Niewielki otwór lśnił czernią. Ciekawość była silniejsza od strachu Alicja zajrzała, więc w głąb dopiero co odkrytej szczeliny. Znajdująca się na końcu tunelu biała plamka pojawiała się i znikała, aż w końcu dziewczynka zdała sobie sprawę, że po drugiej stronie ktoś przyciska oko do tajemniczego otworu.
- Halo! – krzyknęła, a jej głos powalił przestraszone stworzenie na ziemię. Przez chwilę widziała jedynie nikłe światło, potem jednak plamka wróciła na swoje miejsce.
- Jak masz na imię? – zapytała Alicja.
- Rie – opowiadała plamka gwałtowanie mrugając. Imię było nieznane, obce.
- Nie powinieneś wychodzić za Mur Rie – Alicja naśladowała stanowczy głos matki. – Mieszkają tam potwory. Łapią dzieci wielkimi szponami…
Alicja zadrżała przypinając sobie historie opowiadane przez dorosłych i starsze dzieci. Rie milczał, a gdy przemówił jego głos cichy głos drżał:
- Nie ma potworów za murem.
Alicja próbowała zaprotestować.
- Moja mama…
- Mieszkam tu – przerwał jej Rie. – W piątym domu na wschód od czerwonego drzewa Iskierte, z którego żywicy tata robi słodki sok.
- Kle! Sok kle z drzewa Kleyana – bo jego żywica jest gęsta i lepka i skleja wszystko wokół…
- Iskierte znaczy błysk. Czy widziałaś kiedyś jak małe listki Iskierte lśnią w zachodzącym słońcu?
- Mój tata mówi, że to dzięki wydzielinie, którą produkuje drzewo – Alicja była dumna, że może pochwalić się swoją wiedzą.
Kie zaśmiał się.
- Gdy słońce zachodzi Iskierte płacze z tęsknoty za promieniami słońca ogrzewającymi żywicę płynącą między jej wysuszoną korą.
- To ładne Kie – powiedziała Alicja z uśmiechem.
Alicja chciała spytać jak wygląda świat za Murem, niespodziewany huk sprawił jednak, że ze strachem odskoczyła od ściany i pobiegła w stronę miasta. Zajęci swoimi sprawami mieszkańcy nie zwracali uwagi na dobiegające zza muru grzmoty i Alicja poczuła, że tylko ona słyszy przerażający łomot. Na wielkim telebimie w centrum miasta mężczyzna w mundurze ogłaszał sukces akcji usunięcia nielegalnych osad Ropiów położonych blisko Muru. Dreszcz przebiegł ciało Alicji, gdy generał stwierdził, że potwory zza muru nie stanowią już zagrożenia. Patrzyła jak ogień pochłania kolejne domy, a płomienie obejmują stojące w centrum osady czerwone drzewo. Małe listki błyszczały w blasku ognia, a potem spalały się pozostawiając jedynie cienką smugę dymu. Złoty śluz kapał spod łamiącej się kory i Alicja poczuła, że po jej policzkach płyną krople tak gęste jak łzy Iskierte.
Nie ma potworów za Murem – szepnęła.

Niewielki otwór lśnił czernią. Ciekawość była silniejsza od strachu Alicja zajrzała, więc w głąb dopiero co odkrytej szczeliny. Znajdująca się na końcu tunelu biała plamka pojawiała się i znikała, aż w końcu dziewczynka zdała sobie sprawę, że po drugiej stronie ktoś przyciska oko do tajemniczego otworu.
- Halo! – krzyknęła, a jej głos powalił przestraszone stworzenie na...

Spotkali się pięknego,majowego dnia.Zakochali od pierwszego wejrzenia.Jednak dzielił ich pewien mur,który doprowadził do tragedii.
Ona- piękna,jasnowłosa dziewczyna,na czwartym roku studiów prawniczych,z dobrego domu,szukająca przygód.On-wysoki,dobrze zbudowany,mechanik samochodowy,z ubogiej rodziny,pragnący poznać tą jedyną.Jednak nie na darmo mówi się,że przeciwieństwa się do siebie przyciągają.Początkowo spotykali się w knajpce obok warsztatu,w którym pracował.Ukrywała to,że ma bogatych rodziców,jej ojciec jest sędzią,a matka-panią adwokat.Zawsze,gdy chciał,by przedstawiła mu rodziców,kłamała,że mają pilne zebrania,są w delegacji.On to rozumiał.Ufał jej bezgranicznie.Chodzili ze sobą od ponad roku. On był z nią szczęśliwy,ale ona wiedziała,że ich związek musi się skończyć z powodu dzielących ich dwóch,różnych światów.Nie potrafiła go dłużej oszukiwać.W rocznicę ich poznania postanowiła wyjawić mu prawdę.Zakończyła ten związek,który uważała, że jest bez przyszłości.On cierpiał.Bardzo.Nie umiał sobie z tym poradzić.Chciał skończyć ze sobą.I zrobił to.Popełnił samobójstwo skacząc z mostu.Po tym zdarzeniu ona oszalała z rozpaczy.Przez jej decyzję,osoba,którą kochała,odebrała sobie życie.Wiedziała,że gdyby wcześniej powiedziała rodzicom,kazali by jej ten związek zakończyć.Zrobiła to sama,nieświadoma,że przez to skrzywdzi człowieka i też siebie.To poczucie winy zostało w niej na całe życie...


Na tym przykładzie chciałam pokazać,jak wygląda życie osób, żyjących po dwóch stronach muru.Nie od przyjęcia jest brak tolerancji rodziców dziewczyny.Ukrywała swoją miłość przed nimi.Gdyby się o tym dowiedzieli wyśmiali by ją i kazali z nim zerwać.
Sami wiemy z życia,że rodziny z wyższych sfer często uważają biedniejszych od siebie za patologię. A przecież to, że ludzie mają mniej pieniędzy, to nie znaczy że są jacyś gorsi.Pieniądze w życiu nie są najważniejsze.Co prawda dają szczęście, ale nie tak duże jak prawdziwe uczucie...
Pamiętajmy,że będąc z kimś w związku, musimy uważać na uczucia drugiej osoby.Nie rańmy siebie nawzajem.
Aby nasza historia nie skończyła się tak jak ta w przykładzie...

Spotkali się pięknego,majowego dnia.Zakochali od pierwszego wejrzenia.Jednak dzielił ich pewien mur,który doprowadził do tragedii.
Ona- piękna,jasnowłosa dziewczyna,na czwartym roku studiów prawniczych,z dobrego domu,szukająca przygód.On-wysoki,dobrze zbudowany,mechanik samochodowy,z ubogiej rodziny,pragnący poznać tą jedyną.Jednak nie na darmo mówi się,że przeciwieństwa...

- Psze pana, mogę jakoś pomóc?- mały chłopczyk z zaciekawieniem obserwował młodego mężczyznę.
- Nie, odejdź, nie widzisz, że buduję mur? Zresztą co ty o tym wiesz?- prychnął mężczyzna.
- No nic, ale mój tata zawsze powtarzał, że należy pomagać innym.
- Najbardziej pomożesz jak wreszcie sobie pójdziesz.
- Dlaczego pan to robi? – chłopiec usiadł na trawie puszczając mimo uszu ostatnie słowa i dalej przyglądał się pracującemu człowiekowi.
- Buduję, bo buduję. Nie twój interes.
- A czemu każda z tych cegieł jest popisana?
- Daj mi święty spokój! Rodzice nie mówili ci, że nie rozmawia się z nieznajomymi?
- Ale ja pana znam. Pan jest Benny Frost. We wsi mówią że jest pan wariatem, ale nieszkodliwym.
- To skoro tyle o mnie wiesz, czemu jeszcze tu jesteś?
- Nudzi mi się. Mój tata zawsze mówił, że nie należy wierzyć plotkom. Pobawi się pan ze mną w chowanego?
- W chowanego wolę bawić się sam. A ten mur to moja kryjówka.
- Ale przecież każdy znajdzie ten mur, jest duży i gruby. Trudno go nie zauważyć.
- Wiem, jednak nikt oprócz mnie nie będzie potrafił wejść do środka.
- Będzie się pan nudził, tak sam za murem. Mogę czasem przyjść i pana odwiedzić.
- Nie będę się nudził. Większość czasu zajmie mi rozmyślanie nad cegłami. Na każdej z nich zapisana jest krzywda, której doznałem od ludzi. Niektóre się powtarzają, ale podpisane są imieniem i nazwiskiem danej osoby bym nie zapomniał, kto mi to uczynił.
- Mój tatuś zawsze powtarzał, że należy żyć dniem dzisiejszym, nie przeszłością.
- To skoro ten twój tatuś jest taki mądry to idź do niego i mi nie przeszkadzaj. Mur się sam nie postawi.
- Mojego taty już tu nie ma. Czasem mnie odwiedza jak śpię i tłumaczy mi wiele rzeczy. Mówi bym nie był smutny, ponieważ zawsze jest przy mnie i się mną opiekuje. Nie chce bym się martwił i płakał, bo złe rzeczy się zdarzają a zawsze należy iść dalej szukając szczęścia nawet w najgorszych sytuacjach. To mogę w końcu panu pomóc czy nie?
- Hmm wiesz, w sumie przydałaby mi się pomoc. Chcę zburzyć mur.
- Dlaczego?
- Bo chcę budować drogę, a nie więzienie.
- A dokąd ta droga ma prowadzić?
- Tego jeszcze nie wiem.

- Psze pana, mogę jakoś pomóc?- mały chłopczyk z zaciekawieniem obserwował młodego mężczyznę.
- Nie, odejdź, nie widzisz, że buduję mur? Zresztą co ty o tym wiesz?- prychnął mężczyzna.
- No nic, ale mój tata zawsze powtarzał, że należy pomagać innym.
- Najbardziej pomożesz jak wreszcie sobie pójdziesz.
- Dlaczego pan to robi? – chłopiec usiadł na trawie puszczając mimo...

W mieście, którego nazwy już nie pamiętam usłyszałam kiedyś przed laty niesamowitą historię o losie dwóch małych chłopców, którzy nigdy nie widzieli swoich twarzy, lecz ta drobnostka nie mogła stanąć na przeszkodzie prawdziwej przyjaźni.
Zacznijmy od początku.
I.
-Kochanie to twój pierwszy dzień w nowej szkole, więc postaraj się nie przynieść mi wstydu jak poprzednio. Już raz musieliśmy się przeprowadzać przez ciebie. Rozumiesz?
-Tak mamusiu, będę grzeczny.
Elegancka i piękna kobieta o włosach koloru promieni słońca i równie olśniewającym uśmiechu pocałowała blond loczki chłopca i równie szybko odeszła ulicą w kierunku dzielnicy dla bogaczy. Dziecko przez chwile patrzyło jak matka odchodzi, a następnie pobiegł szybko do nowej szkoły.
II.
-Mamo idę się bawić!- Krzyknął ciemnowłosy chłopiec w brudnych i lekko potarganych ubraniach.
-Dobrze, ale uważaj na siebie synku.
-Zawsze uważam.
Biegł obok zniszczonych, starych kamienic, które tylko w jednym szczególe nie przypominały jego mieszkania. Ponieważ w nim zawsze panowała miłość i spokój mimo, że jego rodziców nie było już stać na jedzenie.
III.
Mur jeden z wielu w okolicy, niczym się nie wyróżniał, lecz od wschodniej jego strony siedział chłopiec o włosach koloru złota, a od strony zachodniej ciemnowłosy.
-Chciałbym znaleźć przyjaciela. –Powiedzieli równocześnie.
-Ktoś tu jest?- Zapytał przestraszony jasnowłosy chłopiec.
-Tak, to ja.
-Jaki ja?
-Martin, a ty jak masz na imię? –Zapytał mówiąc do muru.
-Tom.
-Cześć Tom.
-Cześć.
-Ile masz lat?
-Osiem, a ty?
-Ja mam siedem.
-Dlaczego nie jesteś w szkole?
-Moi rodzice nie mają pieniędzy.
-Przepraszam, nie wiedziałem.
-W porządku.
-Muszę już iść. Spotkamy się za 45 minut?
-Nie. Idę do domu, ale jutro tu będę o tej samej porze.
IV.
Martin i Tom spotykali się codziennie przez miesiąc o tej samej porze i w tym samym miejscu. Zaprzyjaźnili się mimo, że nigdy nie widzieli swoich twarzy, ani nie mogli bawić się razem tak jak reszta rówieśników w ich wieku. Spędzali czas na rozmowie, ponieważ tylko tyle mogli robić przez dzielący ich mur. Jednak pewnego razu ciemnowłosy chłopiec o imieniu Martin nie pojawił się po swojej stronie muru. Tom przychodził codziennie w to miejsce i wołał swojego przyjaciela, lecz ten nie odpowiedział.
W akcie rozpaczy siedmioletni chłopczyk skoczył z mostu.
Plotka głosi, że do dzisiaj słychać bawiących się chłopców w pobliżu muru oddzielającego biedną dzielnicę od bogatej.

W mieście, którego nazwy już nie pamiętam usłyszałam kiedyś przed laty niesamowitą historię o losie dwóch małych chłopców, którzy nigdy nie widzieli swoich twarzy, lecz ta drobnostka nie mogła stanąć na przeszkodzie prawdziwej przyjaźni.
Zacznijmy od początku.
I.
-Kochanie to twój pierwszy dzień w nowej szkole, więc postaraj się nie przynieść mi wstydu jak poprzednio. Już...

Poczuła piasek w ustach. Z trudem otworzyła zmęczone oczy. Uniosła się na przedramionach rozglądając się dookoła. Zewsząd otaczał ją piasek,a niebo cudownie błękitniało nad jej głową. Za nią znajdował się ogromny ceglany mur, chwiejnie wstała i obeszła cały mur, co zajęło jej większą część dnia. Nigdzie nie znalazła wejścia do zamkniętego świata. Dopiero teraz zaczęły do niej docierać obrazy i dźwięki, które sprawiły, że poczuła niepokój. Powoli zaczęła sobie przypominać co zdarzyło się ostatniego dnia.
-Nie do wiary. Stałam się jedną z nich. -pomyślała.
Nie miała pojęcia, w którą stronę się udać. Nie wierzyła w to, że gdzieś istnieje drugi świat. Położyła się ,a jej ciało, zmęczone i poobijane, zapadło w sen. Przyśniły się jej wydarzenia z ostatnich dni.

-Mamo obudź się!- usłyszała wołanie synka.
Otworzyła oczy i chwyciła za szlafrok. Wyjrzała przez okno, delektując się zielenią i szumem oceanu. Poszła do kuchni i zrobiła swoim dzieciom śniadanie, ich ulubioną owsiankę z gotowanymi jabłkami i kokosem. Ucałowała swoją córkę w czoło, po czym zrobiła to samo z czółkiem małego synka. Dzieciaki śpieszyły się na autobus. Przebrała się i nastawiła ekspres do kawy, kiedy zadzwonił telefon. Nagle załamał się cały jej świat. W głowie kołatały jej się tylko dwie myśli : dzieci i wypadek. Szybko wyszła z domu i ruszyła do samochodu. Kiedy dojechała do szpitala okazało się,że musi dokonać najtrudniejszego w życiu wyboru. Jej piękna córeczka była w fatalnym stanie, lekarze z trudem utrzymywali ją przy życiu. Serce jej syna w wypadku zostało silnie uszkodzone przez co przestało bić. Potrzebny był przeszczep. Po wykonaniu szybkich badań okazało się, że nie może zostać dawcą, lecz jej córka mogłaby nim być. Lekarze przekonywali ją, że starsza pociecha i tak wkrótce umrze. Ona jednak chciała dać jej szansę, pozwolić jej by walczyła o życie. Miała tak mało czasu, a musiała dokonać tak trudnego i ogromnego wyboru. Musi zdecydować, któremu z dzieci pozwoli na życie. Przecież ona nie jest Bogiem! W końcu podjęła decyzję. Skinęła głową patrzącemu na nią lekarzowi.
I nagle zjawili się oni. Ubrani na czaro, byli wszędzie, czuła ich ręce z każdej strony. Zabrali ją. Złamała prawo, zgodziła się zabić człowieka, jej najukochańszą córeczkę. Została jedną z nich, wygnanych.

Obudziła się. Znajdowała się po jednej stronie muru, za którym był cały świat jaki znała, całe jej życie, a także dzieci. Tylko nie wiedziała, które z dzieci w tym momencie żyło za oddzielającą ją ścianą.

Poczuła piasek w ustach. Z trudem otworzyła zmęczone oczy. Uniosła się na przedramionach rozglądając się dookoła. Zewsząd otaczał ją piasek,a niebo cudownie błękitniało nad jej głową. Za nią znajdował się ogromny ceglany mur, chwiejnie wstała i obeszła cały mur, co zajęło jej większą część dnia. Nigdzie nie znalazła wejścia do zamkniętego świata. Dopiero teraz zaczęły do...

Nie było wątpliwości, że dzieli ich mur. Nie był to jednak typowy, strzelisty mur, ułożony z misternej układanki litej cegły, a coś zdecydowanie bardziej niepojętego – głucha ściana ciszy, która z każdą jego wizytą nawarstwiała się i kumulowała. Z każdym razem była trudniejsza do rozbicia młotem pojedynczego słowa.
Przychodził raz w miesiącu. Zawsze nienagannie ubrany i milczący. Widywała go zazwyczaj, jak siedział w poczekalni i martwo wpatrywał się w wiszące na ścianach obrazki – wesołe pejzaże, które nijak nie pasowały do zimnego i obojętnego otoczenia. Niemniej jemu nie sprawiało to różnicy. Wpatrywał się w nie i czekał na swoją kolej. Gdy przekraczał próg gabinetu lekarskiego, tchnięty sytuacją, jakby na chwilę ożywał. Lekarzowi odpowiadał na pytania zdawkowo. Gdy jednak ten wychodził i zostawiał wszystko pielęgniarce, pacjent znów milknął i z przerażającą wnikliwością wiercił wzrokiem ścianę.
Była pielęgniarką. Zazwyczaj zdarzało się, że to właśnie ona robiła zastrzyki milczącemu pacjentowi. W ciągu miesiąca miewała wielu chorych, lecz żaden z nich nie był taki jak on. Każdy z nich w jakikolwiek sposób reagował na zimne żądło strzykawki, które ukradkiem wsuwało się w jedną z żył na ciele. Jednak on był inny. Na ukłucie nie okazywał reakcji, tak jakby to ukłucie nigdy się nie zdarzyło.
Podczas takich zabiegów pacjenci często ją zagadywali, pytali o rodzinę, bądź jak radzi sobie w szpitalu. W takich chwilach miała nadzieję, że cała ta okropna wojna, która się wydarzyła, jakoś otworzyła ludzi na siebie, zmusiła ich, aby wyszli naprzeciw siebie. Świat musiał stanąć na nogi, a wydawało się, że dialog, inny niż ten z użyciem broni, jest najlepszą perspektywą na przyszłość.
Mimo to on był inny. Siedział zawsze cicho. Milczenie, aż przelewało się przez gabinet lekarski, potęgowało niezręczność sytuacji. Ona – normalnie osoba niezmiernie gadatliwa – gdy pozostawała z nim, nie mogła wydusić słowa. Czuła ten mur, konstatującą się mieszankę ciszy i boleści, które przenikały powietrze. Była pewna, że mężczyzna skrywa najstraszniejsze sekrety, których był świadkiem. Sekrety, które na zawsze tylko pozostaną zamknięte w jego umyśle.
Wiedziała, że nigdy go nie zrozumie. On przeżył wojnę na własnym ciele, gdy ona była bezpieczna w azylu szpitala. Ściana, która ich oddzielała, była większa, aniżeli się z początku wydawała. Dzielił ich mur śmierci. Mur duchowego zniszczenia, wybudowany przez wojnę.

Nie było wątpliwości, że dzieli ich mur. Nie był to jednak typowy, strzelisty mur, ułożony z misternej układanki litej cegły, a coś zdecydowanie bardziej niepojętego – głucha ściana ciszy, która z każdą jego wizytą nawarstwiała się i kumulowała. Z każdym razem była trudniejsza do rozbicia młotem pojedynczego słowa.
Przychodził raz w miesiącu. Zawsze nienagannie ubrany i...

-Mamo, gdzie jest babcia? Muszę ją przeprosić, bo nie chciało mi się wczoraj posprzątać zabawek, a prosiła o to i już to zrobiłam.
-Kochanie, babcia już nie wróci...

-Mamo, gdzie jest babcia? Muszę ją przeprosić, bo nie chciało mi się wczoraj posprzątać zabawek, a prosiła o to i już to zrobiłam.
-Kochanie, babcia już nie wróci...

Jak za każdym razem, dziś znowu zawędrowałam pod mur. Matka pewnie walnęłaby mnie ścierą za takie lekkomyślne zachowanie, w końcu nam zabroniono zbliżać się do tej wysokiej na piętnaście metrów ceglanej ściany. Zupełnie jakby mieszkały za nią jakieś potwory, które próbują dostać się do naszego samowystarczalnego świata.

Mijam posterunek strażników. Dzisiaj, jak co dwa dni, w budce drzemie poczciwy, nieco podpity pan. Przy drzwiach walają się puste szkła w kształcie piersiówek, zza przechylonego skrzydła dociera mnie miarowe chrapanie. Bezpiecznie.

Zagłębiam się w gęsty las za malutkim budyneczkiem, liczę kroki. Zbyt wiele razy się tu zgubiłam, kilka razy kule świszczały mi nad uszami. Raz wpadłam w łapy strażnika. Przełknęłam jakoś "wstyd dla rodziny" i publiczne upomnienie. Gorsze było spojrzenie matki. Pełne zawodu. Znowu podeptałam jej zasady. Znowu powiedziałam "nie" jej przekonaniom, że powinnam wyjść za mąż i jak najszybciej urodzić gromadę. Zupełnie inaczej niż ona. Jestem jej jedynym dzieckiem, po mnie nie mogła donosić ciąży, przez co zostawił ją ojciec.

Odsuwam bluszcz obrastający cegły, sięgam po ukryte w trawie dłuto. Przyglądam się ścianie - nikt nie próbował naprawić śladów mojej poprzedniej interwencji. Może nawet ta dziura nie została zauważona.

Zaglądam w wybitą przedwczoraj dziurę. Widzę zielony las, idealne odbicie tego za mną. Nagle coś poruszyło się po drugiej stronie muru, w dziurę wpatrzyło się jadowicie zielone oko. Wydałam z siebie cichy jęk i upadłam na tyłek.
- Kim jesteś? - usłyszałam. - Skąd wiesz o moim wyłomie?
- Hej! - oburzyłam się. Momentalnie znalazłam się na nogach. - To..!
- Cicho! Chyba nie chcesz tu nikogo ściągnąć.
- Nie chcę.
- No właśnie. - odezwała się tajemnicza osoba po drugiej stronie. Ten ktoś miał tak piskliwy głosik, że nie potrafiłam rozróżnić: dziecko, czy dorosły. - Dlaczego kujesz w murze?
- Chcę wiedzieć - odezwałam się po chwili wahania - czy to prawda, że jeśli wejdziecie do naszego świata...
- ... przyniesiemy wam zagładę? - zaśmiała się dziwna osoba. - Nam mówią to samo. Pomóż mi, skujmy ten mur.
Kuliśmy. Uderzenie po uderzeniu, cegła po cegle. Miałam otarte dłonie, ale to mi nie przeszkadzało.
W końcu wyryliśmy dziurę, przez którą można się było przecisnąć.
- Naiwna - usłyszałam głos pełen kpiny w momencie, gdy włosy uniósł mi zimny powiew. - Tylko na to czekaliśmy.

Odwróciłam się. Moje miasto otaczały ciemne chmury. Chciałam krzyczeć. Znowu zawiodłam mamę.

Jak za każdym razem, dziś znowu zawędrowałam pod mur. Matka pewnie walnęłaby mnie ścierą za takie lekkomyślne zachowanie, w końcu nam zabroniono zbliżać się do tej wysokiej na piętnaście metrów ceglanej ściany. Zupełnie jakby mieszkały za nią jakieś potwory, które próbują dostać się do naszego samowystarczalnego świata.

Mijam posterunek strażników. Dzisiaj, jak co dwa dni,...

Był ciepły letni wieczór. Jak zawsze w środę wracał z treningu przez park. Ciepły wiatr muskał jego skórę, a promienie słońca przedzierały się przez korony drzew. Szedł żwawym krokiem aż nagle ujrzał Ją.
Siedziała na ławce, której wcześniej nie widział. Ukryta wśród gałęzi wielkiej wierzby nad jeziorem. Wcześniej nie wiedział, że jest tam ławka.
Znał Ją. Chodziła do tej samej szkoły. Wariatka. Tak ją określali wszyscy. On też. Chociaż wcale tak nie uważał mówił tak, żeby go akceptowali.
Nigdy nie słyszał, żeby cokolwiek mówiła. Całe przerwy spędzała siedząc na trawniku, lub na parapecie. Nikt nie chciał się do niej zbliżyć.
Niepewnym krokiem ruszył w jej kierunku. Jej długie blond włosy opadały na ramiona, a błękitne tęczówki utkwiła w nim.
Usiadł obok bez słowa. Posłał jej tylko lekki uśmiech. Wiedział, że nie odpowie na żadne jego słowo. Taka już była.
Ona wpatrywała się w niego nie mogąc uwierzyć, że usiadł obok niej. Był jedyną osobą, która odważyła się na taki krok.
Spojrzał na zdjęcie, które trzymała w dłoniach, przedstawiało dwójkę młodych ludzi. Ją, uśmiechniętą, szczęśliwą z błyskiem w oku i bruneta, który obejmował ją z szerokim uśmiechem.
- On nie żyje. - wypowiedziała tylko trzy słowa. Trzy słowa, które pozwoliły mu wszystko zrozumieć.
Po śmierci chłopaka ze zdjęcia Ona otoczyła się grubym murem, przez który on zamierzał się przebić. Gdzieś głęboko jest ta sama dziewczyna co na zdjęciu, a uśmiechnięta i szczęśliwa.
On zburzy ten mur. Będzie próbował dopóki mu się nie uda.

Był ciepły letni wieczór. Jak zawsze w środę wracał z treningu przez park. Ciepły wiatr muskał jego skórę, a promienie słońca przedzierały się przez korony drzew. Szedł żwawym krokiem aż nagle ujrzał Ją.
Siedziała na ławce, której wcześniej nie widział. Ukryta wśród gałęzi wielkiej wierzby nad jeziorem. Wcześniej nie wiedział, że jest tam ławka.
Znał Ją. Chodziła do tej...