Nie spodziewałam się po sobie samej, że kiedykolwiek zgodzę się na randkę z osobą poznaną przez Internet , ale po miesiącu pisania - Łukasz wydawał się być dla mnie kimś więcej. Ciągle nalegał na spotkanie i w końcu mu uległam. Bardzo cieszyłam się na ten dzień, ale również byłam przejęta. Widzieliśmy się wiele razy na zdjęciach ,ale zobaczyć go na żywo to dopiero było wrażenie. Wchodząc do kawiarni od razu go poznałam. Na żywo był o niebo przystojniejszy, niż na zdjęciach . Przywitał mnie szerokim uśmiechem i posypało się wiele komplementów. Było bardzo miło ,rozmowa toczyła się bardzo swobodnie. Potem spacer po parku i wieczorny seans w kinie. To był naprawdę cudowny dzień , czułam się bezpiecznie. Na końcu jak na dżentelmena przystało zaproponował ,że odwiezie mnie do domu. W pewnym momencie zauważyłam ,że jedzie na drugą stronę miasta, a nie tam gdzie znajduje się mój dom. Zaczął się tłumaczyć, że bardziej zainteresowany jest mną ,niż drogą. Bardzo mi to schlebiało, ale za dobrze znałam tę część miasta. Gdy zadzwonił telefon , a on odebrał mówiąc „ Jesteśmy niedaleko”. Wiedziałam co się szykuje. Na pierwszym skrzyżowaniu, gdy zapaliło się czerwone światło otworzyłam drzwi i uciekłam. Wybiegł za mną. Byłam przerażona , gdy krzyczał ,że nie mam gdzie uciec. W jednej chwili pomyślałam „do domu Kasi”. Z krzykiem wbiegłam na jej podwórko, gdzie już od furtki rozlegało się szczekanie jej psa – Maksa. Na szczęście Łukasz wystraszył się psa i nie odważył się dalej iść za mną. Po chwili wybiegł ojciec Kasi, widząc mnie przestraszoną , zabrał mnie do środka. Ze strachem w oczach opowiedziałam im co się stało. Mama Kasi przytuliła mnie. Bałam się sama wracać do domu, więc przyjechał po mnie mój starszy brat. Wszystko skończyło się szczęśliwie, ale wiedziałam ,że gdybym nie uciekła, byłabym teraz w domu publicznym. Przyrzekłam sobie ,że nigdy więcej nie umówię się z obcym chłopakiem z Internetu. Mogę już nigdy więcej nie mieć tyle szczęście , co dziś.

Historia to fikcja.

Nie spodziewałam się po sobie samej, że kiedykolwiek zgodzę się na randkę z osobą poznaną przez Internet , ale po miesiącu pisania - Łukasz wydawał się być dla mnie kimś więcej. Ciągle nalegał na spotkanie i w końcu mu uległam. Bardzo cieszyłam się na ten dzień, ale również byłam przejęta. Widzieliśmy się wiele razy na zdjęciach ,ale zobaczyć go na żywo to dopiero było...

Lisa przebierała nogami, a jej wysokie obcasy stukały o podłogę. Dłonie pociły się ze zdenerwowania, w ustach czuła suchość. Ktoś ją nareszcie docenił jej talent i ciężką pracę. O sesji i wywiadzie dla tej gazety marzy każdy. Lisa nie mogła uwierzyć, że i ona dostąpi tego zaszczytu.
Najpierw sesja. Fotograf przywitał się krótko i kazał zachowywać się naturalnie. Potem zajęły się nią charakteryzatorki: oklepywały twarz różnej maści pudrami, dziobały w oczy, smarowały kleistą szminką usta. Fryzjerowi zdarzało się mocniej pociągnąć za włosy, ale nie pozwoliła sobie na najmniejszy grymas. Dopiero kiedy zobaczyła kostium lampka ostrzegawcza zapaliła się w jej głowie. Sukienka była piękna, biała z delikatnego, ale prześwitującego materiału. Lisa ociągała się przed jej przymierzeniem, ale fotograf wyjaśnił, że nie ma w tym nic zdrożnego, a niektóre gwiazdy pozują przecież nago. Dała się przekonać, sesja odbyła się już bez większych zgrzytów, tylko Lisa czuła się jakoś tak trochę nieswojo.
Humor poprawiło jej pojawienie się dziennikarki. Kobieta niewiele starsza od niej, z modnymi oprawkami na nosie i olbrzymim pierścionkiem na palcu. Włączyła dyktafon i zaczęła wypytywać o najróżniejsze rzeczy. Lisa mówiła wiele, w końcu mogła pokazać fanom jaka jest naprawdę. Po koniec wywiadu zachrypła. Dziennikarka podziękowała i obiecała przysłać tekst do autoryzacji.
Numer ukazał się na początku miesiąca. Lisa dumna pognała do pobliskiego kiosku. Miała szczęście, że tego dnia włożyła okulary przeciwsłoneczne. Pani w kiosku rzuciła w jej kierunku gazetę. Lisa spojrzała na okładkę i zrozumiała co tak bardzo uraziło kobietę. Poczuła jakby ktoś uderzył ją tępym obuchem w głowę. Zapłaciła i pędem pognała do domu.
Zgodnie z umową jej zdjęcie trafiło na okładkę. Ale Lisa nie poznała samej siebie. Spojrzenie wyrażało pogardę dla całego świata, poza świadczyła o wysokim mniemaniu. I ta prześwitując sukienka. Lisa opanowała mdłości i przerzuciła kartki w poszukiwaniu wywiadu. Zajmował dwie strony. Z każdym czytanym słowem czuła rosnącą wobec siebie odrazę. Dziennikarka poprzekręcała większość jej wypowiedzi. Wynikało z nich, że Lisa gardzi swoją rodziną ze wsi, ma się za wielką gwiazdę, której każdy powinien kłaniać się w pas, a od mężczyzny oczekuje tylko grubego portfela. Zanosząc się płaczem podarła gazetę na strzępy.
Po sprawie w sądzie ukazało się sprostowanie, ale plama na reputacji pozostała. Wspaniale zapowiadająca się kariera Lisy dobiegła końca zanim się jeszcze zaczęła.

Lisa przebierała nogami, a jej wysokie obcasy stukały o podłogę. Dłonie pociły się ze zdenerwowania, w ustach czuła suchość. Ktoś ją nareszcie docenił jej talent i ciężką pracę. O sesji i wywiadzie dla tej gazety marzy każdy. Lisa nie mogła uwierzyć, że i ona dostąpi tego zaszczytu.
Najpierw sesja. Fotograf przywitał się krótko i kazał zachowywać się naturalnie. Potem...

Z pozoru niewinna, a nawet głupia zabawa mogła zakończyć się tragicznie. A było to około dziecięciu lat temu…
Pewnego letniego popołudnia razem z bratem postanowiliśmy pojechać rowerami do lasu.
- Wiesz co słyszałem od Grześka? W lesie koło tego rozwalonego drzewa stoi taka drewniana chatka. I tam sataniści zrobili sobie miejsce na czarne msze. Jedziemy sprawdzić?
- A pewnie! Czemu nie!?
I tak nudząc się strasznie w naszym miasteczku i chcąc zapewnić sobie chwilę rozrywki wyruszyliśmy na spotkanie z przygodą. Najpierw oczywiście trzeba było przebrnąć prze ciąg tłumaczeń u rodziców, czyli gdzie i po co jedziemy. Później problemy typowo techniczne: nie działa lampa, hamulec jest zbyt mocny i odpada błotnik…. Ale dla chcącego nic trudnego.
Jadąc do naszego „szatańskiego” miejsca nigdy nie pomyślelibyśmy, ze nasza przygoda tak się zakończy. Wjeżdżając w las zaczęło się ściemniać. Gdy dojechaliśmy na miejsce było już naprawdę szaro.
- To wchodzimy siostra! – rzekł Kuba.
- Ok. Wchodzimy. – odparłam.
Weszliśmy do przedsionka. Zobaczyliśmy tam różne świeczki, potłuczone butelki, materac i pełno różnych innych klamotów. Wchodząc dalej doleciał nas odór uryny i bardzo na czasie - śmieci bio. I nagle zza rogu wyskoczył jakiś mężczyzna.
- Co wy tutaj robicie? – krzyknął i zaczął wymachiwać do nas pękniętą butelką.
- Szukamy satanistów – odparł Jakub i zaraz pożałował swojej reakcji.
- Ja wam dam satanistów. Durne dzieciaki. Zabierajcie się stąd póki jestem miły. Bo jak nie to was spiorę na kwaśne jabłko. Jeszcze raz tu przyjdziecie, a już więcej nie spotkacie swoich rodziców.
Po takim przywitaniu zaczęliśmy się drzeć jak opętani i uciekać przed siebie jak szybko się tylko dało. Wskoczyliśmy na rowery i w ciągu dziesięciu minut znaleźliśmy się powrotem na drodze do domu. Oczywiście nic nie powiedzieliśmy rodzicom, ale też nigdy więcej nie zapuściliśmy się w tamtą część lasu. Nawet po tylu latach…

Z pozoru niewinna, a nawet głupia zabawa mogła zakończyć się tragicznie. A było to około dziecięciu lat temu…
Pewnego letniego popołudnia razem z bratem postanowiliśmy pojechać rowerami do lasu.
- Wiesz co słyszałem od Grześka? W lesie koło tego rozwalonego drzewa stoi taka drewniana chatka. I tam sataniści zrobili sobie miejsce na czarne msze. Jedziemy sprawdzić?
- A...

To miał być strzał w dziesiątkę. Praca miała okazać się tą wymarzoną. O jakiejkolwiek pomyłce nie było mowy. Przywitała nowy początek z dumną satysfakcją i szturmem wtargnęła do wydawnictwa, do którego od dawna aspirowała. Jej praca polegała na sprawdzaniu materiałów, mających zostać opublikowanych, recenzowaniu ich czy poddaniu wnikliwej korekcie. Szczególność pracy przejawiała się w tym, że pojawiała się w niej raptem parę razy w miesiącu. Pierwsze półrocze minęło jej szybko i bez komplikacji. Z domu jednak wychodziła rzadko, pokój zaległy książki i materiały. W kolejnym zaczęła odczuwać potworną i wiążącą nudę, która roztaczała w jej głowie przeróżne projekcje. Powzięte decyzje nigdy jednak nie zdołały przepoczwarzyć się w czyny i jej głowa pełna była larw, które nigdy nie miały rozwinąć skrzydeł i się ubarwić. Obwiniała się za lenistwo i pracowała ponad miarę, by uczynić zadość swojej domniemanej bezczynności. Przy tym nie zaniedbała się, wszystko w niej i dookoła niej było bez mała perfekcyjne. Stopniowo zauważyła, że był tylko jeden dzień. Ciągnął się nieprzerwanie i zaczynał raz po raz, zawsze taki sam. Czas przestał istnieć. Pory dnia straciły na znaczeniu. Przestała odżywiać się regularnie, a każda potrawa miała smak kanapek z serem. Ta dziwna choroba atakowała powoli, z ukrycia, obejmując całe jej ciało i umysł. Jej ciało jak gdyby przystosowało się do ciasnej przestrzeni, w jakiej przyszło jej żyć. Wyciągnęła się w sobie cała jak luneta, a twarz nabrała dziwnie pięknego, nieobecnego wyrazu. Stała się piękna w jakiś niedostępny, nadnaturalny sposób. Jakaś niewidzialna ręka nakryła kloszem cały jej świat. Nawykła do ciszy.

To miał być strzał w dziesiątkę. Praca miała okazać się tą wymarzoną. O jakiejkolwiek pomyłce nie było mowy. Przywitała nowy początek z dumną satysfakcją i szturmem wtargnęła do wydawnictwa, do którego od dawna aspirowała. Jej praca polegała na sprawdzaniu materiałów, mających zostać opublikowanych, recenzowaniu ich czy poddaniu wnikliwej korekcie. Szczególność pracy...

To była jesienna miłość.
Poznałam go pod pubem "Harry", gdy po jakiejś pijackiej bójce, znalazłam go leżącego na chodniku. Z jego nosa powoli sączyła się krew, brudząc kaszmirowy sweter. Pomogłam mu wstać i powoli poszliśmy razem na pobliską ławkę. Nie czułam od niego alkoholu. Pewnie zaczepiły go jakieś moczymordy jak tędy przechodził- pomyślałam.
Wyjęłam chusteczkę z torebki i zaczęłam delikatnie wycierać jego twarz. Zapytałam się, jak mu na imię. Spojrzał na pub i odpowiedział "Harry" z zawadiackim błyskiem w oku. Uśmiechnęłam się. Tak zaczęła się nasza przygoda.
Spotykaliśmy się codziennie w parku po osiemnastej. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. O rzeczach ważnych i mniej ważnych.
Gdy mówił o sobie, zauważyłam, że wtedy jego oczy przybierają barwę zimnego szmaragdu. Jego melancholijny głos, odbijał się od drzew. Jeszcze wtedy o tym nie wiedziałam, ale Harry zostawił trwały ślad w moim sercu. Był inny niż wszyscy. Żył wraz ze światem, ludźmi lecz jakby oddzielał go jakiś mur. Samotny. Czułam między nami więź. Nie był moim chłopakiem, może nawet nie zaliczałam go do przyjaciół, lecz bardzo mnie do niego ciągnęło. Miłość? Obsesja?
Po miesiącu spotkań, gdy leżałam w swoim pokoju, wpadłam na jedną ważną myśli- Jak on ma naprawdę na imię? Gdzie jego rodzina?
I gdy spotkaliśmy się na następny dzień, już nie zdążyłam zadać mu tych pytań.
Zauważyłam go, siedzącego na "naszej" ławce. Miał wystraszony wzrok. Podczas gdy podchodziłam i byłam coraz bliżej, on bezgłośnie mówił "Uciekaj, Uciekaj!". Przystanęłam w miejscu. "Już!" Prawie krzyknął. Moje nogi pędziły jak szalone. Kiedy minęłam pierwszy zakręt, schowałam się za nim. Powoli wychyliłam się. Jakieś zbiry zaczęły go bić. Krzyczeli "Gdzie towar?! Gdzie towar k....?!". Kopali go po brzuchu. Harry wił się z bólu. Przez łzy i wymioty odpowiadał "Nie wiem, naprawdę nie wiem!".
Przestali. Rzucili go na trawę i na odchodne splunęli na niego. Poczekałam chwile, a potem z całych sił biegłam by dostać się do niego. Leżał w kałuży krwi. Miał zmasakrowane ciało. Jego piękne, szlachetne rysy zostały przesłonięte czarną krwią.
Wychrypiał "Mam na imię Jared". Potem pokazał opuchniętym palcem na kieszeń kurtki. Wyjęłam z niej pamiętnik. Mrugnął ostatni raz swymi zielonymi oczyma i na zawsze pogrążył się w otchłani ciemności. Między moim palcami, czułam jego kruczoczarne włosy. Pocałowałam „Harrego” mocno w czoło. Przytuliłam go do piersi i czekałam aż zdarzy się cud. Był moim osobistym, kochanym, niezwykłym Potterem.
Gdy teraz siedzę na starej sofie i myślę o tym magicznym facecie, zastanawiam się ile wtedy o nim nie wiedziałam. Okazało się, że był dilerem. Dlatego go pobili pod pubem. Matka umarła podczas porodu a ojciec został alkoholikiem po jej śmierci. W pamiętniku znalazłam opis jego rodzicielki.
„Ojciec zawsze mówił, że mam po niej włosy. Była jak Królewna Śnieżka. Z uwagą w zielonych oczach słuchała świata. Gdy obracała się podczas tańca i gdy włosy fruwały wokół jej postaci , twierdziła, iż to nie ona się kręci, tylko świat wokół niej. To ja jestem słońcem co uszczęśliwia Ciebie, drogi Patricku- tak powiadała”
„Urodziła Ciebie na swoją podobiznę. Oddała Ci swoją urodę. Jesteś jak ona. Zniszczyłeś moją Lily. Moją kochaną, zaczarowaną Lily”
Na ostatnich kartkach pamiętnika napisał, iż wiedział, że tak skończy się jego życie.
„Kocham Cię i nawet jak umrę, postaram się byś zawsze była szczęśliwa. Bo to co nie widoczne dla oczu, to widoczne dla serca”

Ta niecodzienna historia pokazała mi jak można zniszczyć ludzkie życie. Choć dalej kocham Jareda i modlę się do niego, żałuję, iż nie zaufał mi.
Jego historia pokazała mi jak czasami bywają destrukcyjni rodzice. Jego ojciec zniszczył go. Przez jego nienawiść do świata nie nauczył syna kochać i pokazywać uczuć.
Żegnaj mój Aniele Stróżu.

To była jesienna miłość.
Poznałam go pod pubem "Harry", gdy po jakiejś pijackiej bójce, znalazłam go leżącego na chodniku. Z jego nosa powoli sączyła się krew, brudząc kaszmirowy sweter. Pomogłam mu wstać i powoli poszliśmy razem na pobliską ławkę. Nie czułam od niego alkoholu. Pewnie zaczepiły go jakieś moczymordy jak tędy przechodził- pomyślałam.
Wyjęłam chusteczkę z...

Tego dnia wszystko działo się normalnie. Wieczorem usiedliśmy i zaczęliśmy grać w chińczyka. Około dwudziestej mama wygoniła nas, mówiąc, że ma coś ważnego do roboty. Wzięłam piżamę i poszłam do łazienki. W tym samym czasie Niko wybiegł jak burza ze swojego pokoju i wpadł do łazienki. Zaczęłam krzyczeć, że dziewczyny mają pierwszeństwo, mieszkam tu dłużej. Po kilku minutach zrezygnowałam i przykucnęłam przy ścianie. Długo mu zeszło, ale w końcu wyszedł z tej cholernej łazienki.
- No nareszcie! - Wstałam gwałtownie, a świat zawirował. Wszystko widziałam jak przez mgłę. Nie mogłam ustać na nogach. Niko mnie złapał, żebym nie upadła, a potem delikatnie mnie posadził przy ścianie.
- Mamo! - Krzyknął i zbiegł po schodach. Po chwili oboje byli z powrotem przy mnie.
- Ami, jak się czujesz? - Spytała mama. Chciałam odpowiedzieć, ale jakoś nie mogłam ułożyć logicznego zdania. W głowie mi huczało. - Mikołaj, chodź. Pomożesz mi zanieść ją do łóżka. - Mama wzięła mnie za ręce, a brat za nogi. Szli bardzo wolno i zatrzymywali się co jakiś czas, ale w końcu doszli do mojego pokoju. Zostały jakieś trzy kroki do łóżka i właśnie wtedy mnie upuścili. Uderzyłam głową o kant szafki nocnej. Pociemniało mi przed oczami. Słyszałam jak mama i brat mnie przepraszają, i chyba o coś pytają, ale ich nie widziałam.
Potem widziałam tylko ciemność, nie potrafiłam się ruszać, nawet palcem, ale słyszałam wszystko głośno i wyraźnie. Najpierw rozmowę mamy z lekarzami w karetce, potem rozmowę samych lekarzy, mamę przepraszającą mnie, za to, że mnie upuściła.

Tego dnia wszystko działo się normalnie. Wieczorem usiedliśmy i zaczęliśmy grać w chińczyka. Około dwudziestej mama wygoniła nas, mówiąc, że ma coś ważnego do roboty. Wzięłam piżamę i poszłam do łazienki. W tym samym czasie Niko wybiegł jak burza ze swojego pokoju i wpadł do łazienki. Zaczęłam krzyczeć, że dziewczyny mają pierwszeństwo, mieszkam tu dłużej. Po kilku minutach...

Sobota. Godziny popołudniowe. Zatłoczony parking przed galerią handlową.
- Czy mogłaby mi pani pomóc? Sam sobie nie poradzę z drzwiami. – Mężczyzna ma prawą rękę w gipsie, w lewej trzyma jakiej pakunki. Uśmiecha się przepraszająco i wskazuje na zaparkowanego w pobliżu „garbusa”.
Przez chwilę uważnie wpatruję się w trzydziestoparolatka posyłającego mi iście hollywoodzki uśmiech.
- Nie sądzę – oświadczam ponuro. - Tu jest Polska, a pan się pod amerykańskiego mordercę podszywasz? – Moja irytacja narasta z każdą sekundą.
- Yyyy. O czym pani mówi? – Uśmiech nadal nie znika z oblicza rozmówcy.
- Będziesz się pan tłumaczył policji. – Wyciągam telefon z furią.
- Proszę tego nie robić – wykrzykuje spanikowany. Ściąga gips. Z kieszeni wyjmuje legitymację. - Jestem dziennikarzem, chciałem tylko sprawdzić czy mechanizm, którego używał Ted Bundy…
Patrzę na mężczyznę z nieukrywaną pogardą. W telefonie odzywa się dyspozytor.
- Chciałam złożyć doniesienie o możliwości popełnienia przestępstwa. Podaję numery auta…
*
Wypuszczono go po czterdziestu ośmiu godzinach. Byłam piątą „ofiarą” w ciągu półtorej godziny. Spośród czwórki moich poprzedniczek, dwie zostawiły numery telefonów, a jedna nalegała na podwiezienie. Jak autor przyznał w artykule, moja „przesadzona” reakcja ciekawie wpłynęła na wyniki - eksperyment miał trwać do zamknięcia galerii. Pochwalił moją „obywatelską postawę”. Jednak na miejscu policji miałabym gościa na oku, być może tworzy sobie idealne alibi. Wolę być żywą paranoiczką niż martwą naiwniaczką.

Sobota. Godziny popołudniowe. Zatłoczony parking przed galerią handlową.
- Czy mogłaby mi pani pomóc? Sam sobie nie poradzę z drzwiami. – Mężczyzna ma prawą rękę w gipsie, w lewej trzyma jakiej pakunki. Uśmiecha się przepraszająco i wskazuje na zaparkowanego w pobliżu „garbusa”.
Przez chwilę uważnie wpatruję się w trzydziestoparolatka posyłającego mi iście hollywoodzki...

Jak w większości tego typu opowiadań było pięknie. Także Panie i Panowie, zapraszam na opowieść!
Pewnego razu, w pewnym mieście pewna dziewczynka, który była bardzo ciekawy świata zastanawiała się, jak tu poszerzyć swoją wiedzę. Odpytała wszystkich ludzi w okolicy, którzy mogli jej opowiedzieć coś ciekawego. Każdego dnia zastanawiała się, co jeszcze mogła zrobić. Nagle odkryła ją. Poprosiła mamę, żeby jej o tym opowiedziała. A mama to zrobiła. Opowiedział o książkach. O rzeczy, która jest w stanie zmienić pogląd na świat jednym cytatem, słowem. O rzeczy, która sprawi, że nic wokół nie będzie cię interesować, bo jeśli trafisz dobrze, nie zaśniesz, póki nie skończysz. I dziewczynka chcąc nie chcąc, zaczęła uczyć się czytać. Szło jej to dość opornie, ale dla chcącego nic trudnego! Każdego dnia po przedszkolu siadała i zaczytywała się w baśniowym świecie. Mama cieszyła się, że córka jak ona podziela jej pasję.
Czytała i marzyła, jakże wspaniale byłoby stać się Kopciuszkiem czy Śnieżką! Mama śmiała się, że wcześniej jej córka znajdzie księcia niż pójdzie do szkoły. I tak się stało. Dziewczynka nie odzywała się do nikogo, niewiele też jadła. ,,A co jeśli zrobię coś źle i mój książę się na mnie obrazi?”- odpowiadała błaganiom matki. Pewnego dnia poszła nad zamarznięte jezioro, bo chciała zobaczyć, czy może jest tam złota rybka, która oczekuje jej pomocy, by potem spełnić największe marzenie o księciu. Ciało odnaleziono dwa dni później, gdy zrozpaczona matka przypomniała sobie o ulubionym miejscu córki.

Na szczęście moja historia skończyła się na pierwszym akapicie.

Jak w większości tego typu opowiadań było pięknie. Także Panie i Panowie, zapraszam na opowieść!
Pewnego razu, w pewnym mieście pewna dziewczynka, który była bardzo ciekawy świata zastanawiała się, jak tu poszerzyć swoją wiedzę. Odpytała wszystkich ludzi w okolicy, którzy mogli jej opowiedzieć coś ciekawego. Każdego dnia zastanawiała się, co jeszcze mogła zrobić. Nagle...

Spotkanie w Macdonaldzie.
Odszukałam jego twarz,od razu nie zauważyłam pudła które ze sobą wlecze,zasiedliśmy do stolika,przy samych drzwiach gdzie co rusz powiewało zasmrodzonym powietrzem śląskiego miasta.Po prawej od nas kobieta starała się dogodzić wybrednemu bachorowi kursując niczym krążownik między stolikiem a kasą po wywrzeszczaną kanapkę.
-Powiedz mi właściwie Bartek co to za zwierz?-moją uwagę przykuła papuga siedząca w transporterze dla kota.
Błagalny blask w jego oczach,zbyt głośne przełknięcie śliny na tle rozchichotanych nastolatek-nie wróżyło dla mnie niczego dobrego.
-Zawsze mogłem na tobie polegać,babcia z dziadkiem jadą do sanatorium a mi rozkazali zająć się Ptysiem,a ja-zająknął się na widok mojej rzednącej miny-wiesz że od dawna planowałem tygodniowy wypad z Kasią w góry,błagam cie zaopiekuj się nim?To tylko tydzień,żarcie i cała reszta jest w środku.Poradzisz sobie,to aniołek.
-Czego nie robi się dla przyjaciół.
Z odpowiedzią będącą równocześnie dręczącą mnie myślą,w drodze powrotnej wyklinaną komunikacją miejską,dotarłam do domu z nieco chudszym portfelem,z racji faktu że Ptyś powinien posiadać bilet-albo jako zwierze albo jako bagaż, co uzmysłowił mi nadany mandat.
W progu powitały mnie moje kociaki,Lenox i Mali,zaciekawione spoglądały do środka transporterka,z którego po kilku chwilach uwolniłam ogromnego przedstawiciela Kakadu.
Zostawiłam ich samych tylko na chwilę.
Gdy weszłam do salonu,zwabiona odgłosami,przeraził mnie widok.Mali schowała się pod stołem wśród rozsypanej ziemi doniczkowej,pokój usłany był skrawkami materiałów których w takim stanie nie potrafiłam rozpoznać.Powędrowałam spojrzeniem w kierunku okna,gdzie Lenox z wystającymi z pyszczka białymi piórkami toczył zacięty bój z Ptysiem-Aniołkiem.Od razu było widać miażdżącą przewagę ptaszyska,które raz po raz dziobiąc wyrywało spore pęki sierści z głowy kocurka. Doskoczyłam do dwójki w momencie kiedy Ptyś wskoczył na grzbiet kota obierając sobie za cel cudne ślepia Lenox'a.

Bartek po tygodniu odebrał odmienionego(zresocjalizowanego) Ptysia, ku uciesze moich kotów,a ja przez długi czas nie potrafiłam znieść wzroku swojego chłopaka,który nie wierzył że moje podrapane ciało to pozostałości po walce z Ptaszyskiem.

:)

Spotkanie w Macdonaldzie.
Odszukałam jego twarz,od razu nie zauważyłam pudła które ze sobą wlecze,zasiedliśmy do stolika,przy samych drzwiach gdzie co rusz powiewało zasmrodzonym powietrzem śląskiego miasta.Po prawej od nas kobieta starała się dogodzić wybrednemu bachorowi kursując niczym krążownik między stolikiem a kasą po wywrzeszczaną kanapkę.
-Powiedz mi właściwie...

Pierwszy dzień ogólniaka. Wiadomo, nowi ludzie, nowa klasa. Chciałam poznać każdego i mieć z nimi od początku dobry kontakt. Wśród obecnych był pewien chłopak, trzymał się na uboczu, z nikim nie rozmawiał tylko się przyglądał. A że mam dobre serce, zrobiło mi się go szkoda więc podeszłam i rozpoczęłam rozmowę. Wydawał się spokojny, sympatyczny. Po paru dniach zauważyłam, że ciągle się mi przygląda, łazi za mną krok w krok. Pomyślałam: spoko, nie ma przyjaciół, więc chce mieć chociaż ze mną kontakt. Jednak po jakimś czasie zaczęło się to robić irytujące. Starałam się go unikać. I to go chyba zdenerwowało. Zaczęły się głuche telefony. Czekając na autobus do domu widziałam jak stoi w oddali i przypatruje mi się uporczywie... Bałam się strasznie, bo gdzie byłam ja, tam zaraz kręcił się on i nie ważne czy to było w szkole czy poza nią... Nigdzie nie chodziłam sama. Gdy chciałam z nim o tym porozmawiać uśmiechał się tylko i odchodził bez słowa. Nie chciałam z tego robić jakiejś afery ale bałam się go bardzo. Na szczęście zawsze mogłam liczyć na dwóch kolegów z klasy. Byli moją, że tak powiem, "obstawą" :) Przez 3 lata szkoły sytuacja się nie zmieniała. Dopiero rok po maturze przestałam go widywać, chociaż powiem szczerze człowiek do tej pory rozgląda się za uporczywie przypatrującymi się sobie oczami...

Pierwszy dzień ogólniaka. Wiadomo, nowi ludzie, nowa klasa. Chciałam poznać każdego i mieć z nimi od początku dobry kontakt. Wśród obecnych był pewien chłopak, trzymał się na uboczu, z nikim nie rozmawiał tylko się przyglądał. A że mam dobre serce, zrobiło mi się go szkoda więc podeszłam i rozpoczęłam rozmowę. Wydawał się spokojny, sympatyczny. Po paru dniach zauważyłam, że...