Kochana Moja Rodzinko:)

Pozdrawiam Was w pierwszych słowach mojego listu do Was.
Nie przypuszczałam,że życie jest takie trudne, ale cóż musiałam wyjechać. Tam, gdzie teraz jestem czuje się szczęśliwa, ale czy spełniona nie wiem. Nie do końca spełniły się moje oczekiwania względem siebie i Was. Mieszkania nie posiadam, ale mam znajomych, którzy mi pomagają w mojej obecnej sytuacji mieszkaniowej. Pomagamy sobie wzajemnie. Nie wyobrażam sobie życia bez nich. Oczy mam zmęczone,że momentami wyrabiam się na ostatnią chwilę, ale jak coś zrobić to wykonać precyzyjnie i mieć z głowy. Znacie mnie, wiecie jaka jestem. Wolę zapracować na siebie.
W sumie jestem rok, ale za niedługo możecie liczyć na moją pomoc finansową. Będę mieć poczucie bezpieczeństwa finansowego. Pamiętajcie,że Was myślę całym sercem. Tęsknię za Wami.

Pozdrawiam,

Anna

Kochana Moja Rodzinko:)

Pozdrawiam Was w pierwszych słowach mojego listu do Was.
Nie przypuszczałam,że życie jest takie trudne, ale cóż musiałam wyjechać. Tam, gdzie teraz jestem czuje się szczęśliwa, ale czy spełniona nie wiem. Nie do końca spełniły się moje oczekiwania względem siebie i Was. Mieszkania nie posiadam, ale mam znajomych, którzy mi pomagają w mojej...

Siadam przy biurku i biorę głęboki wdech. Przede mną leży kartka i długopis, patrzą wyczekująco, świdrują mnie wzrokiem, przełykam ślinę.
<i>Droga Mamo...</i> zaczynam i nie mogę dokończyć, tylko wpatruję się osłupiała w moje pismo. Niegdyś kształtne, pulchne literki są teraz roztrzęsione, nie mogą się uspokoić. Kiedyś czytałam, że zniekształcone pismo może być oznaką depresji.
<i>Przepraszam za moje pismo, ale potwornie boli mnie ręka bo... </i>Patrzę na czerwone kreski zdobiące mój nadgarstek. <i>Mój nowy lokator, Puszek rzucił się na mnie, kiedy zapomniałam podzielić się z nim batonem. Czasem zamienia się we wstrętnego kocura, ale lubię słuchać jego miauczenia. </i>Echo moich myśli odbija się od pustych ścian.
<i>Chodzę na terapię, wiesz? Jest naprawdę dobrze. Nie mam już problemów z jedzeniem, właściwie okropnie się roztyłam.</i> Stukam palcami o wystające żebra, to całkiem przyjemny dźwięk.
<i>Na spotkaniach poznałam kilka fajnych dziewczyn. Wspieramy się nawzajem, a w soboty urządzamy wspólne gotowanie...</i>Szczerzę się głupio do sztucznych pelargonii – moich jedynych przyjaciółek.
<i>Praca w kawiarni jest przyjemna, mogę pić kawę za darmo, ale dobrze wiesz, że jej nie lubię...</i> z mlekiem i niepotrzebnymi słodzikami (62 kcal). <i>Pracuje tam Tomek, prawdziwe ciacho. </i>Szkoda że to pryszczaty grubas, który łapie mnie za tyłek. <i>Spotykamy się...</i> sypiamy ze sobą...<i> i jestem </i>obrzydzona <i>cała w skowronkach. Musimy się spotkać, to ci o nim opowiem. Moje życie nabiera sensu! W końcu jestem zdrowa</i> zdrowa zdrowa zdrowa

Siadam przy biurku i biorę głęboki wdech. Przede mną leży kartka i długopis, patrzą wyczekująco, świdrują mnie wzrokiem, przełykam ślinę.
<i>Droga Mamo...</i> zaczynam i nie mogę dokończyć, tylko wpatruję się osłupiała w moje pismo. Niegdyś kształtne, pulchne literki są teraz roztrzęsione, nie mogą się uspokoić. Kiedyś czytałam, że zniekształcone pismo może być oznaką...

Biorę kartkę i długopis i zaczynam pisać: „Kochana Lauro! U mnie wszystko wspaniale. W szkole trochę cisną, no ale tak bywa w prywatnej szkole.”. Przerywam i przypominam sobie jak zmyślałam mojej bliźniaczce, z którą mnie rozdzielono po urodzeniu, jakie mam wspaniałe życie. „Dawid zabrał mnie ostatnio na weekend do Paryża. Było wspaniale, w większości bywaliśmy w hotelu, bo oboje nie lubimy zwiedzać.” Przecież nie ściemniam. Byłam w Paryżu, ale byłam tam z klasą, a nie z wymyślonym Dawidem. Zresztą nie moja wina, że moja zastępcza matka jest biedna.
Biorę głęboki oddech, teraz najtrudniejsza część. „Wiem, że chcesz mnie odwiedzić, ale mama robi remont. Wiesz chce odświeżyć wygląd domu. Może ja wpadnę do Ciebie? Strasznie za Tobą tęsknie i mam nadzieję, że jakoś uda nam się spotkać. Kocham Cię, Sylwia” Nie jest źle. Mam nadzieję, że wystarczy.
Zastanawiam się, czemu to ją spotkały bogactwa, a ja muszę siedzieć w zimnym mieszkaniu, w którym na dodatek jest jakiś grzyb. Jest jedyną rodziną, ale nie chcę, żeby wiedziała, że jestem tak biedna, bo by mnie nie lubiła. Wkładam w kopertę list i moje zdjęcie z wieżą Eiffla. Moje życie nie jest takie jakie bym chciała, żeby było. Laura nie musi o tym wiedzieć.

Biorę kartkę i długopis i zaczynam pisać: „Kochana Lauro! U mnie wszystko wspaniale. W szkole trochę cisną, no ale tak bywa w prywatnej szkole.”. Przerywam i przypominam sobie jak zmyślałam mojej bliźniaczce, z którą mnie rozdzielono po urodzeniu, jakie mam wspaniałe życie. „Dawid zabrał mnie ostatnio na weekend do Paryża. Było wspaniale, w większości bywaliśmy w hotelu, bo...

Kochani Rodzice!
Przepraszam, że nie pisałam do Was od dwóch miesięcy. Pewnie pomyśleliście, że nie mogłam znaleźć pracy i nie miałam gdzie mieszkać. Dobry żart! Skąd Wam to w ogóle przyszło do głowy? Nie mogę uwierzyć, że we mnie zwątpiliście...
Wybaczcie, nieco się zapędziłam. To dlatego, że jestem bardzo szczęśliwa. Pogodziłam się z Piotrkiem. Byłoby zabawnie, gdybym nakryła go, jak obściskuje się z jakąś rudą dziewczyną, na przykład taką w okularach i niegustownym swetrze. Na szczęście nic takiego się nie stało! Ale dość o tym. Nie przyleciałam przecież do Nowego Jorku, żeby śledzić Piotrka!
Wracając do mojego mieszkania - kupiłam piękny apartament na Manhattanie. Jest mały, ale bardzo wygodny.
Czynsz pokrywam bez problemu. Znalazłam świetną pracę na wysokim stanowisku - na piętnastym piętrze, wyobraźcie sobie! Oczywiście mam własny gabinet, robię błyskawiczną karierę. Ale wiecie co? Myślę, że należy być miłym dla tych ludzi, którzy roznoszą kawę w korporacjach. Wykonują kawał dobrej roboty, czyż nie?
Czasami ze znajomymi (mam ich naprawdę wielu, przełamałam swoją nieśmiałość) nazywamy moją dzielnicę Bronxem. Nie wiem, dlaczego Wam o tym opowiadam, to nieciekawe.
Niestety mam jeszcze dużo sprzątania, zaraz przyjdą znajomi. Kupiłam już białe wino, jednak muszę skoczyć po trochę kawioru. Nie gniewajcie się, że list jest taki krótki.

Całuję,
Wasza Ada.

P.S. Przez przypadek ochlapałam kartkę wodą. Nie myślcie, że te niechcące wyschnąć krople to łzy, to byłoby niemądre!

Kochani Rodzice!
Przepraszam, że nie pisałam do Was od dwóch miesięcy. Pewnie pomyśleliście, że nie mogłam znaleźć pracy i nie miałam gdzie mieszkać. Dobry żart! Skąd Wam to w ogóle przyszło do głowy? Nie mogę uwierzyć, że we mnie zwątpiliście...
Wybaczcie, nieco się zapędziłam. To dlatego, że jestem bardzo szczęśliwa. Pogodziłam się z Piotrkiem. Byłoby zabawnie, gdybym...

Antwerpia, trzydzieści siedem dni po przyjedzie i na trzy przed Wielkanocą

Cześć Basiu!

Przesyłam to krótkie papierowe zapewnienie, że u mnie wszystko w najlepszym porządku! Co prawda czas mi przez palce ucieka, gnam z pracy do domu, z domu do pracy i nawet tej psiakość „ewaluacji”, jaką co tygodniowo w firmie przeprowadzamy, nie mam czasu dla własnego życia zrobić. Ale co się odwlecze…! Świat teraz w pędzie, więc i mnie to ominąć nie mogło.
Ale to i lepiej. Wypełnianie tych rubryczek, doliczanie VATu jednym, odliczanie drugim, wymaga ogromu skupienia (a tak się śmiałam, haha, jak Kozioł w siódemce- pamiętasz tej większej auli- tłumaczył odwrócone obciążenie, a ja ziewałam przekonana, że nigdy mi się to w życiu nie przyda. A teraz jako korporacyjne dziecię liczę i liczę). Już przynajmniej nie mam głowy do analizowania co ja źle zrobiłam, gdzie on zawinił, co można było lepiej. Dawno zapomniałam.

Teraz tylko święta idą, to zawsze człowieka bierze na przemyślenia i samemu pusto trochę. Całe szczęście nigdy do tradycjonalistek nie należałam i z dala od pisanek się trzymałam. Dla rozrywki tylko słucham jak Wańkowicza opowieści wielkanocne czytają w trójce. Na niedzielne śniadanie zjem jajecznicę z mozarellą, pomidorami, dodam świeżej bazylii i zapiję kawą. Nic pyszniejszego! Na deser spacer do ogrodu botaniczego, tak blisko mam. Mówię Ci, to mieszkanie w sercu Antwerpii to był strzał w dziesiątkę.

Ucałuj mamę, niech się nie martwi, bo ja tu sobie odżywam w najlepsze.

Agata

Antwerpia, trzydzieści siedem dni po przyjedzie i na trzy przed Wielkanocą

Cześć Basiu!

Przesyłam to krótkie papierowe zapewnienie, że u mnie wszystko w najlepszym porządku! Co prawda czas mi przez palce ucieka, gnam z pracy do domu, z domu do pracy i nawet tej psiakość „ewaluacji”, jaką co tygodniowo w firmie przeprowadzamy, nie mam czasu dla własnego życia zrobić. Ale...

Zwlekam się z łóżka i usadawiam przy biurku. Ziewam przeciągając się, po czym wyciągam kartkę papieru i długopis. Pora trochę podkoloryzować rzeczywistość. Odpalam papierosa i zaczynam pisanie.

„Droga Siostro!
Strasznie za Tobą tęsknię. Tak się cieszę, że Ty i…”
Przerywam pisanie. Jak on ma na imię? Tadeusz? Teodor? Ech.
„… i Twój chłopak bierzecie ślub. Gratuluję.
Podziękuj proszę mamie za Jej przepyszne ciasto, które spakowała mi, gdy ostatnio u Was byłam.”
Krzywię się na wspomnienie ohydnego zakalca.
„Studia są świetne. Poznałam tu wielu przyjaciół i mojego chłopaka.”
Nie do końca jesteśmy parą. Spotkałam go, kiedy wczoraj prawie przejechał mnie kradzionym ścigaczem na parkingu przed uczelnią. Przystojniak, a maszynę ma nieziemską i nie mówię tu tylko o motorze.
„Mam idealne mieszkanie - blisko do centrum, a z okna widok na ocean. California jest przepiękna! A do tego czynsz jest śmiesznie niski.”
Dlatego, że mieszkam ze świrem, który chyba pożycza moje ubrania, a mieszkanie to kawalerka.
„Często chodzę na ekskluzywne imprezy do klubów.”
Plaża to taki klub na świeżym powietrzu. A jaki tani! Tylko uciekanie przed glinami jest męczące.
„Nie ćpam, nie piję, ani nawet nie palę.
Znalazłam pracę!”
Nie rozwijam się w jej temacie, ani w temacie chorób, które mogę złapać.
„Piszę w formie listu, ponieważ ostatnio nie mam czasu nawet włączyć laptopa.”
Który się zepsuł miesiąc temu.
„Ucałuj wszystkich. Wkrótce Was odwiedzę.

D.”
W Boże Narodzenie może.
Chowam list do koperty.

Zwlekam się z łóżka i usadawiam przy biurku. Ziewam przeciągając się, po czym wyciągam kartkę papieru i długopis. Pora trochę podkoloryzować rzeczywistość. Odpalam papierosa i zaczynam pisanie.

„Droga Siostro!
Strasznie za Tobą tęsknię. Tak się cieszę, że Ty i…”
Przerywam pisanie. Jak on ma na imię? Tadeusz? Teodor? Ech.
„… i Twój chłopak bierzecie ślub. Gratuluję.
...

Kochani!
W pierwszych słowach mojego maila chciałabym serdecznie Was przeprosić, że nie udało mi się wyrwać w ten weekend. Adam zorganizował wycieczkę do Kazimierza i dowiedziałam się dosłownie w ostatniej chwili. Nie mogłam mu odmówić. Bardzo się postarał. Obiecuję, że w następnym mailu opiszę Wam wszystko ze szczegółami. Teraz niestety mam na to zbyt mało czasu. Za chwilę wychodzimy na premierę nowego filmu młodego zdolnego reżysera. Adam wprost się nim zachwyca, więc musi być naprawdę dobry.
Jeżeli chodzi o moje problemy mieszkaniowe, o których opowiedziałam Wam ciocia Krysia, to jest potworne nieporozumienie. Zapomniałam po prostu wszystkich poinformować, że się przeprowadziłam. Znalazłam fantastyczne mieszkanie. Jest świeżo po remoncie i do tego całkowicie umeblowane. Płacę za nie tyle, co za poprzednie mimo, że ma zdecydowanie korzystniejszą lokalizację. Teraz mam do pracy dosłownie rzut beretem.
Jeżeli już jesteśmy przy pracy, to zapewne ucieszy Was wieść, że przedłużyli mi umowę i do tego dostałam podwyżkę! Przy obecnych poborach, mogę już śmiało myśleć o jakimś fajnym systemie systematycznego oszczędzania. Kto wie, może nawet pokuszę się o kredyt na własne mieszkanie?
Odpowiem też na pytanie wyczytanie między linijkami Waszego ostatniego maila: między mną a Adamem układa się wspaniale. Nie wierzę, że straciłam tyle czasu z tym idiotą Robertem. Jak to dobrze, że w porę się opamiętałam i od niego odeszłam. Teraz naprawdę jestem szczęśliwa.
Trzymajcie się ciepło.
Wasza Ania

Kochani!
W pierwszych słowach mojego maila chciałabym serdecznie Was przeprosić, że nie udało mi się wyrwać w ten weekend. Adam zorganizował wycieczkę do Kazimierza i dowiedziałam się dosłownie w ostatniej chwili. Nie mogłam mu odmówić. Bardzo się postarał. Obiecuję, że w następnym mailu opiszę Wam wszystko ze szczegółami. Teraz niestety mam na to zbyt mało czasu. Za chwilę...

Drogi tatusiu!
Doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, że po śmierci mamy, zwłaszcza tak niespodziewanej, nie mogłam się pozbierać i potrzebowałam małej odskoczni, odcięcia się od wszystkiego - chciałeś, bym poszukała pomocy u jakiegoś specjalisty, lecz moje kolejne postępowanie było dla Ciebie szokiem. Pamiętam, że gdy przedstawiłam Ci Mateusza, nie byłeś przychylnie nastawiony do niego, gdyż twierdziłeś, że chłopak z patologicznej rodziny, który "kropka w kropkę jest jak jego tatuś" nie jest dla mnie, a ja zasługuję na kogoś lepszego. Pamiętam też, jak bardzo zależało mi, by udowodnić Ci, jak bardzo się mylisz! Decyzja o zamieszkaniu z nim to najlepsze co mogło mnie spotkać - patrząc z perspektywy czasu wiem, że nigdy tego nie będę żałować. Bo jak mogłabym żałować tego, że mam kochającego męża? Że mamy dwójkę cudownych, wspaniałych dzieci? Że powodzi nam się doskonale, niczego nie brakuje, a ja jestem szczęśliwa jak nigdy w życiu? Chciałabym, byś mógł dzielić ze mną moje szczęście, dlatego niecierpliwie oczekuję Twojej kolejnej wizyty.

Gorące pozdrowienia,
Twoja mała-duża córeczka.

Dorota czyta swój napisany w pośpiechu list, ocierając wierzchem dłoni spływające łzy. "Jeden wielki pic na wodę", pomyślała. Lecz co innego miała napisać? Że życie traktuje ją jak śmieć? Że mąż to człowiek, dla którego chlebem powszednim jest katowanie żony? Że jej dzieci rosną na chuliganów w stylu ojca, a ona za słaba jest, by móc to zmienić? Przecież nie powie mu, że każdy dzień to nieustanna walka. Walka z mężem, z wychowaniem dzieciaków, z rosnącymi długami, ze swoim nałogiem - alkoholizmem. Nie może, nie da rady, nie chce.
Wkłada list do koperty, adresuje ją dokładnie, chociaż wie, że nigdy jej nie wyśle - jest za słaba, by powiedzieć ojcu prawdę, lecz i za słaba na kłamstwo. Jest po prostu żałosna.

Drogi tatusiu!
Doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, że po śmierci mamy, zwłaszcza tak niespodziewanej, nie mogłam się pozbierać i potrzebowałam małej odskoczni, odcięcia się od wszystkiego - chciałeś, bym poszukała pomocy u jakiegoś specjalisty, lecz moje kolejne postępowanie było dla Ciebie szokiem. Pamiętam, że gdy przedstawiłam Ci Mateusza, nie byłeś przychylnie...

Kochani rodzice!
Kiedy wyjeżdżałam z domu, tutaj, do Niemiec, byłam pewna, że będzie mi się dobrze wiodło. Znajdę dobrą pracę i spędzę wspaniały czas z ukochanym, życie zmieni się całkowicie. Oczywiście miałam rację. Jest cudownie. Byłam u lekarza. W Polsce wykryto u mnie raka, ale tutaj wyniki powiedziały co innego i jestem całkowicie zdrowa... Zaszłam w planowaną ciążę i wybranek kocha mnie z całego serca, na pewno, jestem o tym przekonana... Myśleliście, że nie dam rady! Teraz widzicie jak dobrze zrobiłam! Cudowna praca, duże zarobki w tej... nowoczesnej firmie i wymarzone życie. Możecie powiedzieć innym jak wspaniale mi się wiedzie!

Pozdrawiam ciepło,
Wasza ukochana córka.

Kochani rodzice!
Kiedy wyjeżdżałam z domu, tutaj, do Niemiec, byłam pewna, że będzie mi się dobrze wiodło. Znajdę dobrą pracę i spędzę wspaniały czas z ukochanym, życie zmieni się całkowicie. Oczywiście miałam rację. Jest cudownie. Byłam u lekarza. W Polsce wykryto u mnie raka, ale tutaj wyniki powiedziały co innego i jestem całkowicie zdrowa... Zaszłam w planowaną ciążę i...

Drodzy Rodzice,

Siedzę sobie właśnie na werandzie mojej wilii, grzeję się w słońcu i wpatrując się w ocean piszę do Was ten list.
Kupiłam sobie ostatnio nowy samochód, piękny najnowszy egzemplarz ferrari, ale według mnie się nie sprawdza, wolę mój helikopter i przystojnego pilota, zamiast sama prowadzić taki grat. Zwolniłam się z pracy, praca jest dla plebsu sami przyznacie, tylko słabe osoby pracują, silne poświęcają się nic nie robieniu. Patrząc na mój codzienny plan zajęć jestem silniejsza niż Pudzianowski i Hardkorowy Koksu razem wzięci. Ale możecie być przez to dumni ze swojej córeczki.
Myślałam ostatnio o zmienieniu miejscu zamieszkania, ta willa mi się znudziła. I ogólnie ta wyspa, nic tu nie ma tylko moja posiadłość, i nic więcej. No ani nikogo więcej, no może oprócz mojego pilota Alvaro i służby. Ale nudno tutaj.
Chciałabym was tu ściągnąć, ale sami wiecie, że to będzie dla was zbyt drogo abyście mogli wydać pieniądze na wyjazd do mnie. Za to ja postaram się odwiedzić was, ale dopiero za kilka tygodni. A co tam u was?
Kocham Was!

Wasza Elizka

PS. To wszystko prawda Staruszkowie

Drodzy Rodzice,

Siedzę sobie właśnie na werandzie mojej wilii, grzeję się w słońcu i wpatrując się w ocean piszę do Was ten list.
Kupiłam sobie ostatnio nowy samochód, piękny najnowszy egzemplarz ferrari, ale według mnie się nie sprawdza, wolę mój helikopter i przystojnego pilota, zamiast sama prowadzić taki grat. Zwolniłam się z pracy, praca jest dla plebsu sami...