Konkurs zakończony! Laureatów ogłosimy jeszcze dziś.

Konkurs zakończony! Laureatów ogłosimy jeszcze dziś.

Skandal w Teatrze Starym w Krakowie, hańba na spektaklu Klaty - krzyczą nagłówki gazet. O czym właściwie mowa? O przerwanym okrzykami "Hańba!", "Wstyd!" przedstawieniu "Do Damaszku" w reżyserii dyrektora Teatru Starego, Jana Klaty, podczas dość wulgarnej i obscenicznej sceny (aktorzy imitowali akt seksualny, a Globisz "kopulował ze scenografią"). Padały ze strony widowni nie tylko owe bliżej niesprecyzowane okrzyki niezadowolenia,wyciągnęli oni broń o nieco większym kalibrze, padły bowiem oskarżenia, że Globisz to już nie anioł (film "Anioł w Krakowie"), a Segda to już nie Faustyna (aktorka wcielała się w rolę siostry Faustyny w filmie z 1994 r). Co więcej - nie mogę sobie odpuścić, przepraszam, czerpię z tego dziką satysfakcję (mam nadzieję, że nie wybaczycie mi tę słodko-gorzką ironię) - Faustyna miałaby rzekomo przewracać się w grobie, widząc panią Segdę w szokującej scenie seksu podczas przedstawienia. Pojawiają się głosy, że była to planowana od dłuższego czasu akcja stronnictwa prawicowego, która na fali uroczystości 11 listopada i kolejnej miesięcznicy związanej z katastrofą smoleńską, wykupiła około 50 biletów na spektakl i postanowiła otwarcie wyrazić swoje niezadowolenie z powodu sprzeniewierzania się tradycji teatru,który z racji bycia instytucją publiczną powinien pozostać konserwatywny, wyciągając jakże zręczny i zawsze odpowiedni, wywołujący powszechny aplauz, argument, że to wszystko przecież z kiesy podatnika. Z kolei inne głosy, choć nieco mniej liczne, mówią, że akcja została zaplanowana przez reżysera, by promować spektakl. Wydaje się to jednak mało prawdopodobne, tym bardziej, że zgorszeni widzowie zażądali zwrotu pieniędzy za bilet. Niesmak pozostawia także zachowanie Klaty, który próbując stanąć w obronie skonfundowanych aktorów, krzyczał do "niesfornej" publiki, by się wynosiła. Przykro mówić, jednak odnosi się wrażenie, że zamysł artystyczny polegał tu głównie na prowokowaniu, szokowaniu i wywoływaniu obrazoburczych efektów.

Skandal w Teatrze Starym w Krakowie, hańba na spektaklu Klaty - krzyczą nagłówki gazet. O czym właściwie mowa? O przerwanym okrzykami "Hańba!", "Wstyd!" przedstawieniu "Do Damaszku" w reżyserii dyrektora Teatru Starego, Jana Klaty, podczas dość wulgarnej i obscenicznej sceny (aktorzy imitowali akt seksualny, a Globisz "kopulował ze scenografią"). Padały ze strony widowni...

Kulturatujcie!
W związku z faktem, iż należę do szerokiego grona ludzi wykształconych, postanowiłam odwiedzić wystawę sztuki awangardowej, by zasmakować nieco kultury i nakarmić duszę i umysł czymś światłym. Wystawa przedstawiała rzeźby, rysunki oraz zdjęcia lokalnego artysty X.
Moim iście kulturalnym pomysłem na wieczór byłam wyjątkowo podekscytowana. Codzienna pogoń za tysiącem obowiązków sprawia, że całe moje Ja odczuwało intelektualny głód. Tak więc założyłam okulary na nos, torebka, lekki make up i dawaj w te pędy. Naciskając klamkę Centrum Kultury już czułam ten dreszczyk emocji , porównywalny z rozpakowywaniem prezentu pod choinką z czasów dzieciństwa. Kiedy weszłam do głównej sali panował tam przyjemny półmrok, który stwarzał wyjątkowy klimat. No to do dzieła! Rozpoczęłam swoją kulturalną podróż od fotografii umieszczonych na ścianie po prawej stronie wejścia. Przyglądam się jednemu, drugiemu, trzeciemu i kolejnym. Potem rysunki. A te rzeźby? Stop. Nagle stanęłam jak wryta, zdezorientowana i … zadziwiona. Nagle poczułam nieodpartą potrzebę obserwowania pozostałych gości tej osobliwej galerii. Przyglądałam się im chyba dłuższą chwilę. Wyrażali zachwyt. Dyskutowali. Kiwali głowami w dół i górę jak aksamitne pieski na tylnym siedzeniu Fiata 126p. Spojrzałam na dzieła pana X jeszcze raz, zadając sobie pytanie – co autor miał na myśli? Efekty moich rozważań były marne. Doszłam bowiem do wniosku, że artysta z nas kpi! Śmieje się nam prosto w twarz. Jego dzieła obrażają nas, wytykają nas palcem krzycząc – Głupcze, patrzysz na nas i nie rozumiesz! Jesteś pustym i płytkim człowiekiem bez refleksji! Nie dla Ciebie sztuka! To nie Twój poziom! Idź i poszukaj sobie wystawy na swoim marnym poziomie! No to wyszłam. Przygnębiona. Zawstydzona swoją niewiedzą. Z pytaniem bez odpowiedzi – do kogo przemawia ta awangardowa sztuka?!

Kulturatujcie!
W związku z faktem, iż należę do szerokiego grona ludzi wykształconych, postanowiłam odwiedzić wystawę sztuki awangardowej, by zasmakować nieco kultury i nakarmić duszę i umysł czymś światłym. Wystawa przedstawiała rzeźby, rysunki oraz zdjęcia lokalnego artysty X.
Moim iście kulturalnym pomysłem na wieczór byłam wyjątkowo podekscytowana. Codzienna pogoń za...

Kim jesteś, czyli jak być siebie pewnym.

Jeszcze parę lat temu byłam przekonana, że niczego mi nie brakuje. Nie zrozumcie mnie źle, nie byłam bardziej niż przeciętnie zapatrzona w siebie, ani egoistyczna. Po prostu widziałam siebie jako zwyczajną dziewczynę. Znałam swoje wady, ale oswoiłam je i nauczyłam się z nimi żyć. Niestety nagle wszedł Facebook i moje życie się rozdwoiło. W prawdziwym życiu na początku zostałam sobą. Typową blondynką z niebieskimi oczami i duszą mola książkowego. Ciągle byłam sobą.
Jednak to nie trwało wiecznie. Ten portal codziennie się mną żywił. Zabierał mi czas i poczucie pewności siebie. Widząc miliony pięknych twarzy odkryłam, że moje włosy są za ciemne, oczy za mało intensywnej barwy, a moje kształty zdecydowanie za okrągłe. Niczego nieświadoma, wchodziłam tam codziennie. Rozmawiałam z wieloma osobami, większość ledwo znałam w prawdziwym życiu. Czułam się, jakbym stała się dwoma osobami w jednym ciele, a każda z nich wpływała na tą drugą. Ludzie zaczęli oceniać je przez siebie nawzajem. Jedno spojrzenie na mój profil i dostawałam wyrok „ładna”, lub, częściej, „brzydka”. Parę plotek na mój temat na szkolnym korytarzu i już moje konto stawało się wysypiskiem kpin i wulgaryzmów. Powoli mnie to wykańczało. Męczyłam się, ciągle kogoś udawałam.
Pewnego dnia, znienacka zaatakowało mnie poczucie winy, że jem. Tak bardzo chciałam być idealna i lubiana, że myśl o tym, że usłyszę słowo „grubas” przyprawiało mnie o mdłości. Co jakiś czas głodziłam się przez parę godzin, tylko po to, żeby potem znowu usiąść zjeść, by całkowicie zaspokoić głód , położyć się do łóżka i przepłakać z tego powodu parę godzin. Moja waga ciągle się wahała. Czasami ją tolerowałam, zazwyczaj nienawidziłam.
Kilka tygodni temu, mój kolega powiedział, że kiedy oznajmił swojemu przyjacielowi, że ze mną będzie spędzał Sylwestra, ten wszedł na mój profil i spytał go, po co w ogóle zadawać się z taką dziewczyną. Kiedy się o tym dowiedziałam poczułam znajome kołatanie serca, jedzenie podeszło mi do gardła, nie mogłam oddychać. Uśmiechnęłam się delikatnie, przeprosiłam go i pobiegłam do najbliższej toalety. Kiedy tylko zamknęłam za sobą drzwi kabiny, zły zaczęły spływać mi po policzkach i plamić bluzkę. Osunęłam się po ścianie i schowałam głowę między kolana. Pragnęłam jedynie zniknąć, przestać istnieć i obrzydzać pięknym ludziom planetę.
Siedząc tak na zimnej posadzce powoli przestałam płakać i zaczęłam głęboko oddychać.
Mój umysł zaczął działać na najwyższych obrotach. Zadałam sobie jedno pytanie.
Co się ze mną stało?
Ta osoba, ta żałosna, zrozpaczona dziewczyna, kuląca się na podłodze, to nie mogę być ja. Delikatnie uniosłam się z podłogi, otrzepałam i spojrzałam na wiszące obok lustro. Miałam mocno zaczerwienione oczy i całą moja twarz była zapuchnięta od płaczu, ale wpatrywanie się we własne oczy pozwoliło mi coś samej sobie wyjaśnić.
Nikt oprócz mnie nie ma prawa mówić mi kim jestem i kim powinnam być.
Na świecie jestem tylko jedna ja.
Nie muszę być typowa, mieć idealnie płaskiego brzucha i szczupłych ud.
Wystarczy, że będę sobą.
Wyszeptałam sobie te słowa i kiedy już wyszłam z łazienki, jak mantrę powtarzałam je sobie do końca dnia.
Dzisiaj jestem już jedną, spójną osobą. Nie będę kłamać, że zrezygnowałam z Facebook’a, ale nie spędzam tam już całych godzin i, co najważniejsze, usunęłam z mojego życia wszystkie osoby, które nie ważą słów i mocno mnie ranią.
A ty? Spójrz w lustro. Masz sobie coś do powiedzenia?

Kim jesteś, czyli jak być siebie pewnym.

Jeszcze parę lat temu byłam przekonana, że niczego mi nie brakuje. Nie zrozumcie mnie źle, nie byłam bardziej niż przeciętnie zapatrzona w siebie, ani egoistyczna. Po prostu widziałam siebie jako zwyczajną dziewczynę. Znałam swoje wady, ale oswoiłam je i nauczyłam się z nimi żyć. Niestety nagle wszedł Facebook i moje...

Aaaaa, dla takich chwil warto żyć! Ostatnio pisałam, że wciąż mam nadzieję na obejrzenie „Mistrza i Małgorzaty”- spektaklu przygotowanego na otwarcie wrocławskiego Capitolu po remoncie. Nawet sobie nie wyobrażacie, jaka byłam zrezygnowana, gdy okazało się na początku października, że bilety są zarezerwowane do grudnia… Miłośnicy sztuki i literatury, a niech Was…! Od czasu do czasu zdarzyło mi się jednak zerknąć, czy aby na pewno nie ma już żadnych miejsc. I dwa tygodnie temu okazało się, że jakiś nieszczęśliwiec musiał zrezygnować i taak, znalazłam się tam!! Dla mnie tego wieczoru, ba- tej jesieni, Wrocław stał się Moskwą lat 30. XX w., prawda zderzyła się z fikcją, a „Mistrz i Małgorzata” M. Bułhakowa przeżyli drugą młodość. Spektakl ma charakter aktualny- przekonuje, że w szalonym świecie tylko szaleńcy są rozsądni, a rozmowa z nieznajomym może mieć poważne konsekwencje. Do czego zdolna jest zakochana kobieta? Czy warto żartować z piekielnych mocy? Ja już wiem! Jeżeli będziecie mieć okazję, nie wahajcie się! Czeka Was Bal u Szatana, a Mistrz przekona, że rękopisy nie płoną. Dowiecie się, dlaczego warto wypić bruderszafta z kotem i poznacie tajniki czarnej magii, nauczanej przez jedynego w Polsce iluzjonistę z tytułem doktora! Dla kobiet-niepowtarzalna okazja odkrycia zupełnie zaskakującego działania kremów. Dla mężczyzn lekcja o tym, że damom należy się czysty spirytus! Intrygujące? Taaaak, to było zdecydowane zderzenie metafizyki z rzeczywistości, gorąco polecaaaam! M.

Aaaaa, dla takich chwil warto żyć! Ostatnio pisałam, że wciąż mam nadzieję na obejrzenie „Mistrza i Małgorzaty”- spektaklu przygotowanego na otwarcie wrocławskiego Capitolu po remoncie. Nawet sobie nie wyobrażacie, jaka byłam zrezygnowana, gdy okazało się na początku października, że bilety są zarezerwowane do grudnia… Miłośnicy sztuki i literatury, a niech Was…! Od czasu...

Witam.
Wydawnictwa Literackie - jest ich tak wiele, a nie każdemu się udaje "zabłysnąć". Żeby książkę trzeba trafić najpierw w gust osób, do których wysyłamy naszą twórczość, by w ogóle została książką. To tylko tak cudownie się czyta – „spełnimy twoje marzenia, w końcu ujrzysz swoje nazwisko na książce”, ale zastanówcie się, czy to takie łatwe? Oczywiście, że nie. Uważam, że największy problem przy wydaniu książki to pieniądze. Czytałam ostatnio Zeznania Niekrytego Krytyka, gdzie Maciej napisał delikatnie, ale dosadnie. Kiedyś by wydać własne dzieło, trzeba było się namęczyć, teraz nawet debil może to zrobić... jaki z tego wniosek? Kasa, kasa i jeszcze raz kasa, a tej brak. Wyliczyłam, żeby wydać swoją książkę, muszę zapłacić około 4,5kafla. Przy polskim systemie płatniczym, musiałabym za przeproszeniem je*ać od 4 do 6 miesięcy, ale do rzeczy. Przeglądałam dziś strony wydawnictw, by zorientować się jakie wymagania posiadają, jaką czcionką pisać, czy przysyłać wszystkie, a może kilka rozdziałów. Bardzo interesują mnie takie rzeczy dlatego poruszyłam ten temat. Chcę się z Wami podzielić paroma stronami, gdzie znalazłam coś sensownego. Nie jest tego jakiś ogrom, jednak jedna z nich urzekła mnie najbardziej dlatego, że jest na niej umieszczony "kalkulator kosztów". Wpisuje się tam parę danych dotyczących naszej książki, po czym wyliczany jest koszt jej wydania. Link do kalkulatora dam Wam bezpośrednio, jeśli nie możecie go znaleźć. :
http://www.mybook.pl/11/0
Właśnie "Mybook" spodobało mi się najbardziej. Zależy mi na powiedzeniu prosto z mostu czy to co piszę będzie wydane czy nie, a Mybook o tym informuje bez względu na wynik. Stronę tą trzeba przeczytać od deski do deski (bynajmniej dział o wydawaniu książki). Jest tam wszystko ładnie i estetycznie napisane - krótko i na temat, a oto namiary:
Pozostałe wydawnictwa, które mnie zainteresowały to:
http://www.blackunicorn.pl/wydajksiazke.html
http://www.zysk.com.pl/pl/Kontakt/Propozycja_wydawnicza
To tyle. Miłego dnia 

Witam.
Wydawnictwa Literackie - jest ich tak wiele, a nie każdemu się udaje "zabłysnąć". Żeby książkę trzeba trafić najpierw w gust osób, do których wysyłamy naszą twórczość, by w ogóle została książką. To tylko tak cudownie się czyta – „spełnimy twoje marzenia, w końcu ujrzysz swoje nazwisko na książce”, ale zastanówcie się, czy to takie łatwe? Oczywiście, że nie. Uważam,...

Tegoroczne Targi Książki Historycznej odbywające się na Zamku Królewskim i tym razem obfitowały w atrakcje. Ani deszcz, ani śnieg, ani wiatr nie mogły mnie powstrzymać przed wybraniem się do centrum Warszawy, dokonać ciekawych obserwacji i świetnie się bawić. Co tym razem działo się na Zamku? Poczytajcie.

...ska pojawiła się na Targach Książki Historycznej, choć nikt nawet jej się tam nie spodziewał, no może poza jej matką (właścicielką sieci piekarni) i panem Zenkiem, poczciwym antykwariuszem, na którego stoliku ...ska zrobiła sobie spotkanie autorskie. Chłop na ucieszonego nie wyglądał, ale co zrobić, jak zakrzyczany przez mamuśkę organizator spycha twój towar do koszyka i wydziela oddzielny blat na stos dokonań copywriterów ...skiej? Tak wielki, że "autorki" nie widziałam.
Już w tym momencie podejrzewałam, że to się dobrze nie skończy. Obserwowałam reakcje publiczności - niezbyt przychylne. Ludzie przechodzili i robili zdjęcia wszystkim, co mieli pod ręką. Bo zobaczyli celebrytkę, gwiazdę, autorkę książki kucharskiej, której dzieło z księgarskich półek sfrunęło do koszy z tanią książką. Tylko że nikt po podpis się nie kwapił.

Wydawnictwo X zaskoczyło mnie pozytywnie. Standardowo obłowiłam się w gadżety - złapałam całe mnóstwo zakładek, magnesów, nawet jakieś próbki książek drukowane na broszurkach. I kupiłam kilka perełek za dosłowne grosze. Zresztą, co by tu dużo nie mówić, oni zawsze się przygotowują do tego typu imprez profesjonalnie. Do tego spotkania autorskie z Mariuszem Pyszczkiem, Janem Gwoździem i Antonim Filipiukiem. Jakie są ich plany wydawnicze na najbliższy rok? Co z konwentami?
Wszystko to (i jeszcze więcej) znajdziecie w rozwinięciu tej notki.

-----------
Czytaj dalej =>




-----------------------
Wszystkie postacie i wydarzenia oraz ich podobieństwo do istniejących jest przypadkowe. - tak poza konkursem ;)

Tegoroczne Targi Książki Historycznej odbywające się na Zamku Królewskim i tym razem obfitowały w atrakcje. Ani deszcz, ani śnieg, ani wiatr nie mogły mnie powstrzymać przed wybraniem się do centrum Warszawy, dokonać ciekawych obserwacji i świetnie się bawić. Co tym razem działo się na Zamku? Poczytajcie.

...ska pojawiła się na Targach Książki Historycznej, choć nikt nawet...

Witajcie Kochani Czytelnicy!
Dawno tu nie zaglądałam, miałam napisać na obiecywany wcześniej temat, ale... Ale czy nie wydaje się Wam, że gdyby zebrać wszystkie blogi świata i zobaczyć od jakich słów się zaczynają, najczęściej byłyby to właśnie te słowa?
Pytaniem dzisiejszego wpisu jest "Po co?"
Dlaczego my, blogerzy zakładamy blogi?
Skoro w większości wypadków nie prowadzimy ich ani systematycznie, ani po czasie nawet z jakąś pasją?
Dlaczego tak bardzo chcemy zaśmiecać sieć naszymi urwanymi, nieuzupełnianymi blogami?
Otóż z czystej złośliwości! Uwielbiamy zainteresować czymś potencjalnego czytelnika, obiecać w słodkich słówkach, KŁAMSTEWKACH kontynuację i przerwać pisanie. Czy z powodu "braku weny twórczej", czy "braku komentarzy, czyli zainteresowania" to już nieistotne. My to kochamy! Robić innym przykrą niespodziankę dla własnej satysfakcji! Prowadzimy blogi, które nie są w pełni skończoną książką naszych przemyśleń. Nie ma "ostatniej strony", do której dążyłoby się. Nie! U nas odnajdziesz jedynie "ostatni wpis", który może być równoznaczny z środkiem lub początkiem. Czy to nie ekscytujące? Możecie szukać i szukać, a i tak nie odnajdziecie upragnionego bloga, który zakończyłby się logicznie, we właściwym czasie, w pełni.
Myślę, że wyczerpałam temat. W takim razie przejdźmy do prozy życia. W następnej notce opowiem Wam, jak to jest być najpopularniejszym pisarzem w Japonii i zamieszczę mój własny wywiad z Maurakamim oraz zdjęcia z pobytu w Azji i moje wrażenia na temat różnicy kulturowej i to wszystko w najdrobniejszych szczegółach!
Przy okazji wiecie, jaka najzabawniejsza historia przytrafiła się Harukiemu w życiu? Ja wiem! Uśmiejecie się po następnym wpisie, czyli za tydzień. Tak jak zawsze... No może prawie zawsze.

Witajcie Kochani Czytelnicy!
Dawno tu nie zaglądałam, miałam napisać na obiecywany wcześniej temat, ale... Ale czy nie wydaje się Wam, że gdyby zebrać wszystkie blogi świata i zobaczyć od jakich słów się zaczynają, najczęściej byłyby to właśnie te słowa?
Pytaniem dzisiejszego wpisu jest "Po co?"
Dlaczego my, blogerzy zakładamy blogi?
Skoro w większości wypadków nie...

Miałam okazję w sobotę spędzić sympatyczny miły wieczór,oglądając wspólnie z rodziną finał programu "The Voice of Poland".Wydarzenie muzyczno-społeczne.Zaskoczył mnie pozytywny i wyrównany poziom muzyczny.Trudny wybór był wśród półfinalistów.
Każdy z uczestników śpiewał na tyle ile go można było stać.
Zwycięzca jest tylko jeden.Z góry wiadome,że wszyscy są wygrani.
Sam udział w programie jest wielką wygraną.
Ta edycja stanowiła wielką niewiadomą, ponieważ wzbudziła ogromne zainteresowanie.Edyta stanowiła tutaj wielką zagadkę programu,ale nikogo nie skrzywdziła.Prawdziwy artysta to ten,który sam komponuje,układa tekst i takiego chce społeczeństwo.
Mateusz Ziółko udowodnił,że można równocześnie pisać dobry sprawdzony tekst,muzykę na miarę sukcesu.Wygrywają zawsze własne kompozycje.
"Można go słuchać i odpływać" jak to powiedział Thomson.
Potwierdzam ocenę Thomsona. Podziękowania należą się również Thomsonowi, Baronowi, Edycie,Marysi i Markowi za to,że odkrywają nowe muzyczne talenty.
Edyta i Marysia również doskonale się odnalazły w programie.Udowodniły,że Polska ma świetne głosy,jeszcze nieodkryte.
Muzyka jest właśnie jak rzeka,która płynie każdego dnia i stanowi jedną wielką niewiadomą.

1212 znaków

Miałam okazję w sobotę spędzić sympatyczny miły wieczór,oglądając wspólnie z rodziną finał programu "The Voice of Poland".Wydarzenie muzyczno-społeczne.Zaskoczył mnie pozytywny i wyrównany poziom muzyczny.Trudny wybór był wśród półfinalistów.
Każdy z uczestników śpiewał na tyle ile go można było stać.
Zwycięzca jest tylko jeden.Z góry wiadome,że wszyscy są wygrani.
Sam...

Niedawno nasz piękny kraj zelektryzowała wstrząsająca wiadomość, iż znany wszem i wobec film pt. 'Kevin sam w domu' zostanie wyemitowany w listopadzie. I cóż się wtedy działo, o, Święci Pańscy! Fala protestów przetoczyła się przez Internet. Co tam wojny i głód na świecie, stan dróg w Polsce czy kryzys gospodarczy. To jest dopiero kłopot na miarę XXI wieku! Zupełnie, jakbym oglądała 'Trudne sprawy'. No, ludziska!!! Nie popadajcie w paranoję.
Czy ktoś Was na siłę sadzał przed odbiornikiem i zmuszał do podziwiania tegoż arcydzieła kinematografii? A może zabronił Wam oglądania go w Wigilię i to w dobie Internetu i odtwarzaczy DVD? Nie? No to przepraszam bardzo, ale w czym tkwi problem?!
Pozwólcie zresztą, że zadam inne pytanie. Na czym polega sens świąt Bożego Narodzenia:
a)na ubieraniu choinki, śpiewaniu kolęd i pałaszowaniu dwunastu potraw w asyście rodzinki
czy
b)na wlepianiu oczu w telewizor, by po raz dziesiąty napawać się widokiem tego samego filmu?
Komercjalizacja Świąt sprawiła, że zapomnieliśmy o tym, co naprawdę ważne. I nie, nie jest to ani debet na koncie w myśl zasady 'zastaw się, a postaw się', ani włączenie Polsatu w wigilijny wieczór. To bycie razem i wspólne celebrowanie tych najwspanialszych dni w roku. Dziękuję, pozdrawiam.

Niedawno nasz piękny kraj zelektryzowała wstrząsająca wiadomość, iż znany wszem i wobec film pt. 'Kevin sam w domu' zostanie wyemitowany w listopadzie. I cóż się wtedy działo, o, Święci Pańscy! Fala protestów przetoczyła się przez Internet. Co tam wojny i głód na świecie, stan dróg w Polsce czy kryzys gospodarczy. To jest dopiero kłopot na miarę XXI wieku! Zupełnie, jakbym...