie?
Wtem oboje usłyszeli kroki. Próg przestąpiły dwie młode dziewczyny, jedna trzymała w rękach młotek i wazon. Druga miała dłonie na swoim ciążowym brzuchu.
–Spójrz drogi Jacku, to wyjaśnia dziwny śniadaniowy zestaw.
–Co tu robi policja? – kobiety zapytały jednocześnie.

–Pani detektyw, ustaliłem, że mieszkanie należy do Alicji Berc. Dostała je w spadku po babci, która zmarła tydzień temu na raka płuc. Sąsiadka skarży się, że dotąd irytował ją tylko dym z cygar, a teraz doszły jeszcze hałasy. Stąd wezwanie. Mówi, że słyszała dwa damskie piski i huk. Patrząc na ten bałagan sądzę, że tym razem trochę minie, zanim ustalimy przebieg wydarzeń –...

Do mieszkania wpada mąż,gorączkowo przeszukuje wszystkie szuflady i komody,w poszukiwaniu odpowiedniego krawata.Pracujący w biurze mężczyzna dostał telefonicznego cynka od współpracownika o niespodziewanym spotkaniu w sprawie ważnego dawno oczekiwanego przetargu .Kiedy znajduje zgubę powoli trzeźwieje z emocji.Zauważa po kolei nieobecność żony,rozwaloną popielniczkę i mokre ślady na gumolicie prowadzącę pod stół gdzie leży nagi mężczyzna.Mężowi od razu wzrasta ciśnienie,cofa się,plecami nabija się na wazon pełen kwiatów-które nie były od niego.W gniewie depcze kwiatki , wodą z wazonu oblewając leżącego kochanka.Patrzy jeszcze na porozrzucaną i potarganą pościel,która w jego umyśle prezentuje rozkosznie ostre przywitanie dnia przez jego małżonkę.Idąc do kuchni po szklankę wody,wyobraża sobie jak żona biegnie na pogotowie które znajduje się na przeciwko ich bloku,by ratować swego "przyjaciela". Wyrzuca wazon do kosza,piję wodę z szklanki opierając się o wyspę kuchenną.Od razu wpada mu w oko karteczka zostawiona przez małżonkę napisana chwiejnym pismem:"Jestem na policji,dzwoniłam". Mężczyzna błyskawicznie wyciąga telefon słuchając przerażonego jąkającego się głosu:"Kochanie ja tylko chciałam,tą szkatułkę od Ciebie,moja wina zgubiłam klucz,..poszłam kupić śrubokręty by ją otworzyć,ale zapomniałam zamknąć mieszkania, jak weszłam był zaduch,zamknięte okno,jakieś kwiatki,myślałam że wróciłeś,trzeba było przewietrzyć,podeszłam do okna,potknęłam się,wszędzie był popiół,wyskoczył z pod łóżka kiedy zaczęłam Cię wołać,nagi,on on,rzucił mnie na łóżko,rozbierając,szarpałam pościele,potargałam,wyrwałam się ale..przyparł mnie do okna,szarpaliśmy się,moja głowa,o szybę..skarbie,pociągnęłam za zasłonę i ..uderzyłam go w głowę karniszem,te kwiaty,te...on chciał mnie zgwałcić,zostawiłam go i uciekłam"Długi płacz.Mąż biegnie do pokoju,uderza pięścią z całej siły w twarz odzyskującego świadomość mężczyzny.Wyciąga się na ziemie jak kłoda,powracając do błogiego stanu braku przytomności. No a potem droga Pani biegnie za żoną na najbliższy posterunek policji.
-Ah Panie policjancie to brzmi tak nie wiarygodnie to bajka- odpowiada sąsiadka.
Drugi funkcjonariusz odpychając go lekko mówi- nie męcz tej kobiety,pomóż w zbieraniu dowodów-po chwili zwraca się do sąsiadki-to wszystko prawda szanowna Pani,dostaliśmy telefon od centrali,z zeznaniami Pani sąsiadki i sąsiada.

Do mieszkania wpada mąż,gorączkowo przeszukuje wszystkie szuflady i komody,w poszukiwaniu odpowiedniego krawata.Pracujący w biurze mężczyzna dostał telefonicznego cynka od współpracownika o niespodziewanym spotkaniu w sprawie ważnego dawno oczekiwanego przetargu .Kiedy znajduje zgubę powoli trzeźwieje z emocji.Zauważa po kolei nieobecność żony,rozwaloną popielniczkę i mokre...

Bycie policyjnym detektywem ma to do siebie, że trzeba mieć zwykle nerwy ze stali, oraz zapomnieć o istnieniu zegarka. Kolejne miejsce zbrodni. Z typowania okoliczności wyrywa mnie pisk opon w służbowym radiowozie. Dojechaliśmy na miejsce zbrodni. Budynek jest dość typowy. Winda wiezie mnie i jednego funkcjonariusza na 2 piętro. Zaraz po wyjściu podchodzę do kobiety, która zgłosiła zdarzenie. Zdaje się być wystraszona ale nie przerażona. Opisuje hałasy i dziękuje za szybkie przybycie.

Kazałem jej poczekać po czym sam ostrożnie wkroczyłem do mieszkania.
Jest bałagan-klasyka. Skala zniszczeń wskazuje, że rozegrała się tutaj jakaś walka. Nie ma krwi, ani kropeli-technicy potwierdzili mi 10-ty raz. Chwileczkę. Te niedopałki. Wygląda na to jakby je ktoś najpierw wysypał na jedną kupkę a później dopiero wdeptał i rozrzucił kwiaty. Robi się dziwnie. Ten karnisz też wyrwany dość niedbale. Skala zniszczeń jest duża ale po dłuższym zastanowieniu, zniszczenia po szamotaninie powinny być większe no i znów ten sam wniosek-nie ma krwi. Reklamówka pod łóżkiem-salami, śrubokręty. Nic się nie trzyma kupy ale odnoszę wrażenie, że to wszystko, przy całym swoim dramatycznym wyglądzie to jedynie jakaś mistyfikacja, zasłona dymna. Ktoś CHCE, żebyśmy myśleli, że to porwanie bądź włamanie. Włamanie też odpada. Cenna szkatułka jest nieruszona-byle złodziej zabrałby ją bądź próbował rozwalić na miejscu a tu proszę-nietknięta i zamknięta. Myślę, że to ta kobieta chciała po prostu zniknąć. Przygotowała niezłą scenę. Zdradziły ją tylko szczegóły. Śrubokrętem rozdarła pościel, kwiaty, niedopałki rozsypane a popielniczka jest nic nie warta więc stłukła ją bez problemu. Tu się nic nie wydarzyło-tu coś zainscenizowano. To ta kobieta coś ukrywa albo sama chce się ukryć. Wiem. Dużo ryzykuję. Wybiegłem z mieszkania na klatkę schodową.

"Natychmiast przesłuchać sąsiadkę, zamknąć cały dom! Ona musi jeszcze być w budynku! No ruszcie swoje 4 litery bo zaśpiewacie cienko przed komendantem!"-krzyknąłem do stojących obok mnie szeregowych policjantów. Poskutkowało. Wybiegli z mieszkania.
Po chwili podszedł do mnie szeregowy policjant z nietęgą miną.
"No co jest, wykrztuś wreszcie o co chodzi!"-ponagliłem go już myśląc o całym tygodniu przesłuchań mieszkańców budynku i prawdziwy papierkowy danse macabre z prokuratorem kiedy będę walczył o możliwość przeszukania wszystkich mieszkań.

"No bo tego"-zaczął policjant-"ta sąsiadka co zgłaszała, nigdzie jej nie ma".

"A więc...zaczynamy grę"-przemknęło mi w myślach.

Bycie policyjnym detektywem ma to do siebie, że trzeba mieć zwykle nerwy ze stali, oraz zapomnieć o istnieniu zegarka. Kolejne miejsce zbrodni. Z typowania okoliczności wyrywa mnie pisk opon w służbowym radiowozie. Dojechaliśmy na miejsce zbrodni. Budynek jest dość typowy. Winda wiezie mnie i jednego funkcjonariusza na 2 piętro. Zaraz po wyjściu podchodzę do kobiety, która...

- Czyli nikogo pani nie widziała? – traciłam już cierpliwość.
- Skądże, słyszałam tylko potworny hałas – standard, osiedlowy monitoring miał sprawny mikrofon, ale zepsuty obiektyw. Na korytarzu kręciło się sporo ludzi. Nick i młody mężczyzna podeszli do mnie.
- Pan Adam twierdzi, że widział całe zdarzenie – no wreszcie coś konkretnego, choć nieco zaskakującego.
- Dzięki, Nick, skocz do techników, może coś znaleźli – zostałam sama z trochę przerażonym chłopakiem.
- Pani detektyw, pani go nie słucha. To szaleniec! Takich to tylko do szpitala psychiatrycznego! – grupka typowych irytujących sąsiadek stała w kącie korytarza na czele z tą, która wezwała policję.
- Nie przejmuj się – powiedziałam i zaprowadziłam go do salonu mieszkania, celowo omijając sypialnię – Powiedz mi co tam się stało.
- Stałem w oknie i patrzyłem. Wszedł do środka. Trzymał kwiaty. Ewa paliła papierosa. Krzyknął coś, wysypał wszystko z popielniczki i rzucił ją na podłogę. Upuścił kwiatki. Wyrzucał wszystko z szuflad. Szukał czegoś. Pociągnął zasłonę. Karnisz się urwał. Wyjął nóż. Rozdarł pościel. Wyciągnął jakąś torbę spod łóżka. I znalazł. Jabłko, niezwykłe, piękne, srebrne jabłko. Próbował je otworzyć. Rzucił nim o szybę w oknie. Ona stała przy łóżku i zasłaniała stolik nocny. Pociągnął ją za ramię, podniósł jabłko i wyszedł. Ewa nie krzyczała. To czego szukasz jest tam gdzie najmniej się tego spodziewasz.
Zaniemówiłam. Jego wypowiedź potwierdzała komentarz sąsiadek, ale opis zgadzał się całkowicie, przypominając, że nie widział sypialni.
- Poczekaj tu chwilę. – gdy wróciłam jego już nie było, rozpłynął się, ale na ławie stało srebrne jabłko. Wzięłam je drżącymi rękami i wiedziałam. Z drzwi do sypialni wyciągnęłam klucz (to czego szukasz…) i otworzyłam nim szkatułkę. W środku był malutki, srebrny kluczyk. Pasował idealnie do dziurki w jabłku. Serce mi waliło. Wewnątrz malutka karteczka mówiła „ Aż się wrócisz do ziemi z którejś wzięty; boś jest prochem i w proch się obrócisz”.
- Musimy odnaleźć Adama i Ewę. – rzuciłam do reszty.

- Czyli nikogo pani nie widziała? – traciłam już cierpliwość.
- Skądże, słyszałam tylko potworny hałas – standard, osiedlowy monitoring miał sprawny mikrofon, ale zepsuty obiektyw. Na korytarzu kręciło się sporo ludzi. Nick i młody mężczyzna podeszli do mnie.
- Pan Adam twierdzi, że widział całe zdarzenie – no wreszcie coś konkretnego, choć nieco zaskakującego.
- Dzięki,...

Byłam nikim. Tak bardzo chciałam chociaż raz spróbować być taka jak inni. Nie dla siebie, dla niego. Dla siebie bym nie próbowała, nie znalazłabym w sobie sił. Nawet nie wiem czy bym chciała. Brałam odkąd pamiętam.

Chciałam umrzeć dopóki go nie poznałam . Już sam fakt, że pojawił się w moim życiu przewrócił mi bebechy o 180 stopni. Poczułam się normalnie. Poczułam cokolwiek i chciałam jeszcze.

Powiedziałam mu, że będzie dobrze, że to ma sens. Naprawdę w to wierzyłam. Jezu, jakie to było naiwne. Gdybym tylko wiedziała…

Powiedziałam, że potrzebuję czasu, że się spotkamy później, za tydzień, za dwa, że się odezwę kiedy poczuję, że już mogę. Zamknęłam się w swoim domu. Wsadziłam cały towar do mojej szkatułki, którą dostałam od matki. Moja jedyna pamiątka po niej. Wyrzuciłam klucz przez okno.

Pierwsza minuta, pierwsza godzina, pierwszy dzień. Fajka za fajką. Czas leciał, a ja powoli zaczęłam odczuwać, że nie mam siły, że wcale tego nie chcę. To było piekło. Umierałam. Zaczęłam się telepać, myślałam, że mięśnie z bólu odpadną mi od kości. Rzygałam marząc tylko o jednym. Nie chciałam umrzeć, chciałam jedną malutką dawkę. Później zacznę od nowa. Później będzie łatwiej. Tylko ten jeden cholerny raz!!

Upadłam na podłogę i zaczęłam płakać. Tylko tyle mogłam. Łzy lały mi się po policzkach, a ja nie mogłam przestać.

Przestałam. Zastygłam. Jakaś żarówka wyraźnie mi się zapaliła nad głową.

Zadzwoniłam. Mówiłam bez ładu, składu. Przynieś coś do jedzenia, potrzebuję śrubokrętu, muszę ją otworzyć, fajki mi się kończą, proszę przyjdź na chwilę bo zaraz wychodzę. Muszę iść. Na chwilę, proszę.

Przyszedł. A ja wpadłam w szał. Kwiaty?! Zaczęłam się drzeć ostatkiem sił, walić rękami w ścianę. Nie potrzebuje kwiatów! Poddałam się. Poddałam. Rozwaliłam łóżko, wybebeszyłam szafy, zerwałam zasłony. Nie wiem czemu. Wyrwałam mu kwiaty z ręki i zaczęłam po nich skakać. Walnęłam tą durną szkatułką w okno. Nawet nie miałam siły rozwalić okna!!

Wybiegłam z domu. Byłam wściekła. Na siebie. Wyjechałam tego samego dnia. Nigdy więcej go nie zobaczyłam. Nigdy więcej nie próbowałam.
__________________________________

Podniosłem szkatułkę z podłogi. Wiem jak ważna dla niej była. Wiedziałem co się w niej znajduje, mimo to traktowałem ją z jakimś dziwnym nabożeństwem. Położyłem ją na stoliku nocnym, jedynym nienaruszonym meblu. Rozejrzałem się po raz ostatni po pokoju, który widziałem pierwszy raz na oczy. Ogarniający mnie smutek zmusił mnie do opuszczenia lokum. Nie szukałem jej, wiem że nie chciałaby tego.

Byłam nikim. Tak bardzo chciałam chociaż raz spróbować być taka jak inni. Nie dla siebie, dla niego. Dla siebie bym nie próbowała, nie znalazłabym w sobie sił. Nawet nie wiem czy bym chciała. Brałam odkąd pamiętam.

Chciałam umrzeć dopóki go nie poznałam . Już sam fakt, że pojawił się w moim życiu przewrócił mi bebechy o 180 stopni. Poczułam się normalnie. Poczułam...

Znikam: "Raport 11/05/2014 -sprawa Październikowej Listy."
Wracając prosto z pracy ( ok. 20.20), poszukiwana ( Ewa Dryl l. 26, zam. Zamość ul. Kręta 52/4) została uprowadzona podczas wchodzenia do własnego mieszkania przez dwóch osobników nie budzących podejrzeń. Podawali się za inspektorów pogotowia gazowego, o czym informują sąsiedzi. O obdarzeniu przez poszkodowaną zaufania wobec napastników świadczy brak śladów włamania czy walki przy wejściu do mieszkania. Przetrzymywana była we własnej sypialni. Wskazują na to obecność popielniczki służącej na użytek własny jak również to, że niedopałki były rozrzucone tylko w jednym obszarze- zapewne wysypane z popielniczki. Gospodyni dbała o schludność całego mieszkania w przeciwieństwie do agresorów. Głównym celem przestępców nie była osoba porwanej, lecz klucz do cennej szkatuły i jej zawartości. Nie mogli jej uszkodzić, dla tego splądrowali sypialnię w jego poszukiwaniu. Zawartość szkatuły była równie istotna i delikatna. Porwana mimo naporu nie wyjawiła gdzie się on znajduje. Za pewne utrzymywała iż nic nie wie o pochodzeniu szkatuły oraz jej znaczeniu, ale jako jego właścicielka była dla nich cenna i stanowiła ona również swego rodzaju klucz na ich liście. Stąd brak jakichkolwiek śladów krwi. Nad ranem włamywacze musieli posilić się i otworzyć szkatułę w alternatywny sposób. Jeden z nich pilnował pod drzwiami sypialni porwaną. Drugi wyrzucił śmieci, a potem dokonał zakupu trzech różnych śrubokrętów, które mogły pomóc im otworzyć szkatułę. Zakupił też banany i salami, które miały być częścią składową śniadania. Kiedy powracał usłyszał krzyki dochodzące z mieszkania. W sypialni zastał wspólnika szamoczącego się z kobietą. Wplątali się we firanę i zerwali karnisz. Brak firany odsłonił pękniętą szybę zamkniętego okna. Ślad po ataku popielniczką na kompana, a jej zawartość rozproszona była po sypialni. Pościel była rozrzucona i ujawniła sekret przetrzymywanej. Zawiniątko z podartej pościeli. Zapewne chciała utworzyć z niej linę mającą sprowadzić ją z drugiego piętra na ziemię. Zaatakowany popielniczką wspólnik właśnie to odkrył, dla tego doszło do tak dramatycznej konfrontacji. Oceniwszy pośpiesznie sytuację rzucił torbę ze sprawunkami i kopnął ją nierozważnie pod łóżko rzucając się na pomoc wspólnikowi. Obłapili ją i zmusili swą brutalnością do ostatecznego ujawnienia miejsca ukrycia klucza. Ta obawiając się ich wyznała, iż jeden z kluczy jest wtopiony w gliniany wazon. Drugi znajduje się poza mieszkaniem. Wyrzucili kwiaty z wazonu, wzięli go w całości. Nie było czasu na kruszenie go. Zabrali go i szkatułę. Byli spłoszeni hałasem, który mógł sprowadzić na nich ciekawskich sąsiadów, a co za tym idzie zgubę. Dodatkowo kobieta zaczęła krzyczeć i miotać się w wyniku czego podeptali kwiatki. Ogłuszyli ją wazonem i pośpiesznie wyprowadzili z mieszkania. Nie budząc podejrzeń, ze słaniającą się na nogach, wspartą na ich ramionach kobietą wsiedli do busa pogotowia gazowego i odjechali. Udali się do swojej meliny gdzie wydobędą klucz z wazonu, informacje od porwanej i w konsekwencji zawartość szkatuły. Klucz z wazonu jest za pewne tym od skrytki bankowej, w której znajduje się ten właściwy. Osoba porwanej jest im niezbędna. Poszukiwana niedawno wróciła z wakacji w Londynie gdzie uczestniczyła dla zabawy w jednej z policyjnych aukcji na której sprzedawano zagubione, anonimowe, lotnicze bagaże. Nabyła pewne eksponaty, wśród których jest felerny fant, poszukiwany przez kapryśnych bogaczy. Kiedy zorientowała się, że jest w posiadaniu rzeczy wartej miliony, wykupiła skrytkę w banku i umieściła w niej klucz do szkatuły i część jej zawartości. Należy przygotować obławę w okolicach banku, w którym jest skrytka. Mogą wysłać kobietę samą, dla tego by uniknąć fiaska akcji, użyjemy środków ostatecznych. To kolejne włamanie z porwaniem w Polsce na tle rabunku dzieła sztuki. To ta sama zorganizowana grupa przestępcza, posługująca się tymi samymi technikami. Włączam kod "październik" w tą sprawę.
Oficer Zygfryd Kafka.



WOW... Genialnie! Tylko... szkatułka powinna była chyba zostać w pokoju...

Znikam: "Raport 11/05/2014 -sprawa Październikowej Listy."
Wracając prosto z pracy ( ok. 20.20), poszukiwana ( Ewa Dryl l. 26, zam. Zamość ul. Kręta 52/4) została uprowadzona podczas wchodzenia do własnego mieszkania przez dwóch osobników nie budzących podejrzeń. Podawali się za inspektorów pogotowia gazowego, o czym informują sąsiedzi. O obdarzeniu przez poszkodowaną...