Brawo! :))

Brawo! :))

Gratulacje :)

Gratulacje :)

dziękuję i gratuluję pozostałym :)

dziękuję i gratuluję pozostałym :)

Gratulacje :D

Gratulacje :D

Dziękujemy za wszystkie teksty. Nagrody otrzymują:

lenka9411
JoannaB
taliana
marina
Quennie

Serdecznie gratulujemy. Skontaktujemy się z Wami poprzez PW.

Dziękujemy za wszystkie teksty. Nagrody otrzymują:

lenka9411
JoannaB
taliana
marina
Quennie

Serdecznie gratulujemy. Skontaktujemy się z Wami poprzez PW.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy jutro.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy jutro.

Magda wydzierając się spoliczkowała (kilka razy) Tomka na auli wypełnionej po brzegi. Tomek zyskał opinie babiarza i to delikatny eufemizm. Wiedział, że za nią szalałem. Zapisałem się na Gramatykę Starogrecką by spędzać z nią czas. Parę smsów od „kochanek”, obce perfumy na ubraniach i zalotne spojrzenia dziewczyn (te z pierwszego roku za pytania z egzaminu z gramatyki zrobiłyby wszystko) i Magda nabrała przekonania, że Tomek ją zdradza. Jedyny feler, że zorientował się, kto za tym stoi.

Powiedzieć, że strasznie się pokłóciliśmy, to jak stwierdzić, że polski sejm to oaza spokoju.

We wszechświecie istnieje coś takiego jak karma. Nie taka dla zwierząt, taka duchowa, coś w klimacie, że dobro, które czynisz kiedyś do ciebie wróci. Do mnie wróciło ze zdwojoną siłą zło o najmroczniejszym charakterze.

Zośka mnie rzuciła, a czy chodziło o to, że wybranek jeździł audi QQ, to mogę się tylko domyślać. Profesor poinformował mnie, że egzamin, który zdałem na 3, to jednak go nie zdałem, a jako, że termin na poprawki minął, to: ”cóż, czeka pana warunek, ale lepiej pan przyswoi materiał”. Okazało się, że wysypka, to jednak coś poważniejszego (Zośka z wybrankiem zaczęła kręcić wcześniej). Gwoździem programu była scena jak z Fight Clubu. W całym bloku faktycznie może wybuchnąć tylko jedno mieszkanie. Moje mieszkanie.

Siedziałem na nadpalonych ubraniach, kiedy zaczął padać deszcz. Strażacy z aptekarską dokładnością zalewali wszystkie moje rzeczy.

- Mieszkanie na parterze to nikogo pod panem nie zalejemy – powiedzieli.

Czy to krople deszczu czy łzy - było mi wszystko jedno.

Pojawił się Tomek. Uśmiechnął się, poklepał mnie po plecach, po czym zaczął śpiewać.

- Szklanaaaa pogodaaaaa… – przyłączyłem się i śmialiśmy się jak dzieci. Następnie zaczęliśmy tańczyć. Powiedzenie, że przyjaciół poznaje się w biedzie nabrało dla mnie unikalnego znaczenia.

Magda wydzierając się spoliczkowała (kilka razy) Tomka na auli wypełnionej po brzegi. Tomek zyskał opinie babiarza i to delikatny eufemizm. Wiedział, że za nią szalałem. Zapisałem się na Gramatykę Starogrecką by spędzać z nią czas. Parę smsów od „kochanek”, obce perfumy na ubraniach i zalotne spojrzenia dziewczyn (te z pierwszego roku za pytania z egzaminu z gramatyki...

Cztery lata temu dostałem się do pierwszej klasy gimnazjum. Klasa była świetna, przyjaciele super a nauczyciele... jak to nauczyciele. Była również dziewczyna... Monia... Z początku niewiele się odzywała. Była bardzo spokojna i nieśmiała. Nadawało jej to niewinności. Bardzo mi się to w niej podobało. Jej inteligencja, urok osobisty i najbardziej niebieskie i najpiękniejsze oczy jakie widziałem dopełniały mojego ideału dziewczyny. Zauroczyłem się. Poprosiłem ją o numer i zaczęliśmy rozmawiać. Zewnętrzny spokój ukrywał jej lekko szaloną naturę. Po roku rozmów zakochałem się. W trzeciej klasie gimnazjum zdecydowałem się poprosić ją żeby była ze mną. Kilka godzin wcześniej dowiedziałem się, że ma chłopaka... Załamałem się... Życie przestało mnie cieszyć... Słońce świecić... Czas płynąć... Na zakończenie roku, po pożegnaniu poprosiłem ją na chwilę. Dałem jej misia i powiedziałem, że ją kocham. Nawet się nie odezwała. Przytuliłem ją.. Podziękowałem za wszystko i odprowadziłem ją na autobus. Załamanie przeszło w depresję...Tu z pomocą przyszła przyjaciółka. Zajmowała mi każdą wolną chwilę bym nie myślał o Moni. Spacerowaliśmy. Rozmawialiśmy do późnej nocy. Pomagała i to jescze jak. Niestety Monia wracała w snach... Jednak najlepsze co zrobiła przyjaciółka to to, że powiedziała mi "Ciesz się z drobych gestów"

Diametralnie zmieniło się moje postrzeganie rzeczywistości... Słońce wyszło zza czmur a życie powoli nabierało sensu. Dopiero w tym miesiącu moje uczucie się ulotniło... A może zostało uśpione? Nieważne... Liczy się to, że dzięki pomocy mojej przyjaciółki stałem się lepszym człowiekiem i sam teraz pomagam ludziom. Gdyby nie Paula(przyjaciółka) to nie wiem co teraz by ze mną było... Mam tylko nadzieję, że będę mógł się jej odwdzięczyć.

Cztery lata temu dostałem się do pierwszej klasy gimnazjum. Klasa była świetna, przyjaciele super a nauczyciele... jak to nauczyciele. Była również dziewczyna... Monia... Z początku niewiele się odzywała. Była bardzo spokojna i nieśmiała. Nadawało jej to niewinności. Bardzo mi się to w niej podobało. Jej inteligencja, urok osobisty i najbardziej niebieskie i najpiękniejsze...

Na początku długa rozmowa a raczej monolog psychiatry i mój podpis na jakimś dokumencie. Później jeszcze dłuższy monolog ordynatora przerywany od czasu do czasu moimi lakonicznymi odpowiedziami. A potem już tylko leki, sen i posiłki. Oddział zamknięty i mnóstwo nieznajomych twarzy. Tyle że jedna pojawiała się częsciej. Karolina była w stanie przeciwnym do mojego. Z jednej strony depresja a z drugiej mania. Potrafiła śpiewac mocnym głosem niczym Diamanda Galas tak że było ją słychac na całym oddziale. Zasypywała mnie pytaniami. Dużo o sobie opowiadała a ja jej nie przerywałem. Mówiła że leże na łózku jak kłoda i że zaczyna ją to wkurzac ale nie przestawała przychodzic. Wreszcie któregoś dnia wydukałem o sobie trochę więcej. Wtedy powiedziała że też próbowała się zabic. Pokazała długą, jasną bliznę biegnącą wzdłuż żyły. Rozmawialiśmy wtedy długo. Na koniec pocałowała mnie w czoło i wyszła. Leżałem wtedy bez ruchu, jak na kłodę przystało.
Od tamtego dnia Karolina rozmawiała ze mną cześciej i coraz częściej próbowała mnie pocałowac, ale ja nadal byłem kłodą. Jakiś czas później zrobiła z kimś coś głupiego. Tłumaczyła to swoją chorobą, zwiększony popęd płciowy itd. Uznałem że byłem naiwny i tyle, ale wtedy przyszła po mnie nastolatka która przeżyła o wiele gorsze rzeczy w życiu niż ja. Zaprowadziła mnie do płaczącej Karoliny. Nie zostawiłem jej wtedy.
Potem przez 3 miesiące byliśmy parą. Długo można by o tym opowiadac. O tym jak była chora na świnkę a ja mimo zakazów wkradałem się do izolatki lub o małej ucieczce ze szpitala. Nasze drogi rozeszły się gdy Karolina wyzdrowiała. Oboje się zmieniliśmy i nie rozumieliśmy się już tak jak wcześniej.
Karolinę uważam za przyjaciółkę. Dzięki niej wiele się u mnie zmieniło. Powiedziała mi kiedyś że nikt nie powinien byc sam i że każdy nadaje się do związku. Nie obchodzi mnie to czy brzmi to naiwnie. Teraz nie jestem sam. Teraz wiem że każdego dnia można poznac kogoś wyjątkowego kto pomoże nam się odnaleźc gdy się zgubiliśmy.

Na początku długa rozmowa a raczej monolog psychiatry i mój podpis na jakimś dokumencie. Później jeszcze dłuższy monolog ordynatora przerywany od czasu do czasu moimi lakonicznymi odpowiedziami. A potem już tylko leki, sen i posiłki. Oddział zamknięty i mnóstwo nieznajomych twarzy. Tyle że jedna pojawiała się częsciej. Karolina była w stanie przeciwnym do mojego. Z jednej...

Jakieś trzy lata temu kiedy byłam na drugim roku studiów postanowiliśmy jak co roku urządzić sobie w naszym akademiku Wigilię. Przygotowywałyśmy się do niej chyba z miesiąc. Sprzątałyśmy w pokoju chyba nawet dokładniej niż w domu. Ubrałyśmy niewielką choinkę, miałyśmy nawet prawdziwe szklane bombki. Kupiłyśmy ozdoby świąteczne, świecznik, różne przysmaki- wykosztowałyśmy się jak na studentów wyniosło nas to dużo. Zaprosiłyśmy zaprzyjaźnione pokoje, różnych przyjaciół i znajomych, którzy przyprowadzili swoich znajomych ( a więc byli przyjaciele i znajomi króliczka) zebrało się więc trochę ludzi... Kiedy nadszedł ten dzień mimo, że nie był to 24.12 od rana czułyśmy się wyjątkowo, wszystko jeszcze dopracowywałyśmy, ustawiałyśmy. Wieczorem, kiedy wszyscy już przyszli podpaliłyśmy świecznik, żeby było bardziej świątecznie. Zaczęliśmy dzielić się opłatkiem. Nie doszliśmy jeszcze do połowy kiedy nagle pojawił się dym. Wszyscy ze strachem zaczęli szukać przyczyny. Okazało się, że pali się stroik na świeczniku. Swoją drogą to niesamowite jak z takiego małego stroiku może być tyle dymu. Szybko zgasiłyśmy "pożar", pootwierałyśmy wszystkie okna, ale i tak włączył się alarm. W ekspresowym tempie przybyła portierka z dołu (ta najgorsza)wszyscy myśleliśmy, że będzie krzyczeć- bo to- to ona potrafi! Ale chyba Jej też udzielił się świąteczny nastrój. Popukała się tylko w głowę, powiedziała, żebyśmy uważali i.......życzyła Wesołych Świąt, a potem zaczęła z nami śpiewać kolędy! JAK ONA ŚPIEWAŁA! Ucieszyliśmy się, że to się tak skończyło, długo się śmieliśmy. Do tej pory wspominam tą Wigilię. To była jedna z najlepszych w moim życiu!!!!!!

Jakieś trzy lata temu kiedy byłam na drugim roku studiów postanowiliśmy jak co roku urządzić sobie w naszym akademiku Wigilię. Przygotowywałyśmy się do niej chyba z miesiąc. Sprzątałyśmy w pokoju chyba nawet dokładniej niż w domu. Ubrałyśmy niewielką choinkę, miałyśmy nawet prawdziwe szklane bombki. Kupiłyśmy ozdoby świąteczne, świecznik, różne przysmaki- wykosztowałyśmy...